Dlaczego nie zapominamy, jak jeździć na rowerze?
Nauka jazdy na rowerze nie jest łatwym zadaniem. Jednak zapominanie jest jeszcze trudniejsze. Dla większości ludzi, nawet po kilkudziesięcioletnich przerwach, żeglowanie nadal wydaje się proste. Najważniejsze jest to, jak dokładnie mózg zapamiętuje zadanie. Opanowanie jazdy na rowerze wymaga mnóstwa myślenia na wyższym poziomie. Czy zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego wydaje się, że nie można zapomnieć, jak jeździć na rowerze? Po pierwsze, kora ruchowa mózgu planuje i wykonuje precyzyjną kontrolę mięśni.
Po drugie, mózg pomaga Ci zrównoważyć i synchronizować uderzenia pedałów. Wreszcie, zwoje podstawy sprawiają, że ruchy te są płynne, a nie szarpane. „Właśnie to kolosalne obciążenie koordynacji mózgu zapewnia, że umiejętność się utrzymuje” – mówi Konczak. Jürgen Konczak jest genialnym neurobiologiem i ekspertem w dziedzinie biomechaniki na University of Minnesota.
Dlatego używamy każdego ruchu mięśniowego i późniejszego połączenia mózgu, gdy jeździmy na rowerze i wykonujemy inne czynności. Na przykład taniec, uprawianie sportu i spacery. Ale nie wszystkie w tym samym czasie. Tak więc nadejdzie czas, aby wskoczyć z powrotem na siodło. Dostroiliśmy i naoliwiliśmy już wszystkie niezbędne części ruchome. Nigdy nie ma złego czasu na ponowne pedałowanie. To naprawdę umiejętność, która trwa całe życie.
„Kiedy nastroje są przygnębione, kiedy dzień wydaje się ciemny, kiedy praca staje się monotonna, kiedy nadzieja nie wydaje się warta posiadania, po prostu wsiadaj na rower i ruszaj na przejażdżkę drogą, nie myśląc o niczym innym, jak tylko o przejażdżce, którą jedziesz. ”
– Sir Arthur Conan Doyle-
Prawda naukowa stojąca za opanowaniem jazdy na rowerze
Wierz lub nie, ale prawda naukowa mówi, że nigdy nie zapominasz, jak jeździć na rowerze. Nawet jeśli nie pamiętasz innych rzeczy. Na przykład numerów telefonów, daty urodzin lub miejsca zaparkowania samochodu. Jest bardzo prawdopodobne, że nawet jeśli nie jeździłeś na rowerze od dziesięcioleci, to będziesz pamiętać, jak się to robi. Możesz więc wsiąść na rower i odjechać bez problemu. Dlaczego?
Neuropsycholog Boris Suchan z niemieckiego Uniwersytetu Ruhr w Bochum doskonale wyjaśnia to w swoim artykule w Scientific American. Ważną rolę odgrywa sposób, w jaki wspomnienia znajdują się w mózgu. Suchan wyjaśnia, dlaczego nie możemy zapomnieć, jak jeździć na rowerze. Większość z nas uczy się jeździć na rowerze w dzieciństwie. Ale z wiekiem wielu z nas przestaje jeździć.
Niestety, umieściliśmy te rowery, które kiedyś kochaliśmy, gdzieś w piwnicy. Po latach odkrywamy te relikwie na nowo i wskakujemy na nie. Innymi słowy, to tak, jakbyśmy nigdy nie przestali jeździć na rowerze. Czy to nie jest niewiarygodnie zaskakujące? W końcu nasze wspomnienia zawiodły nas w wielu innych przypadkach. Na przykład, gdy próbujesz zapamiętać nazwę jakiegoś miejsca.
Podobnie, gdy próbujemy zapamiętać osobę, którą kiedyś znaliśmy lub gdzie schowaliśmy nasze klucze. Jak to jest, że możemy jeździć na rowerze, skoro nie ćwiczyliśmy przez lata? Jak się okazuje, mózg przechowuje różne rodzaje wspomnień w różnych regionach. Innymi słowy, pamięć długotrwała dzieli się na dwa typy: deklaratywną i proceduralną.
