Osoby starsze zagubione we współczesnych czasach

Nasz świat się starzeje. Średnia długość życia wzrosła – jakość życia też. W poprzednich epokach ludzie przez cały życie szykowali się na śmierć, teraz – zaczynają żyć. Właśnie dlatego uwagę psychologów i specjalistów z innych gałęzi zdrowia przyciągają osoby starsze.

Ich ciała być może już przeszły na emeryturę, ale osoby starsze nadal trzymają w sobie wiele zmartwień i marzeń. Bez względu na to, czy mają wnuki, czy nie, osoby starsze zbliżające się do wieku 70 lat bądź go przekraczające, muszą zachować fizyczne i psychiczne zdolności potrzebne do utrzymania wysokiego poziomu aktywności. Czas mógł zostawić wiele zmarszczek na ich twarzach, ale ich mięśnie są nadal silne, a umysły wciąż jasno myślą.

Osoby starsze i samotność

To może być jeden z największych problemów współczesnego społeczeństwa. Poczucie pozostawiania w kontakcie z każdym, przy jednoczesnym oddaleniu. Sprowadza się to do powierzchownych rozmowach o planach i pogodzie.

Tutaj pojawia się pierwszy powód, z którego po cichu cierpią osoby starsze – przepaść cyfrowa. To, co widzą wokół siebie to świat, który jest dla nich trudny do zrozumienia. Gdy na to patrzą, wydaje im się naprawdę stromym wzgórzem. Telefony, komputery i tablety utrudniają im znalezienie własnego miejsca w świecie.

W taki czy inny sposób digitalizacja świata sprawia, że ​​osoby starsze czują się wykluczone. To z kolei powoduje, że ​​ludzie ci czują się bardzo oddaleni od swoich dzieci lub wnuków, ponieważ nie mogą znaleźć sposobu, aby się do nich zbliżyć. Zauważają, w jaki sposób ekrany dają odpowiedzi, które dawniej padały z ust mądrych starszych ludzi.

Ta niewidzialna granica jest wyjątkowo szeroka i głęboka. Starsza część naszego społeczeństwa jest przyzwyczajona do opowiadania historii, wypowiadania swoich myśli. Są przyzwyczajeni do dzwonienia na telefon stacjonarny, odwieszania słuchawki telefonu i wyczuwania przycisków, które fizycznie wciskają się pod naciskiem palców.

To świat, w którym spędzili większość swojego życia i który nauczyli się rozumieć, ale teraz cały ten świat wydaje się całkowicie przestarzały.

Dlaczego czują się przez to tak samotni?

Prawdziwym problemem nie jest obecna sytuacja, która jest oczywiście przeszkodą, ale bardziej to, czemu zapobiega. Mianowicie, zapobiega rozwijaniu wspólnych zainteresowań i wspólnej zabawie w spokojnych momentach życia. Teraz obowiązuje sposób komunikowania, na który nikt nie jest jeszcze w pełni przygotowany.

I nie mówimy tylko o słowach. Mówimy o uściskach i pocałunkach, których nie dajesz ludziom poprzez emotikony. Mówimy o prawdziwym rodzaju komunikacji, w którym musisz użyć swojego ciała.

Poczucie przegranej

Starzenie się oznacza również odczuwanie większego bólu. Bólu za utracone sytuacje, które nigdy nie powrócą. Żalu za utratą dzieciństwa, w którym świat był pełen niekończących się cudów i psot.

Ich pierwsza dziewczyna lub chłopak, ich pierwsza prawdziwa miłość, przyjaciele, z którymi przebywali do wschodu słońca, dni kaca lub dzienniki, w których spisywali strony pełne marzeń z jednym wspólnym mianownikiem: podekscytowaniem. Albo pierwsza praca, pierwsza wypłata, pierwsza decyzja, którą podjęli bez oglądania się za siebie…

Ich ostatnia praca, ostatni dzień pracy, ostatnie dziecko, ostatni drink, ostatni taniec lub ostatnia podróż. Starzenie się oznacza również posiadanie większej ilości wspomnień. W końcu oznacza to także rezygnację z zajęć z powodu fizycznych ograniczeń.

