Rozpieszczone dzieci, czy można skorygować ich zachowanie?

„Nie jest mi posłuszne”, „Nie potrafię nauczyć go nowych zachowań”, „Ma ciągłe napady złości”, „Nie wiem, co robić”… Są to zwykle zwroty, które najczęściej powtarzają rodzice, którzy mają rozpieszczone dzieci. Chociaż starają się zastosować w praktyce wszystko, co wiedzą, od wspólnych zajęć do stania się przykładem, wydaje się, że nic nie działa.

W tych przypadkach, w których wychowanie utyka na mieliźnie wraz z upływem czasu, a nasze próby naprawienia tej sytuacji nie przynoszą rezultatów, najlepszym wyjściem jest oddanie się w ręce specjalisty. Zawsze przy odpowiednich narzędziach istnieje możliwość zmiany.

Brak ograniczeń i norm często prowadzi do tego, że dzieci są rozpieszczone. Jednak mogą również pojawić się inne czynniki sprzyjające temu zachowaniu.

Ustal spójne ograniczenia i zasady – to najlepszy sposób na rozpieszczone dzieci

Aby skorygować zachowanie rozpieszczonych dzieci, konieczne są ograniczenia – spójne, konsekwentne w stosowaniu i wrażliwe na kontekst. Co to znaczy? Limity te są przydatne wtedy, gdy stanowią rzeczywisty punkt odniesienia dla małoletniego.

A jeszcze podwajają swoją wartość, gdy dziecko zdaje sobie sprawę, że istnieją, aby uniemożliwić mu wejście na obszary, w których ryzyko lub zagrożenia rosną wykładniczo.

Hiszpańskie Stowarzyszenie Pediatrii (AEPED) porównuje ten mechanizm z tym, który występuje w odosobnieniu. Mówi, że „w trudnych sytuacjach często pozwala się dzieciom przekraczać granice lub próbuje się zrekompensować dyskomfort ustępstwami lub dobrami materialnymi”.

Postawa, która może być bardzo niebezpieczna, gdy zmiany w granicach w końcu je całkowicie zamazują.

„Rozpieszczone dziecko bez granic staje się tyranem dla swoich rodziców”.

-Anonim-

Lepsze wzmocnienie niż kara

Wiele rozpieszczonych dzieci – i nie tylko rozpieszczonych – nie zdaje sobie sprawy, że w ich zachowaniu jest pewna bardzo pozytywna strona. Chodzi mianowicie o to, że zwraca się na nie uwagę tylko wtedy, gdy źle się zachowują.

Z drugiej strony, kiedy robią coś dobrze, otrzymują najgorszą karę: obojętność osób, które są ich punktem odniesienia. Dlatego często źle się zachowują, aby otrzymać tak pożądaną uwagę, nawet jeśli nie jest to forma, jakiej by sobie życzyły.

Z drugiej strony, gdy dzieci otrzymują pozytywne wzmocnienie za dobre zachowanie, które jest nie łączy się ze złym zachowaniem, uczą się na dwa cenne sposoby. (Na przykład chodzi o sytuację, gdy doceniamy, jak dobrze poradziły sobie z gniewem na brata – reakcja, która nie łączy się z obrażaniem lub atakowaniem go).

Z jednej strony uczą się, czego nie robić. A z drugiej strony uczą się, co należy robić. Wreszcie, uzyskanie wzmocnienia dla osobistej inicjatywy dziecka będzie wzmocnieniem jego pewności siebie i samoświadomości.

Jeśli chodzi o rozpoczęcie technik wzmacniania, nie ma znaczenia, że ​​dobre zachowania to bardzo drobne działania. Ważne jest to, że ta forma wychowania zaczyna przeważać nad karą. Pierwszym osiągnięciem jest zmiana tych proporcji.

Posprzątanie pokoju, przytulenie małego braciszka, rozpoczęcie odrabiania lekcji bez wyraźnego polecenia, wyłączenie telewizora w odpowiednim momencie… Wszystkie te inicjatywy dobrze jest odpowiednio zauważyć i docenić.

