Samotne życie po 50 staje się coraz bardziej powszechne

Myli się ten, kto uważa, że w średnim wieku życie osiąga punkt harmonijnej równowagi; punkt, w którym prawie nie ma wzlotów i upadków. Nawet na tym etapie zachodzą zmiany, a niektóre z nich mogą być dość nagłe. Są to na przykład rozwody, zmiana pracy i przeformułowanie celów. Okazuje się, że samotne życie po 50 urodzinach jest coraz bardziej powszechne.

Oczywiście nie możemy porównywać wieku średniego z dorastaniem. Jesteśmy jednak świadkami ciekawych i istotnych zjawisk. Od kilkudziesięciu lat obserwujemy, jak ten sektor społeczeństwa wykazuje nowe wzorce zachowań. Może to oznaczać, że będziemy musieli przeformułować niektóre z naszych istniejących przekonań.

Od kilkudziesięciu lat psychologia w dość specyficzny sposób dzieli etapy rozwoju człowieka. Dzieciństwo, dorastanie, wczesna dorosłość, wiek średni i starość były podstawowymi cyklami, które miały swoje własne cechy. W dzisiejszych czasach wydaje się, że około 50 roku życia powstała duża luka. Nie jest to już czas, kiedy ludzie przygotowują się na emeryturę, menopauzę lub doświadczenia takie jak syndrom pustego gniazda.

Na tym etapie wiele osób rozwodzi się i na nowo rozpoczyna samotne życie. Tworzą także nowe sieci społecznościowe i możliwości zawodowe.

Wiek średni nie jest stabilnym etapem. Teraz, bardziej niż kiedykolwiek, widoczne są znaczące zmiany, które warto przeanalizować.

Samotne życie po pięćdziesiątce: między osobistym spełnieniem a niechcianą samotnością

Osoba, która mieszka sama, zwłaszcza jeśli ma 50, 60 lub 70 lat, jest ogólnie postrzegana przez innych z pewnym smutkiem i troską. Zakłada się, że osoby te są odizolowane społecznie i pozbawione silnych więzi rodzinnych. To stereotyp głęboko zakorzeniony w naszych kulturowych narracjach, który jednak nie zawsze jest prawdziwy.

Coraz więcej osób życje samotnie po 50 roku życia, a czasami samotność ta jest wybierana dobrowolnie. W niedawnym raporcie Bowling Green State University w Ohio (USA) stwierdzono, że odsetek dorosłych żyjących samotnie rośnie z roku na rok. Jest to szczególnie widoczne wśród osób urodzonych po 1960 roku.

Kilkadziesiąt lat temu ci, którzy rozwiedli się, rozstali lub owdowiali, ostatecznie zaczynali mieszkać z inną osobą. Teraz są bardziej skłonni do życia w samotności. W naszym społeczeństwie nadchodzą zmiany, jednak nie wpływają one na wszystkich w ten sam sposób.

Są tacy, którzy żyją samotnym życiem w sposób pełny i wzbogacający, podczas gdy inni są przytłoczeni samotnością i ryzykują dryfowanie w stany emocjonalnej wrażliwości.

„W ciągu ostatniego półwiecza nasz gatunek rozpoczął niezwykły eksperyment społeczny. Po raz pierwszy w historii ludzkości ogromna liczba ludzi – w każdym wieku, w każdym miejscu, o każdym politycznym przekonaniu – zaczęła żyć w samotności”.

-Eric Klinenberg-

Sam, ale z kontaktami społecznymi: klucz do dobrego samopoczucia

Eric Klinenberg jest socjologiem, który w swojej książce Going Solo: The Extraordinary Rise and Surprising Appeal of Living Alone poruszył problem samotności. W tej ciekawej pracy przekazuje nam świadectwa dziesiątek samotnych ludzi. Wielu z nich, w tym osoby w podeszłym wieku, wykazuje dobre wskaźniki zdrowia psychicznego i prowadzi wzbogacający styl życia. Ponadto są głęboko zaangażowani w życie społeczne swoich miast.

Samotne życie po pięćdziesiątce jest coraz bardziej widocznym zjawiskiem w krajach zachodnich. Ten sektor populacji jest niezwykle dynamiczny i musi być powiązany z innymi. To aktywni ludzie, którzy przeformułowali swoje cele i wizję życia.

Klucz do tego psychologicznego rozkwitu wiąże się z ich powiązaniami społecznymi. Samotność nie zawsze jest równoznaczna z izolacją. W takich przypadkach osoby te mają kontakt z członkami rodziny i skupiają się na przyjaźniach.

Osoby samotne lub osoby, które decydują się żyć samotnie, nadal są obciążone zbyt wieloma stereotypami, które należy dezaktywować.

Ból życia w pojedynkę

Samotne życie jest rzeczywistością, którą duża część naszego społeczeństwa swobodnie wybiera. Są również inni, którzy z różnych przyczyn widzą pusty dom jako zagrożenie. Cierpią i czują w swoim życiu pustkę, której nie potrafią wypełnić. Codziennie mierzą się z licznymi trudnościami. Jest to sytuacja, której nie należy lekceważyć ani odkładać na bok.

Badania przeprowadzone przez Uniwersytet Erazma w Rotterdamie wskazują, że istnieją różne rodzaje samotności i jeden z nich jest wyraźnie szkodliwy dla dobrego samopoczucia fizycznego i psychicznego. Wykazały, że samotne życie po 50 roku życia nie jest korzystne dla osób, które nie mają żadnego wsparcia społecznego.

Są tacy, którzy po skomplikowanym rozwodzie lub separacji nadal borykają się z ogromną ilością niewyleczonych ran. Ponadto istnieje ryzyko niekorzystnej sytuacji ekonomicznej i wykluczenia.

Wiek średni: sektor populacji w ciągłych zmianach

Osoba może zdecydować się na samotne życie powyżej 50 roku życia, ale nie zdecyduje się na odłączenie od swojego środowiska społecznego. Jak wspomnieliśmy wcześniej, wiek średni zaciera się i nadaje kształt nowemu etapowi. Etapowi, w którym jednostka przeformułowuje wiele obszarów swojej egzystencji i poszukuje nowych celów zawodowych, emocjonalnych i życiowych.

Wiek średni nie jest już postrzegany jako okres, w którym dana osoba myśli tylko o emeryturze, wchodząc na bardziej odpowiedzialne stanowiska w swojej pracy. W dzisiejszych czasach osoby w tym wieku często zmieniają pracę, a nawet kończą swoje małżeństwo. Być może powinniśmy zwrócić większą uwagę na ten sektor naszego społeczeństwa, aby móc zaoferować im wsparcie, którego potrzebują w obliczu tych zmian.

Nie każdy radzi sobie z tymi trudnymi procesami w ten sam sposób. To prawda, że na horyzoncie mogą pojawić się nowe możliwości, ale są tacy, dla których samotność jest zagrożeniem. Dlatego musimy być wrażliwi i dawać wsparcie i strategie wszystkim tym, którzy wznawiają swoje życie na tym etapie życia.