Emil Kraepelin: ojciec współczesnej psychiatrii
Emil Kraepelin jest jedną z najważniejszych postaci w historii medycyny. Nie będzie przesadą, jeśli powiemy, że jest ojcem współczesnej psychiatrii, genetyki psychiatrycznej i psychofarmakologii. Zajmował się także promowaniem dziedziny psychiatrii biologicznej, w której choroby psychiczne postrzegane są jako problem biologiczny.
Swoje teorie Emil Kraepelin rozwinął na początku XX wieku, ale wszystkie są do dziś stosowane w praktyce psychiatrycznej. Jednocześnie krytykowano również jego koncepcje za „zbyt naukowe”. Ostatecznie mało kto potrafi przejść obojętnie obok jego nazwiska i wkładu w rozwój psychiatrii. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o tej ważnej postaci.
„Czy psychiatria jest przedsięwzięciem medycznym zajmującym się leczeniem chorób, czy przedsięwzięciem humanistycznym zajmującym się pomaganiem ludziom w ich problemach osobistych? Psychiatria może być jednym lub drugim, ale nie może – pomimo pretensji i protestów psychiatrów – być i jednym i drugim”.
Emil Kraepelin był stanowczo przeciwny psychoanalizie i teoriom Zygmunta Freuda. Można powiedzieć, że psychoanaliza była bardzo modna w czasie, gdy Kraepelin obmyślał własne teorie. Mimo to warto zauważyć, że studiował on także popularne tematy psychoanalityczne, takie jak interpretacja snów.
Jak Emil Kraepelin został ojcem psychiatrii
Kraepelin urodził się 15 lutego 1865 roku w Niemczech. Studiował medycynę na różnych uczelniach, choć głównie na Uniwersytecie w Lipsku. Od samego początku bardzo interesował się ludzkim umysłem.
To skłoniło go do wzięcia udziału w kursie psychologii eksperymentalnej u twórcy tej dziedziny, Wilhelma Wundta. Następnie został asystentem psychiatrycznym.
W 1874 r. ukończył pracę magisterską zatytułowaną „Wpływ ostrej choroby na przyczyny zaburzeń psychicznych”. Później studiował neuropatologię i zaczął prowadzić badania z zakresu psychofarmakologii i psychofizjologii. Pracował także w kilku szpitalach psychiatrycznych, a w 1886 został profesorem na Uniwersytecie Dorpat (w Estonii).
W 1922 roku został prezesem Niemieckiego Instytutu Badań Psychiatrycznych w Monachium. W tym czasie był już znany na całym świecie. Poczynił duże postępy w rozwijaniu swoich teorii, prowadząc bardzo szczegółowe badania i wystawy, które obejmowały drobiazgowe, wnikliwe obserwacje osób cierpiących na „choroby psychiczne”.
Praca Emila Kraepelina okazała się przełomem w dziedzinie psychiatrii
Pierwszą ważną pracą Kraepelina było Kompendium Psychiatrii. Opowiedział w nim o wielu obserwacjach, jakich dokonał w niezliczonych przypadkach klinicznych, z którymi miał styczność w szpitalach psychiatrycznych.
Była to pionierska praca w dziedzinie psychiatrii. Opisał objawy pacjentów bardzo szczegółowo i próbował sklasyfikować choroby na podstawie tych objawów. Miał zaledwie 27 lat, kiedy opublikował swoją książkę.
Drugie i trzecie wydanie książki zmieniło nazwę z „kompendium” na „traktat”. W późniejszych wydaniach Emil Kraepelin przedstawił koncepcję ewolucji choroby, która była kluczowym elementem diagnozy różnicowej. Dodał też rozdział o katatonii.
W wydaniu czwartym, piątym i szóstym mówił o procesach zwyrodnienia psychicznego. Te procesy obejmowały katatonię, przedwczesną demencję i demencję paranoidalną. Wprowadził także pojęcie „psychozy maniakalno-depresyjnej”.
Innymi słowy, kontynuował dopracowywanie swoich definicji i poszerzanie treści z wydania na wydanie. Ósme wydanie liczyło ponad 2500 stron.
Dziedzictwo Emila Kraepelina
Jednym z najciekawszych momentów w historii kognitywistyki jest moment, w którym Emil Kraepelin zobaczył pacjenta, który stał się sławny, ale nie dzięki niemu. Tym człowiekiem był Siergiej Pankejeff, z którym Kraepelin tak naprawdę nie odnosił sukcesów. Ostatecznie zdiagnozował u Pankejeffa zaburzenie maniakalno-depresyjne.
Ten sam człowiek udał się do Zygmunta Freuda. W historii psychoanalizy zasłynął pod pseudonimem „Człowiek-wilk”. Freud zdiagnozował zaburzenie „nerwicowo-obsesyjne”.
Klasyfikacje różnych chorób psychicznych autorstwa Emila Kraepelina stały się podstawą współczesnej psychiatrii. Jego teorie wyróżniały się w tamtych czasach na tle innych i stąd stały się bardzo prestiżowe.
Sam Kraepelin pragnął, aby psychiatria miała solidniejszą, naukową reputację, bez względu na koszty. Dlatego wszystkie jego badania były tak rygorystyczne.
Emil Kraepelin zainteresował się także badaniem chorób psychicznych w innych kulturach. Stanowiło to podstawę dla dziedzin etnopsychiatrii i psychiatrii międzykulturowej. Kilkakrotnie podróżował do Meksyku, Hiszpanii, Indonezji, Indii i Stanów Zjednoczonych, aby zebrać informacje. Nazwał to „psychiatrią porównawczą”.
Ten wspaniały psychiatra zmarł w wieku 70 lat w Monachium w Niemczech. Do tamtej pory dzięki swojej ogromnej pracy stworzył podwaliny pod całą współczesną psychiatrię. Chociaż są ludzie, którzy kwestionują niektóre z jego pomysłów, wciąż wielu psychiatrów jest wiernych jego teoriom.