Sposób, w jaki rodzice kształtują osobowość dzieci

Znajomość sposobu, w jaki rodzice kształtują osobowość dzieci, może być zarówno fascynująca, jak i druzgocąca. W końcu otoczenie społeczne, w którym dorastają, może być emocjonalnie wspierające i pielęgnujące lub szkodliwe. Co więcej, dzieci zauważają gesty, zachowania, postawy i reakcje swoich rodziców.

Niektórzy dorośli nawet teraz, mimo że są zanurzeni w niezależnym życiu, wciąż borykają się z pewnymi ranami z dzieciństwa. Rzeczywiście, narcystyczni rodzice, dysfunkcyjne rodziny czy też zimni lub agresywni opiekunowie pozostawiają trwały ślad w mózgu dziecka. Tak więc to jak rodzice kształtują osobowość dzieci, nie pozostaje bez znaczenia.

Jednak, jak zaznacza neurolog Boris Cyrulnik, złe dzieciństwo nie musi decydować o życiu. Miłość i odporność to bastiony, które pozwalają nam leczyć, naprawiać i iść dalej. Tak czy inaczej, ciekawie jest wiedzieć, jaka jest dynamika wychowania i edukacji, która zwykle ma znaczący wpływ na rozwój jednostki.

Czasami dorastanie w złamanym sercu, okrutnych słowach i nieufności między naszymi rodzicami może wpływać na sposób, w jaki odnosimy się do naszych własnych partnerów emocjonalnych.

W jaki sposób rodzice kształtują osobowości dzieci

Bycie ojcem lub matką to wielka odpowiedzialność. Zwykle chcemy dołożyć starań, aby zapewnić naszym maluchom jak najlepszą edukację, zaspokoić każdą ich potrzebę, ugasić każdy strach, dać im nadzieje i marzenia na przyszłość. Jednak zawsze istnieją pewne aspekty, o których możemy nie zdawać sobie sprawy, a które również mogą mieć na nie wpływ.

W rzeczywistości nie wystarczy wspierać, karmić, edukować i pocieszać ich, gdy płaczą. Musimy również wiedzieć, jak dawać przykład i być wzorem do naśladowania, który mogą naśladować i czerpać inspirację. W końcu wiele dzieci marzy o tym, by być jak ich rodzice, być może ze względu na ich życzliwość, dobrą pracę, a nawet osiągnięcia zawodowe. Odkryjmy, w jaki sposób rodzice kształtują osobowości swoich dzieci.

1. Kiedy rodzice nie unieważniają emocji, dzieci są szczęśliwsze

„Nie płacz, musisz być silny”, „To bzdura, rozchmurz się” i „To głupi sposób na reagowanie”. Unieważniający emocjonalnie ojcowie i matki bojkotują psychospołeczny rozwój swoich dzieci. Przekonują je, że to, co one czują i czego potrzebują, nie jest najważniejsze. Przekonują, że to, co boli, należy przełknąć, a problemami zająć się samodzielnie.

Dzieci, które dorastały w środowiskach rodzinnych zdominowanych przez te wewnętrzne zasady, poniosą wiele negatywnych konsekwencji. W rzeczywistości częściej zmagają się z zarządzaniem własnymi wewnętrznymi potrzebami, przez co doświadczają dyskomfortu i nieszczęścia.

Z drugiej strony szczęście mieli ci, którzy dorastali w środowisku wyszkolonym w inteligencji emocjonalnej. To dlatego, że nie ma nic tak ważnego jak potwierdzanie emocji dziecka i kierowanie nim w nauce.

2. Agresywna komunikacja: dzieci z wyższym ryzykiem depresji

University of Pittsburgh (USA) przeprowadził badanie, które zostało opublikowane w czasopiśmie Child Development, w którym stwierdzono, że surowa i autorytarna dyscyplina werbalna ma niezwykle poważny wpływ na rozwój dziecka. Twierdzili również, że wykorzystywanie krzyku w komunikacji, a także uporczywego zagrożenia jako korekty zachowania, może generować dwie konsekwencje.