Starsi ludzie tracą rzeczy z naturalnych przyczyn, ale gdy traktują te straty jako część siebie, może to przekształcić się w prawdziwy problem. Szczególnie kiedy czują, że waga przechyla się na stronę rzeczy, których nie mogą zrobić, zamiast na stronę tego, co mogą robić. Jednym z przykładów takiej niefortunnej sytuacji są domy opieki.

Świat domów opieki

Osoby starsze, które nie mogą się o siebie troszczyć, często mieszkają w domach opieki. Dla niektórych jest to przerażające słowo: domy opieki. Bo niestety, to prawda, że ​​wiele osób wchodzi do takich domów i już nigdy z nich nie wychodzi.

Prawdą jest również, że wielu ludzi, którzy tracą fizyczną niezależność wciąż ma wystarczająco dużą jasność umysłową, aby rozumieć, że ich stan się nie poprawi.

To, ponad wszystko, może być największym źródłem bólu, z jakim borykają się osoby starsze w dzisiejszym świecie. Nie jest łatwo o tym mówić. Niełatwo jest wyrazić to słowami.

To dlatego, że jest to smutna rzeczywistość i naprawdę trudno o niej dyskutować. W wielu przypadkach jest to temat tabu zupełnie tak samo jak idea seksu w przypadku nastolatków. Na temat takiego tabu wszyscy chowamy głowy w piasek jak strusie. Nie wkraczamy do akcji, nie podejmujemy działania. Ale gdybyśmy to zrobili – i zrobili to dobrze – moglibyśmy osiągnąć coś pięknego i niesamowicie ważnego.

3 duże problemy starszych ludzi

Samotność, brak zrozumienia i brak ulgi w bólu to prawdopodobnie trzy największe problemy starszych ludzi. I wszystkie one są ze sobą powiązane. Ale są to również kwestie, w których możemy być najbardziej pomocni dla osób starszych w naszym otoczeniu.

Te trzy sprawy powodują wiele smutku, jaki widzimy na twarzach starszych osób. Niestety, wielu starszych ludzi jest samotnych i przed śmiercią czuje, że wszyscy ich opuścili. Czują się, jakby pokolenia, którymi się opiekowali i których dorastanie obserwowali, całkowicie się od nich oddaliły.

Chcieliby o tym porozmawiać, ale jednocześnie sprawia to, że czują się zbyt dużym ciężarem. Jak piąte koło u wozu, zupełnie nie na miejscu. Pragną uwagi, ale nie chcą być kolejnym źródłem stresu dla swoich dzieci. Więc przez większość czasu nic nie mówią.

Czują, że ich problemy, zmartwienia i marzenia już przestały być ważne. Tak jak członkowie ich rodziny martwią się, że zachorują, ale o nic więcej. Tak jakby ich ciało miało teraz fundamentalne znaczenie, a nie ich dusza.

Ułatwianie starszym ludziom pobytu w domach opieki

W świecie, który stworzyliśmy domy opieki są niezbędne. Odgrywają ważną rolę, ponieważ sprawiają, że osoby starsze mogą liczyć na czyjąś uwagę. Ale nie zamykajmy drzwi od zewnątrz. Musimy ciągle postrzegać ich jako zdolnych do życia, nieważne, jak spadły ich fizyczne zdolności.

Nie chodzi tylko o odwiedzanie ich. Chodzi o zadawanie im pytań i pozwalanie im na wygadanie się, porozmawianie o ich lękach i obawach, nie krytykując ich ani nie zbywając.

Chodzi o bycie ich zwolennikami – nawet ich czytelnikami i pisarzami, jeśli chcą. Musimy sprawić, by czuli się dla nas ważni. Musimy dać im do zrozumienia, że nie postrzegamy ich jako ciężaru, ale raczej, że ich towarzystwo daje nam szczęście.

Czyniąc w ten sposób, nie będziemy tylko pomagać naszym starszym krewnym w poczuciu, że są częścią społeczeństwa (co oznacza także poczucie przynależności do rodziny).

Będziemy również pokazywać przyszłym pokoleniom, że ludzka część życia, bez względu na to, jak wiele technologii rozwiniemy, nigdy nie powinna odejść w zapomnienie. Zwłaszcza nie dla ludzi, którzy najbardziej tego potrzebują, dla ludzi, których kochamy.