Z drugiej strony ten sposób wychowania jest dużo korzystniejszy także dla rodziców. Możliwość nagrodzenia dziecka daje dużo więcej satysfakcji niż wymierzenie kary i bycie świadkiem jego cierpienia. Oznacza to, że możesz inteligentnie wychowywać swoje dziecko, eliminując element cierpienia z tego procesu.

Dyscyplina stosowana z miłością skoryguje rozpieszczone dzieci

Rozpieszczone dzieci mogą doprowadzić do tego, że wielu rodziców straci cierpliwość. Jednak to właśnie w tych momentach do gry powinna się włączyć samokontrola dorosłych. Czasami może to być trudne. Zwłaszcza jeśli rodzice są zmęczeni, właśnie wrócili do domu z pracy lub nie mieli dobrego dnia. Dlatego chcemy przedstawić kilka strategii, które możesz zastosować w sposób systematyczny:

• Dzieci potrzebują bezwarunkowego uczucia rodziców (z miłością się nie negocjuje). W tym celu AEPED zaleca wychowanie oparte na wzmocnieniu, o którym już mówiliśmy.
• Zachęć dzieci do wyrażania siebie. Rozpieszczone dzieci często otrzymują komunikaty zwrotne takie jak „Natychmiast się zamknij.”„Już wystarczy.” lub „Nie podoba mi się to, jak się zachowujesz”. Ale jeśli zamiast tego zachęcimy je do zabrania głosu i pokażemy im najlepszy sposób na zwrócenie na siebie uwagi i bycie wysłuchanym, będziemy je edukować. Pośrednio powiemy dziecku, że są lepsze sposoby niż przemoc czy krzyk.
• Jeśli dziecko jest bardzo rozzłoszczone lub obrażone, lepiej nie wchodzić w interakcje. Ta rada rada dotyczy również samych dorosłych. Interakcja, gdy emocje są wysokie, nie wyjdzie na dobre. Rodzice mogą więc wytłumaczyć dzieciom, że kiedy się uspokoją, mogą mówić. W rzeczywistości powinni to zrobić i zachęcić je do wyrażenia swoich emocji i uczuć.
• Stop dla szantażu emocjonalnego! Szantaż emocjonalny to nie miłość a jeszcze mniej ma wspólnego z dyscypliną. Oferowanie dziecku cukierka w celu zmiany ich zachowania będzie metodą, która doprowadzi do wielu problemów. Ponadto uczy się ich tej metody w bliskich relacjach, co nie jest zdrowe.

Rozpieszczone dzieci nie są szczęśliwe.

Jeśli rodzice zastosują te strategie, mogą odkryć, dlaczego ich dzieci są rozpieszczone. Zwróćmy uwagę, że dziecko przestaje powtarzać jakieś zachowanie, gdy motywacja, która do niego zachęca, zanika. To samo się dzieje gdy dostrzega inne konkurencyjne zachowania, dzięki którym uzyskuje lepsze rezultaty.

Kochane dzieci nie muszą być zepsute

Technologia idzie do przodu, to samo jest z wiedzą, wychowaniem, a także jego zasobami. W tym kontekście wychowanie naszych małych ludzi, którzy dorastają, nie przestało być wyzwaniem. Niemniej prawdą jest, że mamy wiedzę, aby wyniki tego procesu nie doprowadziły do ​​powstania tego, co potocznie nazywamy zepsutymi dziećmi.

Dlatego dzisiaj wiemy, że bezwarunkową miłość można pogodzić z dyscypliną. To uczucie i aktywne słuchanie nie stoi w sprzeczności z narzucaniem i poszanowaniem zasad. Takie wychowanie nie przebiega w kategoriach czarnych i białych, ale ma całą skalę szarości, która stawia wyzwanie, aby poruszać się w niej w inteligentny sposób.