Metoda brainspottingu: przełom w psychoterapii

Metoda brainspottingu została opracowana przez Davida Granda w 2003 roku. Grand definiuje ją jako propozycję psychoterapeutyczną, która wykorzystuje pole widzenia do zlokalizowania „odpowiednich pozycji oczu”. Te pozycje oczu (lub plamy mózgowe) mogą odnosić się do obszarów naszego mózgu, które aktywują się z powodu traumy.

Grand odkrył, że pole widzenia i pozycja oczu zapewniają dostęp do określonych obszarów mózgu, w których mogą znajdować się traumy. Po dotarciu do tych punktów mózgowych poprzez uważność lub pełną świadomość pracuje się nad tymi konkretnymi obszarami, aż pacjent osiągnie stan umożliwiający rozwiązanie problemu.

Metoda brainspottingu to złożony i głęboki proces. Dlatego, aby lepiej zrozumieć mechanizmy, które za nią stoją, zamierzamy przejść się ścieżką wspomnień. W szczególności przejdziemy tam, gdzie wszystko się zaczęło.

Kiedy i jak odkryto metodę brainspottingu?

W 2003 roku David Grand leczył 16-letnią łyżwiarkę z problemami dysocjacyjnymi, które miały wpływ na jej wyniki w sporcie.

Były chwile, kiedy nie czuła nóg lub nie pamiętała sekwencji, którą ćwiczyła wiele razy wcześniej. Kilka hipotez, które głosiły, że objawy te były tylko fizyczne, zostało odrzuconych. Specjaliści uznali, że ma to podłoże dysocjacyjne i zaczęli pracować nad umysłem łyżwiarki.

Grand pracował z nią przez około rok i wierzył, że to, co się dzieje, może być związane z odrzuceniem jej przez matkę oraz kilkoma urazami i porażkami sportowymi, których doświadczyła.

Podczas terapii Grand poprosił łyżwiarkę, aby wyobraziła sobie sekwencję, którą uważa za niemożliwą do wykonania. Miała wyodrębnić część sekwencji, w której czuła, że ​​zawiedzie i znieruchomieje. Wtedy Grand prosił ją, żeby podążała wzrokiem za jego palcami, podczas gdy on poruszał nimi. W końcu oczy łyżwiarki zadrgały i rozpoczął się proces.

Dziesięć minut później proces się zakończył i blokada oka ustała. Następnego dnia łyżwiarka zadzwoniła do Davida Granda i powiedziała, że udało jej się kilka razy wykonać pozornie niemożliwą sekwencję.

Grand zdał sobie sprawę, że by może właśnie pracuje na czymś ważnym i postanowił przetestować tę hipotezę, pracując z innymi pacjentami z podobnymi problemami. Skontaktował się również z niektórymi ze swoich kolegów, którzy również zgodzili się wypróbować zaproponowaną przez niego metodę.

W ten sposób Grand zebrał wystarczające dowody na skuteczność brainspottingu. Dowody te obejmowały pacjentów z różnymi diagnozami, historią kliniczną i traumami.

Jak działa metoda brainspottingu?

Metoda brainspottingu lokalizuje w polu widzenia, kiedy i gdzie dana osoba ma najbliższą więź ze swoim ciałem i próbuje osiągnąć pełną świadomość procesów wewnętrznych, takich jak uczucia, pamięć, doznania cielesne itp.

Jako pacjent musisz pozwolić sobie w pełni obserwować, co dzieje się w Twoim umyśle. W pewnym momencie terapeuta może interweniować i porozmawiać o procesie, ale głównym celem jest doświadczenie własnego ciała. W ten sposób łatwiej będzie osiągnąć rozwiązanie.

Terapia trwa do momentu, gdy pacjent może sobie przypomnieć lub wyobrazić sobie bodziec, bez odczuwania niepokoju. Na koniec proces powtarza się, aż pacjent będzie wolny od większości traum.

Pacjent może ustąpić w dowolnym momencie, od pierwszej sesji, nawet po latach terapii. Zależy to od diagnozy, stopnia zaawansowania problemu i zdolności pacjenta do poddania się procesowi brainspottingu. Niemniej jednak terapeuta musi naprawdę wiedzieć, co robi i mieć jak największy szacunek dla swojego pacjenta i samego procesu, jeśli chce odnieść sukces.