Dwa rodzaje pamięci
Krótko mówiąc, nasza pamięć długotrwała dzieli się na dwie: pamięć deklaratywną i pamięć proceduralną. Istnieją dwa rodzaje pamięci deklaratywnej. Co najważniejsze, wspomnienia przeżyć odnoszą się do pamięci epizodycznej. Na przykład dzień, w którym zaczęliśmy szkołę i nasz pierwszy pocałunek. Ten rodzaj przypominania jest naszą interpretacją epizodu lub zdarzenia, które miało miejsce. Z drugiej strony wiedza faktograficzna jest częścią pamięci semantycznej.
Te dwa typy deklaratywnej zawartości pamięci mają jedną wspólną cechę. Nie tylko są świadomi wiedzy. Ale potrafią też doskonale przekazywać wspomnienia innym. Umiejętności takie jak gra na instrumencie czy jazda na rowerze zakotwiczamy jednak w osobnym systemie. Teraz znamy ten system jako pamięć proceduralną.
Dlatego, jak sama nazwa wskazuje, ten rodzaj pamięci odpowiada za wydajność. Jednym z najsłynniejszych badań pokazujących oddzielne systemy pamięci było badanie epileptyka. Tak naprawdę nazywał się on Henry Gustav Molaison. W latach pięćdziesiątych lekarze usunęli fragmenty jego mózgu, w tym duże części hipokampu.
Po operacji lekarze znaleźli intrygujące rzeczy. Chociaż liczba napadów dramatycznie spadła, Henry nie mógł tworzyć nowych wspomnień. Niestety, jego mózg wymazał również wiele wspomnień z okresu przed operacją. Dlatego, aby dowiedzieć się znacznie więcej o amnezji pacjenta, zespół neuropsychologów stworzył różne testy. Na przykład w jednym poprosili go o narysowanie pięcioramiennej gwiazdy na kartce papieru.
Ale mógł on zrobić to jedynie w formie odbicia lustrzanego. Innymi słowy, pacjent całkowicie odwrócił obraz. Na szczęście umiejętności koordynacji ręka-oko Henry’ego poprawiły się w ciągu kilku dni po wykonaniu tego zadania. Jednak nigdy nie pamiętał, jak je wykonywał. Oznaczało to, że mógł rozwinąć nową pamięć proceduralną, ale nie wspomnienia deklaratywne.
Wiedza proceduralna a wiedza faktograficzna
Czy zatem wiedza proceduralna jest zasadniczo bardziej stabilna niż wiedza jawna? Jak się okazuje, ta pierwsza jest znacznie bardziej odporna zarówno na utratę, jak i na traumę. W rzeczywistości, nawet przy urazowym uszkodzeniu mózgu, prawie nigdy nie naruszamy proceduralnego systemu pamięci. Czemu? Wierzcie lub nie, ale za przetwarzanie pamięci niedeklaratywnej odpowiedzialna jest wyłącznie struktura jąder podstawy.
Dlatego ośrodek mózgu, poniżej kory mózgowej, stosunkowo mocno je chroni. Jest jednak wiele rzeczy niejasnych, poza uszkodzeniem mózgu. Na przykład, dlaczego nie możemy łatwo zapomnieć zawartości pamięci proceduralnej. Łatwiej możemy zapomnieć o deklaratywnych.
W regionach, w których mózg zakotwicza wzorce ruchowe, u dorosłych tworzy mniej komórek nerwowych. Dlatego bez tej neurogenezy lub ciągłej przebudowy w tych regionach jest mniej prawdopodobne, że te wspomnienia zostaną wymazane. Jedno wiemy na pewno. Uwewnętrzniamy proste sekwencje ruchów. Nawet w dawnych czasach zazwyczaj przechowujemy je przez całe życie. Lub jak to się mówi, to „tak jak jazda na rowerze”.
Mamy nadzieję, że ten wpis na blogu pomoże Ci dokładnie zrozumieć, dlaczego nigdy nie zapominamy o jeździe na rowerze. Co najważniejsze, za tym stoi genialna nauka. Czy jesteś gotowy, aby wskoczyć na rower i zacząć jeździć? Na co czekasz?
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Carlson, N.(1996). Fisiología de la conducta. Barcelona:Ariel.
- Pinel, J. (2006). Biopsicología (6ª edición). Prentice Hall.