Abulomania: gdy niezdecydowanie uniemożliwia życie

W pewnym momencie życia każdy z nas musi podjąć trudną decyzję. W tych momentach zaczynamy wątpić w siebie i denerwujemy się, że nie wiemy, którą opcję wybrać. Niezdecydowanie w obliczu wyboru jest normalne. Jednak kiedy zaczyna to wpływać na Twoje codzienne życie, może stać się problematyczne. Jeśli niezdecydowanie zaczyna zakłócać Twoje osobiste relacje i wynika ono ze stresu, niepokoju lub depresji, być może jest to abulomania.

Przede wszystkim ważne jest, aby podkreślić, że abulomania jest chorobą psychiczną, a nie tylko kwestią poczucia własnej wartości lub braku poczucia bezpieczeństwa.

Abulomania uniemożliwia Ci normalne życie, ponieważ powstrzymuje Cię od podejmowania decyzji. Nie czujesz się na siłach wybrać jednej z opcji, aż do tego stopnia, że wybór, co zjeść na deser staje się niemożliwym wyczynem. Ten patologiczny poziom niezdecydowania zakłóca wszystkie Twoje relacje.

Skąd się bierze abulomania?

Wyniki dotychczasowych badań nie są jednoznaczne co do tego, jak powstaje abulomania. Z tego powodu, potencjalny pacjent musi przejść dokładne badania, aby można było znaleźć przyczynę jego problemu. Następnie można odnieść się do istniejących badań, w których pojawiły się różne hipotezy.

Abulomania może rodzić się w korze przedczołowej mózgu. Wynika to z faktu, że jest to obszar mózgu odpowiedzialny za podejmowanie decyzji, przez co może być bezpośrednio związany z chorobą.

Abulomania wywołuje uczucie paraliżującego niezdecydowania.

Jednak naukowcy uważają również, że abulomania może być ściśle związana z wychowaniem. Zatem nadopiekuńczy rodzice mogą stworzyć toksyczne środowisko dla rozwoju tego stanu u ich dziecka. Dzieci, których rodzice są nadopiekuńczy, rozwijają niezdrową zależność i polegają na innych, którzy podejmuję decyzje za nich.

Co więcej, u kogoś, kto doświadczył silnego upokorzenia lub porzucenia w dzieciństwie, szanse na abulomanię są tym większe, im dotkliwszy był wstyd, niepewność i brak zaufania do samego siebie. Te wszystkie odczucia mogą wywołać stan, jakim jest abulomania.

Mimo to naukowcy jak dotąd nie byli w stanie empirycznie udowodnić podstawowej przyczyny abulomanii. Oznacza to, że nawet jeśli spekulują i analizują możliwe przyczyny, nie znaleźli odpowiedzi, która wyjaśniałaby każdy przypadek abulomanii.

Życie z abulomanią

Zależność emocjonalna i abulomania to nie to samo. Właśnie dlatego uzyskanie profesjonalnej pomocy jest tak ważne, ponieważ specjalista może pomóc dokładnie zdiagnozować, co się dzieje.

Poniżej przedstawiamy sytuacje, w których abulomania i uzależnienie emocjonalne mogą się na siebie nakładać i gdzie mogą nawet się mieszać ze sobą.

Ludzie cierpiący na abulomanię często unikają samotności, gdy tylko spodziewają się, że mogą mieć jakiegoś rodzaju dylemat. Ale nie wynika to z lęku przed samotnością. Wynika to raczej z potrzeby posiadania kogoś, kto podejmie decyzję i przejmie odpowiedzialność. Tutaj lęk przed samotnością nie jest źródłem problemu, ale raczej objawem głębszego stanu.

Należy pamiętać, że ta zależność od innych, którą przejawiają osoby cierpiące na abulomanię, ułatwia manipulowanie nimi lub okłamywanie ich. Inni ludzie mogą próbować ich wykorzystać, a partnerzy mogą ich opuścić, ponieważ nie będą w stanie dokonywać ciągłych wyborów lub wyrażać sprzeciwu. Jednak pozostawienie samego kogoś chorego na abulomanię może sprawić, że poczuje się on bezsilny i zagubiony.

Diagnoza i leczenie

Z abulomanią często idą w parze niepokój i depresja. Są to w istocie główne problemy, na które pacjenci skarżą się, gdy w końcu decydują się uzyskać pomoc. Istnieją trzy testy, które pomagają zawęzić diagnozę:

• MCMI (Millenium Clinical Multiaxial Inventory)
• MMPI (Minnesota Multiphasic Personality Inventory)
• TAT (Test apercepcji tematycznej Murraya)

Po diagnozie zdecydowanie zaleca się profesjonalną pomoc w celu przezwyciężenia tego zaburzenia. Proces ten polega na stawianiu czoła najpierw objawom, lękowi, depresji lub stresowi, a następnie na zmierzeniu się z problemem mentalnym.

Aby to zrobić, specjalista pomaga pacjentowi rozwinąć większą autonomię i umiejętności społeczne, takie jak asertywność. Ponadto w wielu przypadkach specjalista musi pomóc pacjentowi podnieść poczucie własnej wartości.

Pójście do psychologa lub psychiatry jest bardzo ważne, jeśli chodzi o radzenie sobie z abulomanią. Ktoś, kto cierpi na tę chorobę, może sądzić, że jego poziom niezdecydowania jest normalny, ale problem może być poważniejszy, niż się wydaje.

Ktoś, kto cierpi na abulomanię, nie jest w stanie dokonywać wyborów. Co zjeść w porze lunchu, jak obciąć włosy, czym zajmować się w życiu… Jego niezdecydowanie osiąga punkt, w którym zakończenie życia staje się lepszą opcją niż dalsze prowadzenie życia pełnego niekończących się wyborów.

Ludzie chorzy na abulomanię mogą być uciążliwi dla otoczenia, ponieważ ich bliscy mogą mieć wrażenie, że ciągle muszą ich popychać. W rzeczywistości jednak większym obciążeniem jest to, z którym muszą sobie radzić osoby chore na tę chorobę.

Z tego powodu trzeba szukać sposobów, aby pomóc chorym uzyskać autonomię i niezależność, której tak bardzo potrzebują. Zawsze starajmy się zrozumieć tych ludzi.