Często gry psychologiczne, których używamy w naszych związkach są wynikiem naszego scenariusza życiowego. Wzorzec emocjonalny i behawioralny, który tworzymy w dzieciństwie pod wpływem naszych rodziców i który towarzyszy nam przez wiele lat.
Scenariusz życia i gry psychologiczne w związku się ze sobą pokrywają.
To właśnie gry psychologiczne decydują o tym, jak spędzamy czas w związkach i ostatecznie kształtują całą relację.
Scenariusz życia – jakie gry istnieją?
Scenariusz życia jest terminem wymyślonym przez psychiatrę Erica Berne’a, założyciela Transactional School i odnosi się do roli, jaką odgrywamy w naszych relacjach z innymi, tak jakbyśmy byli aktorami w sztuce. Jest to rola, którą gramy, ponieważ została nam dana i ostatecznie staje się maską, której istnienia nie jesteśmy świadomi. Ponadto wiele razy ten scenariusz życia jest wzmocniony doświadczeniem.
Działa jak ślad, który został w nas odciśnięty we wczesnym wieku i który będzie kontrolował nasze życie. Chyba że zdamy sobie z tego sprawę i będziemy starać się to zmienić.
“Ludzie rodzą się książętami i księżniczkami, dopóki ich rodzice nie zrobią z nich ropuch”.
-Eric Berne-
Scenariusz życia jest tworzony na podstawie dwóch elementów:
- Mandaty: lub „przekleństwa”. Zakazy lub zahamowania nałożone na dziecko. Odnoszą się one do odmowy działania i są projekcją obaw lub pragnień rodziców.
- Atrybuty: to „etykiety”, które wszyscy nosimy i które zostały nam nadane już w dzieciństwie. Są one również wynikiem naszych punktów odniesienia i kształtują nas od najmłodszych lat. Ograniczają one dziecko do bycia lub do zachowywania się w określony sposób: „jesteś taki sam jak Twój ojciec” lub „jesteś zły, niezdarny”, „nie można Ci ufać”.
Kilka scenariuszy: gry psychologiczne
W wieku dorosłym i podczas interakcji z innymi scenariusz życiowy ustępuje miejsca scenariuszowi pary, który jest zdefiniowany przez gry psychologiczne, których para używa do wzajemnych relacji w oparciu o scenariusz życiowy każdego z partnerów.
Gry psychologiczne określają sposób życia w związku. Wypełniają życie pary, ponieważ dzięki tym grom spędzają razem czas. Są bardzo destrukcyjną formą wymiany. Wśród tych gier psychologicznych wyróżniamy scenariusz poddania, dominacji i izolacji.
Scenariusz poddania
Jeden z członków pary odgrywa rolę ofiary i żąda ochrony partnera. Jeśli nie otrzyma ochrony lub nie będzie ona wystarczająca według niego, to znaczy, jeśli manipulacja nie zadziała pojawią się ataki złości i rozpocznie się prześladowanie i wpędzanie partnera w poczucie winy.
Ten wariant jest używany zwykle krótko, ponieważ zagraża istnieniu związku. Partner szybko wraca do scenariusza ofiary, a cykl trwa, w eskalacji, ustępując miejsca agresywności.
Scenariusz dominacji
W parach, które spędzają czas na psychologicznych zabawach o dominację jeden z partnerów odgrywa rolę dominującą lub prześladującą. Jest to scenariusz oparty na sprawowaniu władzy i rywalizacji w stosunku do drugiej osoby. Robi to w celu narzucenia swoich wartości, kryteriów i opinii. Ten członek pary musi udowodnić, że to on wnosi do związku więcej, niż partner.
Gdy dominujący przegrywa szybko pojawia się niepewność. Okazuje wrogość do tego stopnia, że zapamiętuje porażkę aż do rewanżu. Jest to gra psychologiczna, która na dłuższą metę wykańcza partnerów.
Scenariusz izolacji
Pary te wolą psychologiczną grę polegającą na utrzymywaniu dystansu do kompromisów emocjonalnych. Traktują się z obojętnością i chłodem, dopóki jeden z partnerów nie próbuje zmniejszyć odległości między innymi, co zwykle zdarza się podczas namiętnych kontaktów seksualnych. Następnie używając jakiejkolwiek wymówki ponownie wprowadzają dystans, czy to z powodu kłótni, czy z powodu pracy. To związek typu „przyjdź i odejdź”.
Na koniec należy zauważyć, że zmiana tych scenariuszy życia i zakończenie gier psychologicznych u pary jest procesem, który polega na ich rozpoznaniu i wyraźnym pragnieniu zmiany. W przeciwnym razie te gry psychologiczne często prowadzą do rozpadu związku.