Problem psychiczny coraz częściej pojawia się w naszych życiach. Niestety, ludzkość od zawsze obawiała się chorób psychicznych. W wielu przypadkach było to spowodowane jedynie naszą niewiedzą.
Poszukiwanie przyczyn (nadnaturalnych, naukowych, religijnych) tworzenie terapii, próby pomocy ludziom chorym… Oto historia naszych instynktów samozachowawczych, które wytworzyliśmy jako gatunek, przez lata obcowania z chorobami psychicznymi.
Każdy problem psychiczny jest przedmiotem wielu badań, w trakcie których podchodzi się wyjątkowo ostrożnie do problematyki poważnych i przewlekłych schorzeń spowodowanych napiętnowaniem społecznym.
Wraz z zamknięciem wielu przestarzałych instytucji, wiedza na ten temat dotarła wreszcie do opinii publicznej. Obecnie bierność wydaje się sposobem na dalszą rehabilitację ludzi chorych (kiedy wyleczenie jest niemożliwe).
Największy ciężar spada na rodziny, gdy jej członkowie nie są wstanie pojąć czy też zrozumieć chorób dotykających ich bliskich.
“Problem psychiczny jest mniej jawny, niż fizyczny, aczkolwiek jest o wiele częstszy i trudniejszy do zniesienia”
-C.S. Lewis-
Problem psychiczny – pierwszy kontakt z nim
Rodzina chorego jako pierwsza zaczyna odczuwać skutki jego schorzenia. W ten oto sposób, jako pierwsza również dostrzega, że “coś jest nie tak”. Chory niestety cierpi z powodu zmian w ich zachowaniu, odczuwanych emocjach czy sposobie myślenia.
Zazwyczaj początki są bardzo trudne. Ludzie doznają szoku, nie potrafią zrozumieć zaistniałej sytuacji, wciąż zmieniają własne diagnozy i odwiedzają wielokrotnie lekarzy.
Czasem do tych zachowań dochodzi również wypieranie czy też próba zaprzeczania temu, co się dzieje. Rodziny zaczynają postrzegać synów, braci czy też ojców w sposób w jaki nigdy by sami o tym wcześniej nie pomyśleli.
Są świadkami ich bólu i dziwacznego zachowania, ale przede wszystkim widzą jak ich życia rozpadają się na drobne kawałki. To wciąż ci sami ludzie, jednak w tym samym momencie, ktoś zupełnie inny.
Według Narodowej Organizacji Zdrowia, zdrowie psychiczne jest ściśle połączone z tym “jak człowiek współżyje z innymi członkami rodziny, kolegami z pracy, przyjaciółmi w czasie wolnym, czy też ze społeczeństwem ogółem”.
Gdy nasz bliski staje się niezrównoważony, cierpimy, zaprzeczamy, zadajemy pytania i obwiniamy samych siebie. Często również stajemy na głowie aby tylko znaleźć jakieś wyjście z tej sytuacji, szukamy alternatyw.
Negatywne emocje są częścią procesu
Nie zależnie od tego co się dokładnie wydarzyło, nie jest niczym dziwnym czuć złość, nienawiść czy frustracje. Rodzina jest filarem dla chorego w takiej sytuacji. Wsparcie, zrozumienie, spokój i opanowanie są kluczowe.
“Problem psychiczny wymaga wiele uwagi. Jest to ogromny temat tabu. Należy go poruszyć i rozwiązać”
-Adam Ant-
Rodzina każdego z nas ma jakaś historie. Historie która kształtowała się przez kolejne fazy adaptacji, gdzie zebrały się wszystkie emocje oraz myśli.
Mówimy teraz tutaj o fazie alarmu, fazie oporu i wyczerpania. Zależnie od tego gdzie obecnie się znajdujemy, uzyskamy pewne wskazówki czy też inna pomoc w asymilacji z tym co właśnie sie dzieje.
Tak oto, kwestia czy problem psychiczny pojawi się czy nie jest również zależna od naszej chęci do ciągłego uczenia się i polepszania naszych stosunków z rodziną.
Problem psychiczny – zmierzenie się z nim najlepszym sposobem na adaptację
Po całym początkowym zamieszaniu, gdy rodzina, bliscy i przyjaciele pozostają sami wraz z nową straszną rzeczywistością, nadchodzi ostatni i definitywny objaw choroby psychicznej. Oto czas aby zmierzyć się z nadchodzącymi zmianami i zachować przy tym spokój.
- Zdaj się na specjalistów: podczas procesu diagnostyki Twojego członka rodziny, będziesz miał okazje poznać wielu lekarzy. Dobra komunikacja oraz uzyskiwanie odpowiedzi na twoje pytania jest kluczowe.
- Podążaj za wskazówkami: jeśli chory zacznie wychodzić na prostą, wspieraj go i mu kibicuj, aby nie przestawał. Nie pozwól aby uznali, iż nie musza już uważać na swoją chorobę. Zawsze znajdzie się profesjonalista który będzie wstanie odpowiedzieć ci na wszystkie pytania i rozwiać wątpliwości. Droga jest długa, ale ty nie możesz się wahać.
- Zmień sposób myślenia: spróbuj przyjąć do wiadomości, że Twój bliski nie jest “chory” a zamiast tego pomyśl, iż ma “problem”. Może ci to pomóc, a dodatkowo przestaniesz patrzeć na niego poprzez pryzmat objaw jego choroby, a zaczniesz znowu dostrzegać osobę którą znałeś.
“Zdrowy rozsądek to takie zaraźliwe zdrowie”
-Alberto Moravia-
Spokój, podstawa rehabilitacji
Motywacja oraz wysiłki prowadzone przeciw przygnębieniu i rozpaczy, czerpią siłę z emocjonalnego balansu zachowanego w domu. Aczkolwiek, potrzeba odetchnięcia jest całkowicie normalna. Nie zrzucaj swojego emocjonalnego ciężaru na Twoją rodzinę.
Zamiast tego, postaraj się rozdzielić wszystkie możliwe uczucia na pierwszorzędne, drugorzędne itd. Nie zważając na problem psychiczny, pamiętaj że wiele chorych psychicznie może funkcjonować samodzielnie.
Mogą pracować, mieć przyjaciół i być pełnoprawną częścią rodziny. Zgłębianie wiedzy o chorobie, poprawne prowadzenie odpowiednio dopasowanej terapii. To wszystko może sprawić, że chociaż część normalności powróci do waszego życia.
“Niewypowiedziane emocje nigdy nie umierają. Są zakopane żywcem i w końcu wracają pod jeszcze gorszą postacią”