Wszyscy mieliśmy kiedyś chwile, że zdawało nam się iż ciężar całego świata spoczywa na naszych barkach i było to okrutnie trudne. Z pewnością zauważyliśmy podobny fenomen u innych. Widzieliśmy to w ich twarzach, ich gestach, dłoniach, w ich dumie, w otoczce cierpienia emanującego z ich dusz.
Widzieliśmy również ludzi, którzy upadli i nie dali się pokonać, w odróżnieniu do tych, którzy szukali wymówki w obliczu trudności. Trudne chwile mogą nas złamać lub stanowić wyzwanie dla naszej silnej woli.
“Najpiękniejsi ludzie, których spotkałam, to ci którzy zaznali porażki, cierpienia, zmagali się w życiu z problemami, doznali utraty i znaleźli drogę wyjścia. Ludzie ci cechują się umiejętnością docenienia małych rzeczy, wrażliwością i zrozumieniem życia, które wypełnia ich współczuciem, pokorą i głęboką troską o miłość. Piękni ludzie nie biorą się znikąd.”
Elisabeth Kübler-Ross
Trudne chwile uszlachetniają
Są ludzie, którzy znajdują siłę wewnątrz siebie i triumfalnie prezentują promieniejący uśmiech doświadczonego gracza, który zachowuje najlepsze karty na potem, zwiększając swoje szanse. Pomimo, że kilka minut wcześniej wyglądało jakby mieli przegrać, udaje im się.
To nie tak, że ludzie ci są nieszczególnie silni, albo ukrywają swoje uczucia i skrywają swoje cierpienie. Ci ludzie po prostu szczerze się poświęcają, aby znaleźć w życiu to, co najlepsze.
W ciężkich momentach, ludzie ci czują, jak ty i ja, że najprostsza rzecz to zamknąć oczy i pozwolić sobie upaść. Chcą się poddać z nadzieją, że na końcu korytarza czeka ich nagroda, gdzie mogą odpocząć, zanim ich siła powróci. Ale tak nie jest.
Znalezienie tego punktu podparcia to dla wielu trudne zadanie. Wyobraź sobie samotną matkę z dwójką dzieci, która właśnie straciła pracę i nie może znaleźć nowej.
Oczywiście najpierw z zapałem będzie szukać pracy ze złudzeniem, którego jeszcze nie zabił mijający czas. Jednakże, jeśli nic nie znajdzie, to złudzenie zniknie i ona zacznie się zastanawiać: Po co każdego dnia walczę, jeśli zawsze kładę się do łóżka nie osiągając nic więcej?
Przeczytaj też artykuł: Jestem silna dziś, gdyż kiedyś byłam słaba
Prawdopodobnie, obraz jej dzieci pojawi się w jej myśli. Jest to miłość, która przewyższa wszystkie ograniczenia psychiczne ludzi, którzy przeciwnie musieliby się poddać. Ona będzie się czuła, że nie ma innego wyjścia, innej drogi i nigdy się nie podda, kiedy najcenniejsze dla niej rzeczy będą zależały właśnie od niej.
Brnąć dalej czy odpuścić?
Co ciekawe, w tej sytuacji pojawia się dziwny sposób myślenia, zwany “błędem hazardzisty”. Czym tak naprawdę jest to fałszywe przekonanie?
Osoba działająca według takiego toku rozumowania myśli, podobnie jak hazardzista, że długi ciąg niepowodzeń musi wreszcie odmienić jego los i tym razem szczęście musi się do niego uśmiechnąć. Mówiąc wprost, to ocena prawdopodobieństwa podtrzymuje nadzieję ludzi i sprawia, że nadal walczą.
Kiedy indziej znajdujemy siłę w naszych poświęceniach. Zdarza się to w tych chwilach, kiedy wydaje nam się, że wiele zainwestowaliśmy już, by dojść tu gdzie jesteśmy i wszystko to co zbudowaliśmy staje się powodem, który nie pozwala nam odpuścić. W takich przypadkach zdajemy sobie sprawę za późno, że sami postanowiliśmy nie dawać sobie innego wyboru, nie ważne jak zła lub niebezpieczna była ta ścieżka.
W tamtej chwili oceniliśmy już ryzyko związane z daną ścieżką i zaakceptowaliśmy je jako nasze ostateczne przeznaczenie, nieważne czy ta decyzja miała okazać się naszym największym zwycięstwem, czy najbardziej katastrofalną porażką.
Tak czy inaczej te niewidoczne, trudne do pokonania, lecz szczere drogi wsparcia powstrzymują nasze serca przed upadkiem, nawet jeśli ból przeszywa nas aż na wskroś.