Gdy jesteś najlepszy - czy uniesiesz ten ciężar?

Gdy jesteś w czymś najlepszy nie masz tak lekko, jak może się wydawać innym. Osoby, które odnoszą w czymś wielki sukces, mogą zostać obiektem odrzucenia, żartów, a nawet przemocy. Na przykład dziecko, które jest najlepsze w swojej klasie. Ale zamiast zachwycania się, zostaje ofiarą znęcania się przez swoich rówieśników.

Mamy sporo przykładów ludzi, które osiągnęli wielki sukces, ale nie zawsze byli wspierani przez osoby wokół nich.

Czasami stają się obiektem zazdrości, która znajduje swoje odzwierciedlenie w pogardzie lub krytyce tego, czym się zajmują. Zdarzają się nawet wypadki, gdy inne osoby zaczynają używać ich dla własnych interesów.

Istnieje wiele przykładów ludzi, którzy byli najlepsi w swojej dziedzinie, ale razem z tym przez cały czas musieli walczyć z samotnością i odrzuceniem. Dlaczego tak się stało? Czy można było to zmienić?

Najlepszy, więc ma więcej obowiązków

Adriana pracowała w centrum edukacyjnym w świetnym programie dla porzuconych dzieci. Dobrze sobie radziła, więc pod koniec jej pierwszego roku pracy otrzymała kilka zaskakujących wiadomości: mieli zamiar dać jej o 30 dzieci więcej. “Jesteś najlepsza, więc wierzymy, że dasz radę i z tym.”

Ale nie podnieśli jej wypłatę ani w żaden inny sposób nie zmotywowali jej do pracy. Tak naprawdę nie nagrodzili Adriany, tylko ją ukarali.

To samo dzieje się w domu. Jeśli któreś ze starszych dzieci potrafi rysować lepiej od wszystkich, rodzice będą częściej zwracać się do niego o pomoc dla małych z ich zadaniami z plastyki. Tak samo jak w przypadku języków, matematyki i innych talentów.

Natomiast, jeśli młodsze osoby są bardziej odpowiedzialne, spędzą resztę swojego życia przy obowiązkach, które wymagają większej odpowiedzialności.

To tak jakby zdolność niosła za sobą obowiązek wykorzystywania jej dla dobra innych.

Najczęściej można dostrzec to w przypadku matek. Mają pracę, pracują również w domu, wszystko mają zrobione na wypadek nagłej potrzeby. Ale gdy popełnią jakiś jeden błąd, natychmiast zaczynają pojawiać się zarzuty.

One powinny robić wszystko idealnie i na czas, a jako nagrodę za swoje poświęcenie  i wytrwałość dostają tylko jeszcze więcej zadań i obowiązków.

Odrzucony, bo jesteś najlepszy

W szkole też istnieją “interesujące” sposoby traktowania najlepszej osoby. Mówi się, że jest kujonem, co oznacza bardziej słabość, aniżeli zaletę.

Jeśli najlepszy w klasie nie pomaganie swoim kolegom, może zostać w największym stopniu odrzuconym. A jeśli pomaga im, to po prostu jest dla nich użytecznym idiotą. To tak, jakby nie ma znaczenia co będzie robił – i tak nie znajdzie dobrego wyjścia.

W pracy sytuacja niczym się nie różni. Najlepszy w czymś pracownik musi być zawsze gotów pomóc innym kolegom. W przeciwnym razie może zostać postrzegany jako niemiły, co skończy się dyskryminacją i izolacją.

Nie zdarza się to tylko w przypadku osób najbardziej inteligentnych lub wykwalifikowanych. Najbardziej odpowiedzialni w wyniku muszą robić całą robotę w grupie lub zespole. Najbardziej wyrozumiałe muszą podejmować próby rozwiązywanie wszystkich konfliktów lub oferować swoje ramię do wypłakania się.

Najodważniejszy powienien wykonywać wszystkie zadania, które wymagają odwagi, tak jakby był całkowicie odporny na wszystkie problemy. I jeśli takie osoby nie robią tego, czego od nich oczekują, zostają oskarżone o bycie egoistą.

Czy istnieje jakieś wyjście?

Bez wątpienia, niesiesz ogromny ciężar, gdy jesteś najlepszy w jakiejś dziedzinie. Posiadanie największych umiejętności lub wiedzy ciągnie za sobą większą odpowiedzialność.

Prawdą również jest to, że wiele osób korzysta z tego, aby najlepszy nosił jeszcze większe dodatkowe brzemię, gdyż zna najwięcej, umie najwięcej lub chce najbardziej.

Ciekawy fakt. Niektóre osoby, pragnące być doskonałe we wszystkim, które nie uciekają przed żadnym wyzwaniem, mogą poczuć winę, jeśli nie będą w stanie sprostać wymaganiom innych. 

Uczą się wierzyć, iż powinni zrekompensować niedociągnięcia i ograniczone zdolności innych osób. To z reguły kończy się nadmiernym obciążeniem obowiązkami i pojawieniem destrukcyjnych wymagań do samych siebie.

Wyjście z takiej sytuacji uczy ustawiać granice. Każdym darem trzeba się dzielić, ale razem z tym inne osoby są odpowiedzialne za rekompensację tego, co otrzymują. Miejmy więc nadzieje, że od teraz, gdy któs będzie najlepszy w czymś, nie dostanie więcej obowiązków i odpowiedzialności, tylko wdzięczność i odpowiednią uwagę.