Po pierwsze, kiedy te dzieci osiągają wiek dojrzewania, wykazują problemy behawioralne. Po drugie, wykazują większe ryzyko rozwoju zaburzeń depresyjnych.

3. Niespokojni i zestresowani rodzice: przyspieszone rodzicielstwo

Niektórzy rodzice są bardzo zestresowani. Wydają się być zawsze zajęci i nie chcą, aby im przeszkadzano. Nie mają czasu na zabawę z dziećmi, nie odpowiadają na pytania i łatwo tracą cierpliwość. Fakt, że są tak zestresowane, oznacza, że chociaż są fizycznie obecni w życiu swoich dzieci, tak naprawdę ich tam nie ma. Taka rzeczywistość głęboko przenika rozwój dziecka. W rzeczywistości oznacza to dorastanie bez wymiaru, który jest tak ważny dla każdego dziecka: uwagi głównych opiekunów.

4. Matki z wyższym wykształceniem: bardziej stosowane dzieci

Posiadanie wykształconych rodziców ma przeciętnie pozytywny wpływ na dzieci. Zwłaszcza akademicko. Na przykład badania przeprowadzone przez University of Michigan (USA) wykazały, że dzieci nastoletnich matek doświadczają większych trudności w wynikach w nauce. To samo nie dzieje się jednak z matkami, które studiowały na uniwersytecie. W takich przypadkach dzieci osiągają wyższy poziom wykształcenia.

5. Rodzice, którzy powierzają swoim dzieciom obowiązki

Sposób, w jaki rodzice kształtują osobowość dzieci, wiąże się z obowiązkami, jakie im powierzają. Jeśli zdecydują się na nadopiekuńczość i zabiorą dziecku wszystkie obowiązki, prawdopodobnie będzie im naprawdę trudno przystosować się do dorosłego życia.

Jednakże, gdy rodzice troszczą się o wychowanie swoich dzieci na odpowiedzialne i niezależne, często dają światu bardziej dojrzałych ludzi. W rzeczywistości przydzielanie im obowiązków zgodnie z ich wiekiem jest jedną z najwłaściwszych strategii.

Dziecko nie potrzebuje, aby rodzice mieszkali razem ze względu na nie. Dziecko musi dorastać w środowisku, w którym panuje harmonia, a nie ciągłe kłótnie między dwojgiem ludzi, którzy już się nie kochają

6. Pary, które się nie kochają i kłócą się przed swoimi dziećmi

Są pary, które pomimo rozpaczliwego nieszczęścia decydują się nie kończyć związku. Robią to dla rzekomego dobra dzieci, ze strachu przed rozbiciem rodziny i dla konsekwencji, które mogą z tego wyniknąć. Niemniej jednak niewiele może być rzeczywistości bardziej niszczycielskich niż dorastanie w domu przesiąkniętym brakiem uczucia ze strony rodziców.

Te dzieci rozwijają się w kontekście zdominowanym przez wyrzuty, kłótnie i ciągłe napięcie. Swoje modele relacji proponują im rodzice, którzy na siebie krzyczą i gardzą sobą. Ta dynamika zmienia również osobowość dziecka i często sprawia, że musi radzić sobie z więcej niż jedną traumą.

7. Rodzice wychowujący z szacunkiem i zaufaniem

Niewiele prezentów może być wspanialszych dla dziecka niż posiadanie rodziców, z którymi może porozmawiać o wszystkim. Rzeczywiście, dorastanie w rodzinie zaaranżowanej przez zaufanie, współudział, poczucie humoru i bliskość jest bezcenne. W ten sposób buduje się prawdziwy dom, w którym każdy członek wie, jak być schronieniem dla innych, ponieważ nie osądzają, nie krytykują i wiedzą, jak się rozumieć.

Tacy rodzice dają swoim dzieciom pewność siebie swoim szacunkiem, niekwestionowaną miłością i brakiem sankcji. To jest coś, na co każde dziecko zasługuje w swoim życiu.