Syn panny młodej: podnoszący na duchu film, który nas dotyczy
Syn panny młodej. Od czasu powstania tego filmu minęło dwadzieścia lat. Jednak, jak każde arcydzieło, z czasem ulega poprawie. Syn panny młodej wywarł niesamowity wpływ na całym świecie. W rzeczywistości, w Madrycie, po udanej premierze puszczano go w kinie każdego dnia. W Stanach Zjednoczonych natomiast wykupiono prawa do produkcji remake’u.
Syn panny młodej wywołuje sprzeczne emocje. To połączenie włoskiego kina i teatru, które Argentyna odziedziczyła dzięki długiej historii imigracji. Przedstawia poważne wydarzenia, które zwykle mogą sprawić, że będziemy płakać, ale potrafimy też się z nich uśmiechać i śmiać. Został wyreżyserowany przez Juana José Campanella, który jest niezwykle zaangażowany w tego rodzaju produkcje. Promuje ideę, że z uśmiechem możemy stawić czoła najgorszym życiowym sytuacjom.
Syn panny młodej
Juan José Campanella (Luna de Avellaneda, El Secreto de sus Ojos, Vientos de Agua ) zawiera dane z własnej autobiografii, aby opowiedzieć nam historię rodziców i dzieci w obliczu konfliktu oraz syna, który dorasta przekonany o pogardy matki. Dlatego najważniejszą sceną w filmie, w której nie można nie płakać, jest sytuacja, w której matka cierpiąca na chorobę Alzheimera mówi swojemu synowi, po czterdziestce, Rafaelowi, że go kocha, i przytula go. W końcu uwolnił się od myśli, że nie był synem, którego pragnęła.
Rafael na co dzień musi zmagać się z koszmarami. Mieszka ze swoją dziewczyną i jest pochłonięty własnymi problemami. Należą do nich złe długi, nieudany biznes, a nawet atak serca. Co więcej, nie jest w stanie zrozumieć, jak bardzo może mu pomóc miłość jego dziewczyny.
Chwyta za serce
Cudem tego filmu jest sposób, w jaki traktuje on najbardziej elementarne aspekty życia codziennego. Na przykład życie z bólem, starością i chorobą. Fabuła dotyczy tego, jak ojciec Rafaela chce ponownie ożenić się z żoną w kościele, ponieważ pierwotnie odbyła się tylko ceremonia cywilna. Kościół jednak na to nie pozwoli. Po pierwsze, Rafael jest przeciwny pomysłowi ślubu, ponieważ czuje, że jego matka jest zbyt chora na Alzheimera i nie będzie mogła wziąć w nim udziału. Mimo to w końcu ustępuje i korzysta z pomocy przyjaciela-aktora, aby wcielić się w rolę księdza na drugim „ślubie”.
Bez wątpienia niektórzy z nas będą szlochać otwarcie, podczas gdy inni mogą dyskretnie wytrzeć łzę na tym filmie. Jednak nie ma wątpliwości, że bohaterowie demonstrują tak dobrze oddaną ideę braterstwa, że czuje się jak ogromny uścisk. To krzyk wśród uśmiechów, reprezentujący rodziców, którzy wyrażają bezwarunkową aprobatę, aby ich dzieci mogły codziennie się odbudowywać.