List, który zmusza do refleksji: zanim będzie za późno

Spędzamy całe życie myśląc, że mamy przed sobą cały czas. Wierzymy, że jesteśmy nieśmiertelni i mamy odwagę przełożyć na kolejny dzień to, co jest ważne, ale nie pilne. Jednak życie nie działa w ten sposób. Czas liczy każdą sekundę, nawet jeśli nie chcesz przyjąć tego do wiadomości. Pozwala Ci docenić i żyć tym, co masz. Tu i teraz. Zanim będzie za późno, bądź świadomy tego wszystkiego, co czyni Cię szczęśliwym. Zanim będzie za późno, staraj się docenić każdy drobiazg, każdy mały gest, każdą chwilę.

List, który zwyciężył w III Konkursie Listów Miłosnych w Toledo w Hiszpanii przybliża nas do tego doświadczenia. Nie czekaj, aż będzie za późno. Nie marnuj czasu, który teraz masz w rękach. Doceniaj i bądź wdzięczny zanim złapie Cię czas i skradnie Twoją pamięć. Na wypadek, gdyby jutro było już za późno. Na wypadek, gdybyś jutro odszedł. Gdyby jutro Cię zapomniał.

Gdyby jutro było już za późno…  konkurs na list

„Piszę do Ciebie teraz, kiedy śpisz na wypadek, gdybym jutro to nie ja obudził się u Twego boku. Podczas tych podróży w tę i z powrotem spędzam coraz więcej czasu po drugiej stronie. I kto wie, która z tych podróży będzie moją ostatnią. Obawiam się, że nie będzie powrotu.

Na wypadek, gdybym jutro nie był już w stanie zrozumieć, co się ze mną dzieje. Na wypadek, gdybym jutro nie mógł już powiedzieć, jak podziwiam i doceniam Twoją siłę. Twój wysiłek, aby być przy moim boku próbując mimo wszystko mnie uszczęśliwić, jak zawsze.

Na wypadek, gdybym jutro nie zdawał sobie sprawy z tego, co robisz kiedy przyklejasz małe kartki papieru na każdych drzwiach, abym nie pomylił kuchni z łazienką. Kiedy wybuchasz śmiechem, kiedy zakładam buty bez skarpetek. Kiedy próbujesz prowadzić rozmowę, nawet jeśli gubię się w każdym zdaniu. Gdy skradasz się i szepczesz mi do ucha imię jednego z naszych wnuków. Kiedy czule reagujesz na moje wybuchy gniewu. Zupełnie tak, jakby coś we mnie próbowało buntować się przeciwko temu przeznaczeniu, które mnie czeka.

Dla tych i dla wielu innych rzeczy. Na wypadek, gdybym jutro nie pamiętał Twojego lub mojego imienia.

Na wypadek, gdybym jutro nie mógł Ci już podziękować. Gdybym jutro nie był w stanie powiedzieć Ci, nawet jeśli to ostatni raz, że Cię kocham.”

Alzheimer i zapomnienie: nie pozwól, by było za późno

List pokazuje czyjś lęk przed zagubieniem się w zapomnieniu. Przed zniknięciem, nawet będąc nadal obecnym. Utrata pamięci powoduje, że zapominamy, kim jesteśmy i kim są ludzie wokół nas. Tracimy istotę bycia tym, kim byliśmy. Ale dodatkowo choroba Alzheimera spada głównie na tych, którzy są przy naszym boku.

Zapomnienie może być naszym największym wrogiem, ponieważ składamy się ze wspomnień i doświadczeń. Jesteśmy owocem tego, co przeżyliśmy, jakkolwiek krótkie by nie było nasze życie. Kiedy to tracimy powoli przestajemy istnieć. Więc nie czekaj, aż będzie za późno. Nie pozostawiaj najważniejszej rzeczy na koniec. Pamiętaj mówić ludziom wokół, jak bardzo ich kochasz. Nie marnuj czasu, który Ci poświęcają ani żadnej sekundy z nimi spędzonej.

Jak temu zapobiec?

Co więc możemy zrobić? Jak możemy walczyć z tym, co nas prześladuje? I co wydaje się, że z każdymi urodzinami zbliża się coraz bardziej? Nie ma magicznego przepisu na to, aby nie zapomnieć. Ale istnieją wskazówki, aby zmniejszyć na to szanse. Pozostań aktywny, nie pozwól, aby tytoń rządził Twoim życiem, jedz zdrowo, często wykonuj nowe zadania, które zmuszają Twój mózg do myślenia i odkrywaj nowe trasy.

Ucz się nowych rzeczy, poznawaj nowych ludzi, którzy pokażą Ci nowe sposoby myślenia, a przede wszystkim doceń każdą sekundę Twojego życia. Podziękuj za posiadanie tego, co masz. Nawet jeśli wydaje Ci się, że nie jest to wystarczające. Ponieważ nadejdzie dzień, kiedy wszystko to zniknie i nie będziesz już miał tych samych możliwości. Zanim będzie za późno, zacznij o tym pamiętać już dziś.

Zanim będzie za późno otwórz oczy na teraźniejszość, zabierz swoje serce na spacer i doceń wszystko, co Cię otacza.

«Musisz zwrócić uwagę na szczegóły. One układają ścieżkę z kamyków, która nas prowadzi».

-Katherine Pancol-