Sándor Ferenczi, ojciec psychoanalizy

Sándor Ferenczi znany jest w historii jako “enfant terrible” psychoanalizy. Ten człowiek nauki urodził się 7 lipca 1873 roku na Węgrzech. Jego oryginalne imię to Alexander Frankel. Jednak jego ojciec przyjął nazwisko Ferenczi w 1880 roku i pozostawiono go ze zdrobnieniem imienia Alexander, “Sándor”.

Sándor Ferenczi miał 11 braci i przedwcześnie stracił ojca. Jego matka przejęła kontrolę nad zajmowanie się rodziną i prowadziła rodzinną księgarnię. Mówi się, że Ferenczi wywodził znaczną część swojej tezy z tego pojedynczego jądra rodziny. Freud, który później był jego nauczycielem, zaczął mówić o “braterskim kompleksie Ferencziego”.

Jak zauważył sam Sándor, miał on beztroskie dzieciństwo. Jego matka była bardzo surowa, a wyrażanie uczuć było prawie zabronione w rodzinie. W tym samym czasie księgarnia pozwoliła mu rozpocząć czytanie od bardzo młodego wieku i został poetą we wczesnym okresie życia. Przeprowadził się do Wiednia, gdy był młody, aby studiować medycynę.

Sándor Ferenczi i jego spotkanie z psychoanalizą

Sándor Ferenczi uzyskał dyplom lekarza w wieku 21 lat. W tym czasie specjalizował się w neurologii i psychiatrii. W latach 1899-1907 opublikował dużą liczbę artykułów w węgierskim czasopiśmie specjalizującym się w medycynie. To tutaj zaczął mówić o psychoanalizie.

Ferenczi był pod wrażeniem pracy i pomysłów Carla Junga. Mieli okazję spotkać się na Węgrzech. Jung chciał się spotkać z Ferenczi i Freudem, ponieważ sądził, że skorzystają na wzajemnym wysłuchaniu pomysłów.

Od tego momentu głęboka przyjaźń rozkwitła między Ferenczim i Freudem. Z ich biografii jasno wynika, że ​​wymieniali między sobą wiele listów.

Pełne pasji dramaty Ferencziego

Sándor Ferenczi miał burzliwe i sprzeczne życie miłosne. Wielu ludzi sądzi, że jego życie było pełne koncepcji psychoanalitycznych, takich jak kompleks Edypa i przymus powtarzania. W wieku 31 lat zakochał się w Gizelli, zamężnej kobiecie, która była o osiem lat starsza od niego. Chciała rozwieść się z mężem, ale on odmówił. Dlatego jej związek z Ferenczim pozostał w zawieszeniu.

Elma, córka Gizelle, czuła się głęboko przygnębiona, a jej matka poradziła jej, by zobaczyła Ferencziego. Poszła na konsultację a on wkrótce zaczął czuć, że nie może zachować swojej analitycznej bezstronności. W końcu zakochał się w córce swojej kochanki. Dlatego porzucił zajmowanie się psychoanalizą Elmy i wysłał ją do Freuda. Freud badał ją przez trzy miesiące i odesłał z powrotem do gabinetu Ferencziego.

Tymczasem miłość Gizelle i Ferenczi rozkwitła. W terapii Ferenczi przekonał Elmę, by przeprowadziła się daleko. W końcu poślubił Gizelle, ale ten związek nigdy nie zdołał pokonać swojej trudnej przeszłości. Co ten cały dramat ma wspólnego z psychoanalizą? Trójkąt miłosny ujawnia nerwicę Ferencziego. Wiele z jego wniosków pochodziło z tych doświadczeń.

Praca naukowa Ferencziego

Jednym z najbardziej zapadających w pamięć utworów Sándora Ferenczi jest psychoanaliza i pedagogika. W nich przeanalizował wpływ edukacji na nasze traumy, a także na nasze nerwice. Dalej mówi, że pedagogika stara się zaprzeczyć naszym emocjom i ideom. To sprawia, że ​​dzieci ostatecznie oszukują siebie, zaprzeczając temu, co wiedzą, czują i myślą.

Twierdzi on, że psychoanaliza powinna być procesem, który pozwala jednostce oderwać się od uprzedzeń, które uniemożliwiają im prawdziwe poznanie samych siebie. Wprowadza także cenny wkład w to, jak należy przeprowadzić proces psychoanalityczny. Jeden z tych wkładów nazywa się “psychoanalizą dydaktyczną”. Oznacza to, że każdy psychoanalityk musi poddać się psychoanalizie przed leczeniem pacjentów. Jasne jest, dlaczego jest to tak ważne.

Opracował także “technikę aktywną”. Wymagało to dużej elastyczności w otoczeniu psychoanalitycznym, w zależności od cech pacjenta i specyficznych uwarunkowań problemu. Wielu kwestionowało tę koncepcję, ale niektórzy ludzie nadal stosują ją dzisiaj. W ten sam sposób rozwinął pojęcie “identyfikacja z agresorem”, choć generalnie przypisuje się to Annie Freud.

Jeden z jego biografów opisuje Ferencziego jako “osobliwego, marzycielskiego i wrażliwego psychoanalityka”. Wielu twierdzi, że jego praca nie jest wystarczająco ceniona. Może tak być, ponieważ jego romantyczne wzloty i upadki spowodowały, że wielu jego kolegów go odrzuciło. Może dlatego jego nazwisko nie zostało jeszcze uwiecznione.