Był atak. Matka bierze jej małego chłopca za rękę. Odetchnął po raz ostatni w ramionach osoby, która zobaczyła jego narodziny. Dziś chłopiec jest oddzielony od swojej rodziny, nie wie, kiedy znowu ich zobaczy. Pożegnał się ze łzami, mając nadzieję na lepszą przyszłość. Uchodźcy – tak właśnie często zaczyna się ich życie… Dramat uchodźców jest rzeczywistością.
Dramat uchodźców przemawia do bólu tysięcy ludzi. Ludzi, którzy marzą, którzy pragną tego samego, co Ty. Dzieci, które nie wiedzą, jak się śmiać z powodu własnego cierpienia i codziennej walki.
Na czym polega dramat uchodźców?
Można ich nazwać przymusowymi imigrantami, ponieważ w kraju pochodzenia są prześladowani z powodu rasy lub ideologii. Ponadto, ponieważ ich kraj nie ma wystarczającej ilości zapasów lub nie gwarantuje bezpieczeństwa godnego życia.
Uchodźcy nie przychodzą, aby przyjąć naszą pracę. Nie przychodzą poprzez kaprys. Nie są terrorystami.
“Musisz zrozumieć, że nikt nie wkłada ich dzieci do łodzi chyba że woda jest bezpieczniejsza niż ziemia, nikt nie pali ich dłoni pod pociągami, pod powozami, nikt nie spędza dni i nocy w środku ciężarówki na gazecie, chyba że przebyte mile znaczą coś więcej niż podróż. Nikt nie czołga się pod ogrodzeniem, nikt nie chce być bity, wzbudzać litości”.
– Wyciąg z “Dom”, Warsan Shire –
Jakie są psychologiczne konsekwencje życia jako uchodźcy?
Żyć jak uchodźca, to żyć w niczyjej ziemi. Nie możesz normalnie żyć w tym miejscu, które nie jest twoim domem, jednocześnie odkrywając, że wiele krajów, w których szukasz azylu, nie chce Ciebie ani Twojej rodziny. Na tym właśnie polega dramat uchodźców. Powoduje to wysoki poziom lęku lub depresji… jednocześnie wywołuje uczucie zemsty.
Ponadto dodaj ciągłe bombardowania. Z tych wszystkich powodów rozwija się stan nadmiernej czujności i chronicznego stresu. Co często powoduje bardziej poważne zaburzenia, takie jak schizofrenia lub zespół stresu pourazowego.
Nie jest zaskakujące, że osoba z niestabilnością społeczną i psychiczną wykonuje czynności, które mogą nie być zgodne z prawem i etyką. Czy jest związany z tą grupą, która mówi im, że zapewni bezpieczeństwo, zbawienie i sprawiedliwość dla swoich bliskich. Kto nie szukałby sojusznika, gdy wszystko wokół niego się wali?
Jednak my tego nie widzimy. Szybko dostrzegamy drobinę w oku naszego brata, ale nie belkę w naszym własnym! Zdobywanie władzy to ekstremum. Czy nie są to także osoby, które czują niepewność społeczną i psychiczną, szukające bezpieczeństwa?
Jaka jest nasza rola w dramacie uchodźców?
Kiedy najdrobniejsza możliwość przezwyciężenia piekielnej podróży łodzią, przez pustynię lub lata pielgrzymek w rękach mafii jest lepsza niż pozostawanie na swoim terytorium… ani płoty, ani granice, dekrety, policja, drut kolczasty, a nawet Morze Śródziemne nie będą w stanie zatrzymać rodziny, która szuka lepszego życia, godnego życia.
Patrzenie w drugą stronę nie rozwiąże problemu. Finansowanie konfliktu też nie pomoże. Dlaczego chcemy przyjmować uchodźców, ale jesteśmy chętni do dostarczania broni? Ta podwójna moralność jest niepokojąca.
Dlaczego? Ponieważ konsekwencje naszych akcji powrócą; im dalej rzucimy bumerang, po prostu wróci z większą prędkością. Stanie się tak, jeśli odrzucimy prymitywną rzeczywistość tego masowego exodusu. Jeśli nie zaprzeczymy jego istnieniu, nie zaakceptujmy tego w naszych krajach, tak jak robią to USA. Lub po przyjęciu uchodźców, ale nie uwzględnimy ich w naszym społeczeństwie.
Musimy akceptować i włączać uchodźców do społeczeństwa
Jeśli wykonamy tylko jedno z powyższych ale nie wszystko, tworzymy tykające bomby zegarowe. Co byś zrobił, gdyby ktoś zniszczył twój dom, porwał dziecko lub zbombardował twoją rodzinę? Co byś zrobił, gdybyś stracił wszystko i nie miał szansy na coś lepszego? Co byś zrobił, gdybyś poczuł się bezradny wobec wszystkiego, co się z Tobą dzieje? Gdybyś miał wrażenie, że wszyscy wokół Ciebie wiedzieli co się dzieje i niczego nie zrobił?
Odpowiedź jest dość prosta. W punkcie, w którym Twoje życie nie ma sensu: niszczysz siebie, szukasz zemsty lub zbawienia. Właśnie w tym momencie nasze zaangażowanie jest tak ważne.
Wykazano, że większość ataków terrorystycznych nie została przeprowadzona przez “strasznych cudzoziemców, którzy przybyli, aby nas wszystkich zabić”, ale przez obywateli tego kraju. Drugie pokolenie, które nie było mile widziane przez ich przybrany kraj. Zostali podwójnie odrzuceni, ponieważ nie zostali uznani za prawdziwych obywateli francuskich, niemieckich lub amerykańskich, ale nie byli ani syryjscy, ani iraccy, somalijscy itp. Ludzie, którzy są po prostu przyjaciółmi lub naśladowcami ludzi, którzy chcieliby używać ich jako broni.
To tutaj, na ziemi niczyjej, w tym braku tożsamości i przynależności ludzie zaczynają czuć się jak “każdy człowiek dla siebie”.
Nie jesteśmy lepsi ani inni niż oni… i czasami zapominamy
Wygląda na to, że już nie pamiętamy. Zaledwie 76 lat temu 465,000 Hiszpanów przekroczyło francuską granicę szukając azylu, by uciec przed wojną domową. Z nich 220 000 nigdy nie wróciło do Hiszpanii.
Jak napisał Neruda: “Miłość jest tak krótka a niepamięć tak długa”.
Nielegalni hiszpańscy imigranci przybywają na wybrzeże Wenezueli (1949)
Ale jest jeszcze bardziej uderzające, jeśli przestaniemy się trochę obserwować. Nasi młodzi ludzie odchodzą. Wyjeżdżają do Stanów Zjednoczonych, Chin, Francji, Irlandii… idą w poszukiwaniu lepszej przyszłości. Ta historia imigracji może należeć do nich, Ciebie lub każdego z nas.
Od nas zależy, czy usłyszymy głos tych, którzy utopili swoje wołanie o pomoc we łzach. Ponad 10 000 dzieci, które zaginęły w Europie, a ich rodziny mają nadzieję, że znajdą je ponownie. I wielu innych, którzy sprzedają swoje ciała w obozach dla uchodźców w zamian za swoje życie. UNICEF stwierdza, że w 2015 r. Doszło do prawie 1500 poważnych naruszeń wobec nieletnich, w tym morderstw, okaleczeń, rekrutacji lub porwań.
Spośród nich 400 przypadków było martwych, a prawie 500 z nich zostało okaleczonych. Czy te dzieci są także terrorystami?