Wewnętrzne dziecko w każdym z nas: terapia metodą fotograficzną

Ludzie powiadają, że w każdym z nas tkwi wciąż jeszcze wewnętrzne dziecko. Każda osoba dorosła na świecie była w końcu w pewnym momencie swego życia dzieckiem. I tak samo, jak wszyscy inni, urodziła się z określonymi genami, w określonym środowisku. To właśnie środowisko odegrało naprawdę ważną rolę w jej wychowaniu i sposobie, w jaki postrzega ona świat.

Właśnie dlatego powstały terapie ukierunkowane na to właśnie wewnętrzne dziecko u każdego z nas. Co więcej – okazują się one być nie dość, że niezwykle istotne, to jeszcze cechują się wysoką skutecznością.

Terapia oparta o wewnętrzne dziecko ma na celu utworzenie połączenia pomiędzy bieżącym „ja” pacjenta z jego wewnętrzną, dziecięcą naturą. Ma ona na celu próbę rozwiązania tych wszystkich problemów (albo przynajmniej części z nich), które wciąż występują w życiu każdego z nas. W dalszej części naszego dzisiejszego artykułu omówimy jeden naprawdę znakomity sposób. Nosi on nazwę techniki fotograficznej.

Twoje wewnętrzne dziecko – podstawowe informacje na temat tej metody terapeutycznej

Ale najpierw będziemy chcieli przybliżyć Ci nieco podstawy całego tego skomplikowanego zagadnienia. Musimy zacząć od tego, że przywiązanie to intensywna, długotrwała i unikalna więź, która powstaje między dwojgiem lub większą liczbą osób na podstawie ich wzajemnych interakcji.

Bezpośrednim celem tej więzi jest towarzyszenie swoim bliskim w chwilach zagrożenia, ponieważ zapewnia to im poczucie bezpieczeństwa, komfortu i ochrony. Wspominamy o tym dlatego, że przecież przeważająca większość dzieci rozwija u siebie zdrowe wzorce przywiązania.

Ale nie każde dziecko tak właśnie ma. Zasadniczo rzecz biorąc wszystkie dzieci potrzebują pewnego rodzaju poczucia bezpieczeństwa, pewności siebie i, oczywiście, wszystkich niezbędnych zasobów, aby przetrwać. Należą do nich między innymi jedzenie, zapewnienie odpowiedniej higieny i schronienia. Jeśli dziecko nie dostanie tych rzeczy, to taka sytuacja może prowadzić w przyszłości do rozwoju różnego rodzaju problemów, które będą miały istotny wpływ na dorosłe życie takiej osoby.

Luki te i problemy wyryją się w najgłębszej części psychiki dziecka. Czyli w jego zupełnie nieświadomych zakamarkach umysłu. Jako osoba dorosła dziecko takie będzie musiało borykać się z licznymi, problematycznymi wzorcami zachowań i emocji, nie wiedząc nawet dlaczego. Oznacza to, że wiedza o tym, jak wyglądało Twoje dzieciństwo, a także o tym, czego Ci brakowało, jest istotną częścią lepszego poznania samego siebie.

Twoje obecne „ja” jest w dużej mierze tworem opartym o Twoje doświadczenia życiowe z okresu dzieciństwa. Każdy z nas ma w sobie swoje własne wewnętrzne dziecko, które wciąż ma pewne problemy, nawet jeśli są one zupełnie niewielkie. Nauczenie się sposobu na rozwiązywanie tych problemów i leczenie ran jest kluczową kwestią pozwalającą na uzyskanie pewności siebie w czasach teraźniejszych.

Technika fotograficzna na potrzeby terapii obejmującej wewnętrzne dziecko

Technika fotograficzna jest niezwykle skutecznym narzędziem w terapii obejmującej wewnętrzne dziecko. Jej celem jest nauczenie się okazywania potrzebnej miłości samemu sobie. To całkowicie emocjonalne narzędzie, które obudzi w Tobie wspomnienia, emocje i wrażenia, które możesz w sobie podświadomie tłumić.

Wyspecjalizowany terapeuta użyje tej techniki, aby zachęcić pacjenta do rozmowy o tkwiącym w nim i w jego psychice wewnętrznym dziecku. Celem tej metody jest ułatwienie pacjentowi nawiązania symbolicznej formy komunikacji z tą właśnie dobrze ukrytą częścią siebie samego.

Istnieje wiele sposobów na skorzystanie z tej techniki fotograficznej. Jako terapeuta musisz wykorzystać swoją kreatywność, aby upewnić się, że metoda zostanie dobrze dostosowana przez Ciebie do indywidualnych możliwości i oczekiwań każdego z pacjentów. Na przykład niektórzy pacjenci z tendencjami racjonalnymi lub anty-emocjonalnymi mogą stanowić o wiele trudniejsze wyzwanie dla psychologa.

