Pojawiliśmy się na tym świecie, jakbyśmy spadli z nieba. W tej krótkiej chwili, jesteśmy łączeni z dużą liczbą ludzi więzami krwi oraz wspólnymi genami. Z rodziną, która dopasowuje nas do pewnej wizji świata i stara się wpoić nam swoje wartości.
Każdy ma rodzinę. Jej posiadanie jest dość proste: wszyscy mamy swoje pochodzenie i korzenie. Jednakże utrzymanie ich i sprawianie by rosły, codzienne pielęgnowanie tego co nas łączy, to zupełnie inna kwestia. Każdy z nas ma matkę, ojca, braci, ciotki i wujków. Czasami mamy dużą liczbę krewnych, z którymi nigdy nawet się nie spotkaliśmy i nie zamieniliśmy z nimi słowa. Czy powinniśmy czuć się z tego powodu winni?
To prawda, że czasami czujemy “moralne” zobowiązanie. Aby porozmawiać z tym kuzynem, z którym nie mamy żadnych wspólnych zainteresowań. Mimo iż przez całe życie uczynił nam tak wiele nieprzyjemności. Krew może nas łączyć, ale nasze życie nie koniecznie musi wzajemnie do siebie pasować. Dlatego dystansowanie się, lub ograniczanie do krótkiej, lecz uczciwej rozmowy nie powinno powodować u nas traumy.
Co jednak dzieje się, kiedy ludzie o których mówimy, są naszą najbliższą rodziną? Co kiedy są to nasi rodzice, lub rodzeństwo?
Więzy silniejsze niż krew
Czasami myślimy, że bycie rodziną, to coś więcej niż wspólna krew, czy jednakowe drzewo genealogiczne. Niektórzy ludzie niemal podświadomie wierzą, że dziecko powinno mieć wartości takie same jak jego rodzice. Twierdzą, że powinno ono wyznawać tę samą ideologię i reguły postępowania.
Niektórzy rodzice są zaskoczeni różnicami między rodzeństwem. Jak mogło to się zdarzyć, skoro wszystkie one pochodzą z jednego łona? To tak samo, jakby powiedzieć, że w rodzinie musi występować jawna harmonia. Że nie ma w niej nadmiernych różnic, gdzie nikt nie powinien odstępować od “wzorca”, a wszystko jest kontrolowane i uporządkowane.
Chociaż nasza osobowość nie jest uwarunkowana w stu procentach genetycznie, niektóre cechy mogą być dziedziczne. Życie w tym samym środowisku z pewnością może prowadzić do dzielenia wielu cech. Jednakże dzieci nie są odlewem swoich rodziców. Rodzice nigdy nie będą w stanie sprawić, by ich dzieci tak samo jak oni, ekscytowały się wyznaczonymi dla nich celami.
Osobowości są dynamiczne, stale się zmieniają i nie poddają się ograniczeniom, jakie usiłują nałożyć na nie rodzice. Właśnie stąd wynikają typowe rozczarowania, starcia i nieporozumienia.
Aby utworzyć rodzinną więź, która będzie silna i trwała musimy szanować różnice oraz promować niezależność i bezpieczeństwo. Musimy szanować istotę każdej osoby, jaką jest jej wspaniała indywidualność. Bez rozwijania drutu kolczastego, bez sankcjonowania każdego słowa, lub czynu.
Jak być rodziną żyjącą w harmonii?
Czasami rodzice obserwują, jak ich dzieci opuszczają rodzinne gniazdko i nie utrzymują z nimi solidnego kontaktu. Niektóre rodzeństwo przestaje ze sobą rozmawiać. Wiele rodzin spogląda na puste krzesła spokojnie stojące w salonie. Co to oznacza?
To jasne, że każda rodzina jest inna i posiada własny “mikroświat” wzorów postępowania i przekonań. Jednakże celem edukacji jest danie światu ludzi, którzy są pewni siebie. Zdolni i niezależni, tak by mogli osiągnąć swoje szczęście i w zamian podzielić się nim z innymi. Jak do tego dojść? Oferując szczerą, dominującą miłość, która nie szuka kontroli. Miłość, która nie każe nikogo za to jakim jest, co myśli, lub jak się zachowuje.
Nie możemy obwiniać innych, za to co nas spotyka. Nie obwiniaj swojej matki, lub ojca za to że lękasz się i ciągle nie możesz wykonać pewnych rzeczy. Nie chowaj urazy, za to że jedno z rodzeństwa zawsze było ważniejsze niż ktokolwiek inny.
Rozpoznaj tych, którzy cię krzywdzą
To jasne, że jeśli chodzi o edukację, to zawsze popełniamy błędy. Musimy jednak przejąć kontrolę nad własnym życiem. Musimy wiedzieć kiedy działać, podnieść głos, czy powiedzieć nie. Musimy wierzyć, że zdołamy bezpiecznie i dojrzale podejmować nowe projekty i marzenia. Wyzbądźmy się bycia niewolnikami rodzinnych wspomnień z przeszłości.
Bycie rodziną, nie zawsze wymaga od nas jednakowych poglądów i opinii. Z tego powodu nikogo nie powinniśmy oceniać, karać, ani odrzucać. Takie zachowania dystansują nas od siebie i powodują, że skłaniamy się ku naszym przyjaciołom, aniżeli rodzinie.
Czasami czujemy “moralne zobowiązanie” do utrzymywania relacji z tymi krewnymi którzy nas krzywdzą, męczą lub zawodzą. Bez wątpienia są oni naszą rodzina. Musimy jednak pamiętać, że tym co naprawdę liczy się w życiu jest szczęście i wewnętrzna równowaga. Wewnętrzny spokój. Jeśli ci krewni naruszają nasze prawa, musimy się od nich zdystansować.
Najważniejszą rodzinną wartością jest wzajemna akceptacja. Życie w harmonii, z miłością i wzajemnym szacunkiem. Pamiętajmy o tych wartościach, a wspólne życie będzie znacznie łatwiejsze.
Obrazki dzięki życzliwości: Karen Lee Jones