Miłość rodzicielska kształtuje szczęście dziecka na całe życie

Prawdopodobnie słyszałeś kiedyś słowa, że „otrzymujesz miłość, na którą myślisz, że zasługujesz”. Miłość rodzicielska, której doświadczałeś jako dziecko, ma tendencję do określania rodzaju uczucia, jakie masz nadzieję otrzymać od innych. Rzeczywiście, Twoje relacje i ich jakość zależą w dużej mierze od rodzaju więzi, jaką nawiązałeś ze swoimi opiekunami.

Minęło ponad 50 lat odkąd psycholog Albert Ellis zwrócił uwagę, że w momencie, gdy miłość rodziców przestaje być bezwarunkowa, pojawiają się problemy w rozwoju emocjonalnym dziecka. Te pierwsze wzorce w kategoriach walidacji, uczucia lub niezadowolenia budują pierwotne postrzeganie relacji międzyludzkich przez dziecko.

Czy Ci się to podoba, czy nie, to na dzieciństwie i młodości opiera się Twoja psychologiczna relacja o tym, jaka jest ludzka miłość. Wzbogacające doświadczenia dają Ci bezpieczeństwo i pewność siebie. Z drugiej strony, jeśli Twoje wczesne lata były pełne braków lub strachu, stajesz się głodny miłości, ale jednocześnie się jej boisz.

Badania sugerują, że posiadanie kochających rodziców pozwala rozwijać silniejsze i szczęśliwsze relacje w wieku dorosłym.

Miłość rodzicielska Cię definiuje

Równie ważne, jak karmienie, opieka i zapewnienie domu dziecku, jest pielęgnowanie go zdrową miłością. Chociaż prawdą jest, że nikt nie przychodzi na świat z instrukcją bycia idealnym ojcem lub matką, jest coś, czemu nie można zaprzeczyć. To fakt, że bardzo ważne jest, aby dzieci czuły się kochane, doceniane w każdej ich potrzebie, bezpieczne i by nie były samotne na żadnym etapie ich podróży przez dzieciństwo.

Miłość rodzicielska, której doświadczałeś jako dziecko, definiuje Cię na dobre i złe. W związku z tym Uniwersytet Harvarda (USA) przeprowadził badania, które wykazały, w jaki sposób afektywne ciepło rodziców pośredniczy w psychologicznym rozwoju dzieci. Z drugiej strony realia, takie jak znęcanie się, zaniedbanie lub brak przywiązania, są związane z pojawieniem się problemów ze zdrowiem psychicznym w pewnym momencie życia jednostki.

Wszystko, co dzieje się w dzieciństwie, ma wpływ na Ciebie jako osobę dorosłą. Na przykład, jeśli Twoi rodzice byli nadopiekuńczy, sprawia to, że jesteś wrażliwy i niespokojny. Z drugiej strony, jeśli doznałeś przemocy fizycznej i psychicznej, możesz mieć wyraźną trudność w okazaniu swoich uczuć. Co więcej, ślady przemocy doświadczanej lub zaobserwowanej w Twojej rodzinie również pośredniczą w rodzaju relacji, jakie nawiązujesz jako dorosły.

Twój typ przywiązania z dzieciństwa wpływa na Twoją dorosłość

Jedną z najczęstszych teorii wyjaśniających, dlaczego sposób, w jaki byłeś kochany jako dziecko determinuje Twoje dorosłe życie, była ta zdefiniowana przez psychologów Cindy Hazan i Phillipa Shavera. Pod koniec lat 80. ogłosili swoją teorię miłości. Opracowali ją w badaniu opartym na typach przywiązania określonych przez psychiatrę i psychoanalityka Johna Bowlby’ego.

Rodzaje przywiązania Johna Bowlby’ego

• Niepewne-ambiwalentne przywiązanie. W tego typu przywiązaniu dziecko ma jednego lub dwóch nieprzewidywalnych rodziców. Czasami są dostępni i czuli. Jednak później mogą być chłodni, agresywni lub całkowicie nieuważni w stosunku do dziecka. Ten styl przywiązania prowadzi do rozwoju zazdrosnych, pełnych lęku dorosłych, którzy boją się porzucenia. Są również niepewni, a nawet mogą wykazywać sprzeczne zachowania. Na przykład mogą być czuli jednego dnia i zdystansowani innego.
• Przywiązanie niepewne-unikające. Innym rodzajem problematycznego przywiązania jest takie, w którym zaniedbuje się wymagania i potrzeby dziecka. Dziecko jest wyśmiewane jako słabe, ponieważ potrzebuje bliskości i uczucia. Ich emocje są unieważniane, a ich osobowość, godność i poczucie własnej wartości są naruszane. Sposób, w jaki ten rodzaj przywiązania wpływa na dorosłego, jest oczywisty. Dla nich uczucie jest zagrożeniem, a miłość rani i zdradza, więc lepiej jej unikać. Osoby te rzadko osiągają autentyczną intymność.
• Zdezorganizowane przywiązanie. To najbardziej niszczący rodzaj przywiązania. W tym przypadku opiekunowie są agresywni i pozostawiają ślad traumy w umyśle dziecka. Wpływ, jaki może to mieć na ich poziom relacji w dorosłości, jest niezwykle złożony, a nawet może być sprzeczny. Osoby te są na przykład niestabilne, brakuje im pewności siebie i wykazują potrzebę nadmiernego przywiązania.
• Bezpieczne przywiązanie. Rozwój z rodzicami, którzy są w stanie zapewnić bezpieczeństwo w każdym obszarze, bezpośrednio wpływa na Twoje samopoczucie. Kiedy dorastasz czując się kochany, z reguły stajesz się dorosłym, który również wie, jak kochać.

Miłość, którą Ci dali, nie zawsze jest tą, na którą zasłużyłeś

Sposób, w jaki byłeś kochany jako dziecko, w pewien sposób Cię uwarunkował. Twoi rodzice byli Twoim wzorem. Mieli okazję nauczyć Cię wartości i ciepła uścisków. Z drugiej strony być może edukowali Cię krzykiem lub wzmocnieniem emocjonalnym. To oni albo dali ci skrzydła do latania, albo łańcuchy więzienne i przekonania, że nie zasługujesz na walkę o swoje marzenia.

Ich słowa zostały zapisane w Twoim umyśle. Jest możliwe, że nadal wierzysz w ich wiarygodność, nawet teraz. Co więcej, ta psychologiczna spuścizna ma wpływ na sposób, w jaki kochasz swojego partnera. Wydawałoby się zatem, że jesteś więźniem edukacji i traktowania, które otrzymałeś w dzieciństwie. Jednak tak nie powinno być. Nigdy nie jest za późno, aby zerwać z tym modelem i zmienić te niezdrowe wzorce.

Musisz jasno powiedzieć sobie, że zasługujesz na dobrą, wzbogacającą i zdrową miłość. Niemniej jednak nie będziesz w stanie otrzymać jej od innych, jeśli nie uznasz, że jesteś tego wart. Aby to osiągnąć, musisz zacząć od dostarczenia jej sobie. Miłość do siebie samego i poczucie własnej wartości mogą uleczyć wiele ran z dzieciństwa.

Tylko wtedy, gdy naprawdę pokochasz siebie, będziesz w stanie kochać innych w dojrzały sposób i budować szczęśliwe i stabilne relacje.