Ogólnie rzecz biorąc gdy pacjent ma w ręku swoje zdjęcie z dzieciństwa, terapeuta poprosi go, aby spojrzał na nie przez kilka minut bez dokonywania oceny. Osoba taka powinna po prostu spróbować odkryć w sobie swoje wewnętrzne dziecko, a następnie połączyć się z nim w swoim umyśle.

Wewnętrzne dziecko – nawiązywanie połączenia z nim

Gdy tylko badana osoba nawiąże już to połączenie, terapeuta rozpocznie wtedy szczerą i emocjonalną komunikację z odkrytym właśnie przez pacjenta wewnętrznym dzieckiem. Może on wtedy zadać takie pytania, jak na przykład: „Co czuje to wewnętrzne dziecko, gdy jego rodzice nie są dla niego dostępni?” lub też „Czego tak naprawdę potrzebuje to wewnętrzne dziecko do szczęścia?”

Proces ten rozpoczyna się od pytań mających na celu wyjaśnienie uczuć tego istniejącego w psychice pacjenta dziecka. W większości przypadków uzyskane odpowiedzi będą odzwierciedlać emocje pacjenta jako osoby dorosłej. W ten sposób terapeuta zapewne będzie w stanie usłyszeć odpowiedzi takie jak: „To wewnętrzne dziecko czuje się samotne i puste” lub „Czuje się niepewnie i pragnie, aby mama wróciła do domu i je przytuliła.”.

Rozwijanie tego połączenia w nowym kierunku

Po zadaniu przez terapeutę tych pytań i udzieleniu odpowiedzi pacjent powinien następnie spróbować pomóc swojemu wewnętrznemu dziecku. Innymi słowy, powinien spróbować pomóc sobie samemu.

Terapeuta powinien wtedy zadać kolejno pytania takie jak: „Co zamierzasz dać temu dziecku poczynając od dzisiaj?” lub też „Czy naprawdę uważasz, że warto pozostać z partnerem, który Cię poniża przez cały czas?”. Albo „Jak możesz pomóc temu dziecku wyjść z tej całej sytuacji tak, by poczuło się bezpiecznie? ”

Takie postępowanie z pewnością pomoże pacjentowi dostrzec, że nawet jego wewnętrzne dziecko wciąż szuka poczucia bezpieczeństwa. Jako osoba dorosła nieustannie stara się on wypełnić te luki. W niektórych sytuacjach nawet mógłby zwrócić się w stronę takich niebezpiecznych zachowań jak na przykład nadużywanie alkoholu, niezdrowe relacje lub poświęcenie się wyłącznie pracy.

Pacjent musi po prostu zrozumieć, że bezpieczeństwo nie jest jedynie sprawą zewnętrzną, jak to ma miejsce w przypadku dzieci. Ta troska o bezpieczeństwo ma rzeczywiście związek z tym, jak się czuje. Zatem jeśli pacjent będzie w stanie uspokoić swoje wewnętrzne dziecko i zapewnić mu bezwarunkową miłość, wówczas mogą zacząć się leczyć „razem”.

Co stanie się zaraz po tym, jak pomożesz swojemu wewnętrznemu dziecku?

Technika fotograficzna przypomina w zasadzie każde inne emocjonalne lub empiryczne narzędzie psychologiczne, którego możesz użyć w ramach dostępnej terapii. To środek prowadzący Cię do celu. Ale pamiętaj o tym, że nie może on stać się celem samym w sobie.

Aby pacjent naprawdę wyleczył rany swojego wewnętrznego dziecka, musi zapewnić mu codzienną miłość, przywiązanie i uwagę, które mu obiecał. Jednym ze świetnych sposobów na zapewnienie takiej pomocy jest napisanie krótkiej notatki na odwrocie oglądanego wcześniej zdjęcia. Na przykład pacjent może napisać „Nie pozwolę, aby ktokolwiek znowu traktował Cię w ten sposób. Zaopiekuję się Tobą ”.

Ale nie wystarczy jedynie zapisać te rzeczy na zdjęciu. Muszą się one także przejawiać w formie zachowań i zaangażowania. W tym przypadku techniki behawioralne mogą okazać się niezwykle pomocnym narzędziem. Gdy pacjent pomaga swojemu dziecku, może dzięki temu zacząć żyć pełnią życia i z nieograniczoną wręcz swobodą.

Przestanie wtedy pragnąć bezpieczeństwa ze strony świata zewnętrznego, bo znajdzie je w sobie. Zacznie się samemu obejmować i kochać się bezwarunkowo.