5 lekcji z życia Sokratesa - poznaj cenne myśli tego legendarnego filozofa

Wielu uważa Sokratesa za ojca filozofii. Urodził się w Atenach w 469 roku przed naszą erą. Jego ojciec – Sophroniscus, był kamieniarzem. Jego matka – Phaenarete, była położną. Pomimo jego skromnego pochodzenia, życie Sokratesa jest pełne lekcji, które są nadal aktualne.

Zasadniczo ten wielki filozof żył jak każdy inny ateńczyk. Podążał śladami ojca a przez jakiś czas musiał służyć jako żołnierz dla Greków. W rzeczywistości ludzie wiedzieli, że jest wspaniałym pracownikiem i bardzo cierpliwym człowiekiem.

Kiedy stał się sławny jako myśliciel i naturalista, zaczął także tworzyć sobie wrogów. Wynika to z faktu, że promował nieelastyczny zestaw zasad moralnych. W tym systemie etycznym nie było miejsca na nieuczciwość, hańbę lub podwójne standardy. Był prześladowany i wyśmiewany za te idee. W końcu został nawet skazany na śmierć zadaną własną ręką. Ten ostatni odcinek jego życia okazał się wspaniałą lekcją.

1. Pokora: jedna z wspaniałych lekcji z życia Sokratesa

Sokrates nie był bardzo przystojny. Był bardzo niski i miał wyraźny brzuch. Co więcej, miał szorstkie rysy twarzy i charakteryzował się dużymi wyłupiastymi oczami i wyjątkowo zadartym nosem. Inni filozofowie szydzili z niego z powodu jego fizycznego wyglądu.

Niemniej jednak, żaden z nich nie wpłynął na „ojca filozofii”. Wręcz przeciwnie, Sokrates niewiele uwagi poświęcił tej krytyce. W rzeczywistości zawsze nosił ten sam płaszcz i żył całkowicie ascetycznym życiem. Rzadko jadł i pił. Jeden filozof powiedział, że żaden niewolnik nie chciałby być traktowany jak Sokrates traktował sam siebie. Platon natomiast mył mu nogi i zakładał na nie swoje sandały.

2. Poszanowanie indywidualności innych osób

Jednym z najciekawszych aspektów życia tego filozofa jest to, że nigdy niczego nie napisał. Mimo że wszyscy wiedzieli, że ma niesamowity umysł, Sokrates nauczał ustnie.

Uważał, że każdy musi opracować własne pomysły. Gdyby miał napisać własne pomysły, to warunkowałoby formację intelektualną innych ludzi. Sokrates miał bardziej oryginalną metodę nauczania. Długo rozmawiał z ludźmi, pokazując swój talent do ironii i niezwykłą zdolność widzenia rzeczy z innej perspektywy.

3. Słuchanie

Sokrates przekazywał swoje nauki z subtelnością i inteligencją. Niektórzy ludzie nadal używają tej metody nauczania, choć może nie tak bardzo jak byśmy chcieli. Metoda sokratyczna zainspirowała niektórych wielkich pedagogów historii, takich jak Jean Piaget.

Filozof zaczynał rozmowę od przesłuchania swojego rozmówcy. Zadawał im pytania, które wskazywałyby na wniosek, że to co mówili było albo spójne, albo słabo uzasadnione. Tak więc każdy dotrze do prawdy sam. Sokrates po prostu słuchał i zadawał pytania.

4- Całkowite otwarcie się na prawdę zdaniem Sokratesa

Sokrates powiedział: „Wiem, że nic nie wiem”. To nie był tylko slogan lub jakiś sposób na zwrócenie na siebie uwagi. Ten filozof był naprawdę otwarty w wyjątkowy sposób. Po prostu uważał, że nie wie jaka jest prawda. Zadawał pytania zanim szukał odpowiedzi i poszerzał perspektywę świata, zanim spróbował się na coś zamknąć.

Sokrates powiedział również: „Poznaj samego siebie”. Tak więc nie próbował opisywać istot ludzkich. Zamiast tego zaprosił nas wszystkich do odkrywania siebie – jednej z najbardziej fascynujących podróży, jakie może podjąć dana osoba.

5- Poczucie humoru

Sokrates miał również niesamowite poczucie humoru. Znalazło to odzwierciedlenie w jego anegdotach o Ksantypie, jego żonie. Była o 30 lat młodsza od niego i znana ze swojej trudnej osobowości.

Ktoś kiedyś zapytał Sokratesa dlaczego ją poślubił, on odpowiedział: „Podoba mi się fakt, że mogę się uczyć od osoby o tak złym humorze. Nie ma lepszej szkoły do ​​nauki radzenia sobie z innymi ludźmi niż ta”.

Sokrates i Ksantypa

Kiedy został skazany na śmierć, jego żona poszła go odwiedzić i wybuchła płaczem. Sokrates powiedział jej wtedy: „Nie płacz – wszyscy jesteśmy skazani na śmierć z natury”. Jego żona Ksantypa odpowiedziała: „Ale Ty zostałeś potępiony niesprawiedliwie”. Sokrates odrzucił jej: „Czy uważasz, że ta sytuacja była mniej godna ubolewania, gdyby potępili mnie sprawiedliwie?”