Co możesz zrobić, jeśli Twój przyjaciel ma schizofrenię?

Bycie blisko osoby ze schizofrenią może być naprawdę trudne. To jednostka kliniczna, której społeczeństwo tak naprawdę nie rozumie. Choroba ta jest również otoczona mitami. W tym artykule chcemy porozmawiać o kilku pomocnych strategiach.

Zanim wyjaśnimy, co powinieneś zrobić, jeśli Twój przyjaciel ma schizofrenię, omówimy trochę samo zaburzenie, jakim jest schizofrenia. Jest to choroba, która dotyka jeden procent światowej populacji, w jednakowym stopniu osoby obu płci. Pierwsze objawy pojawiają się, gdy chorzy są nastolatkami lub nieco później. Może to być choroba przewlekła, ale może także wystąpić formie jednego epizodu. Niezależnie od przypadku choroby Twojego przyjaciela, Twoje wsparcie i zrozumienie będą bez wątpienia najważniejsze.

Dowody naukowe wskazują, że schizofrenia nie jest pojedynczą chorobą, ale grupą chorób opartą na wspólnych objawach. Różnią się odpowiedzią na leczenie i rokowaniem.

Schizofrenia

Osoby ze schizofrenią doświadczają dramatycznych zniekształceń w swoich myślach, uczuciach, języku i zachowaniu. Eksperci zidentyfikowali szereg objawów. Kiedy występują one częściej niż powinny, nazywane są objawami pozytywnymi. Z drugiej strony, gdy występują rzadziej niż powinny, nazywane są objawami negatywnymi.

• Objawy pozytywne to takie, które dodają coś nowego do zdrowia psychicznego Twojego przyjaciela. Mogą to być na przykład halucynacje (zwykle słyszenie głosów) i urojenia (nieprawdopodobne, fantastyczne pomysły, których nikt inny nie podziela).
• Objawy negatywne to te, które sugerują utratę pewnych aspektów. Zauważysz, że Twój przyjaciel zaczął się izolować. Jest zaabsorbowany sobą i nie zwraca uwagi na higienę osobistą. Porzuca także hobby, które kiedyś sprawiały mu przyjemność, i jest obojętny na swoje relacje społeczne i miłosne. Ponadto mogłeś zauważyć, że jego ciało często wydaje się być sparaliżowane.

Są pewne objawy, które pojawiają się zazwyczaj jako pierwsze. Są to tak zwane prodromy. Obejmują one początkowe pogorszenie funkcji poznawczych. Wtedy objawy pozytywne pojawiają się w całym swoim natężeniu. Następnie ustępują objawom negatywnym. Czasami sekwencja zmian zatrzymuje się w tym miejscu. W innych przypadkach wystąpuje ponownie w postaci ognisk. Nazywa się je przerwami psychotycznymi.

Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne (APA) stwierdza, że aby zdiagnozować schizofrenię, objawy pozytywne muszą utrzymywać się przez co najmniej miesiąc. Jeśli chodzi o objawy pozytywne i negatywne, powinny one trwać co najmniej sześć miesięcy.

Co zrobić, jeśli Twój przyjaciel ma schizofrenię?

Najpierw obalimy niektóre z częstych mitów dotyczących schizofrenii:

• „Schizofrenia jest na całe życie”. Istnieje duża różnorodność w przebiegu i skutkach zaburzeń schizofrenicznych.
• „Wszyscy ludzie ze schizofrenią są do siebie podobni”. Podobnie jak w poprzednim punkcie, istnieje duża różnorodność między chorymi. Doświadczenie danej osoby zależy od indywidualnych czynników i kontekstu, a nie od samej choroby.
• „Będę mógł pomóc mojemu przyjacielowi tylko wtedy, gdy będzie na lekach”. Pomoc, terapię i rehabilitację należy rozpocząć od samego początku.
• „Psychoterapia jest bezwartościowa w schizofrenii. Ważne są tylko leki”. Udowodniono naukowo, że interwencja poprzez psychoterapię w pewnych aspektach przynosi znaczną poprawę.
• „Będzie przyjmować leki tylko wtedy, gdy będzie stale monitorowany”. Osoby cierpiące na schizofrenię można nauczyć, aby rozwijały nawyk dbania o siebie.
• „Osoby ze schizofrenią nie mogą pracować”. Z pomocą innych osoby chore mogą się zrehabilitować i ponownie zintegrować ze społeczeństwem.

Zalecenia dotyczące pomocy

Po ustaleniu diagnozy przez wykwalifikowanego specjalistę, pewne zachowania mogą działać jako znaki ostrzegawcze. Poniższa lista zawiera tylko kilka ogólnych przykładów. Jako przyjaciel będziesz musiał spotkać się z rodziną chorego, aby opracować obszerniejszą listę, abyście mogli działać razem i pomóc swojemu bliskiemu. Na co należy zwrócić uwagę?

• Zmiany w rytmie snu i normalnych czynnościach.
• Podejrzliwe lub powściągliwe postawy.
• Bycie bardzo zaniepokojonym nieistotnymi okolicznościami.
• Nadawanie niezwykłej wagi wiadomościom lub komentarzom z mediów.
• Popadanie w obsesję na punkcie religii.
• Poczucie, że jest się obiektem uwagi obcych lub tych, których tak naprawdę nie znamy.
• Porzucenie nawyków związanych z higieną osobistą lub dbaniem o siebie.
• Pozostawanie w izolacji i skupieniu na sobie przez dłuższy czas.

Jak pomóc

W obliczu powyższych symptomów istnieje kilka przydatnych postaw, które możesz przyjąć:

• Upewnij się, że Twój przyjaciel przyjmuje leki przeciwpsychotyczne w przepisanej formie i dawce.
• Poproś o przyspieszenie terminu konsultacji z psychiatrą.
• Jeśli Twój bliski jest naprawdę porywczy, drażliwy lub podejrzliwy, najlepiej zostawić go w spokoju i poczekać, aż się uspokoi, zanim zacznie się z nim rozmawiać.
• Rozmawiajcie na tematy, które go interesują. To dobry sposób, aby dowiedzieć się, jak chory się czuje. Nie naciskaj jednak zbyt mocno, aby uzyskać informacje, ponieważ są szanse, że nawet on nie będzie znać odpowiedzi. Może być zdezorientowany i zagubiony.
• Słuchaj go i zwracaj uwagę na to, co mówi. Nawet jeśli nie zgadza się z Tobą lub mówi szalone rzeczy.
• Reaguj bardziej uczuciowo niż retorycznie. Nie daj się wciągnąć w konfrontację. Nie oznacza to, że musisz zgadzać się z tym, co mówi. Musisz jasno powiedzieć, że jesteś świadomy jego cierpienia i że nie masz zamiaru go oszukiwać.
• Okazuj mu uczucie.
• Miej cierpliwość i tolerancję.

Rodzice Twojego przyjaciela również będą musieli stworzyć między sobą silny sojusz, aby wspierać się nawzajem, by mogli połączyć siły i zaopiekować się swoim dzieckiem. Jeśli jednak ich praca z jakiegoś powodu zawiedzie, Twoja pomoc będzie jeszcze bardziej potrzebna. Jeśli jednak uważasz, że sytuacja jest przytłaczająca i czujesz się emocjonalnie niekomfortowo, jesteś wyczerpany, zestresowany lub niespokojny, nie wahaj się skontaktować ze specjalistą zdrowia psychicznego. Będą w stanie Ci pomóc.