Dziecięca trauma – 5 cech z nią związanych

Dzieciństwo to bardzo ważny etap w naszym życiu. Nasze przeżycia, zarówno fizyczne jak i psychiczne, zostawiają trwałe ślady na naszym mózgu. Dlatego dziecięca trauma kształtuje osobowość i jej wpływ jest długotrwały. To oczywiście nie znaczy, że nie można jej przezwyciężyć lub przynajmniej ograniczyć jej wpływu. To, że ktoś miał ciężkie dzieciństwo nie znaczy, że nie może żyć pełnią życia jako dorosły. Jednak zazwyczaj by to osiągnąć potrzebna jest terapia i dużo pracy nad samym sobą.

Istnieją cechy, która ujawniają obecność ciągle nieprzezwyciężonych traum z dzieciństwa. Jeśli miałeś ciężkie dzieciństwo warto przeanalizować, czy któraś z tych cech jest widoczna w twoim stylu bycia. Mogę one pomóc zdać sobie sprawę, że czas coś zmienić. Dziecięca trauma nie musi determinować całego Twojego życia.

“To nie śmierć powoduje traumę, tylko życie. Człowiek może umrzeć nie zdając sobie z tego sprawy. Poród oznacza traumę zrozumienia”.

–Richard Matheson–

1. Powściągliwość, jedna z cech związanych z dziecięcą traumą

Powściągliwość ma związek z trudnościami, jakich doświadczają osoby po traumie jeśli chodzi o bycie widocznym. Nawet o bycie widocznym we własnym życiu. Tyczy się to osób, które boją się mówić to, co myślą lub wyrażać swoje pragnienia. Boją się lub po prostu nic nie przychodzi im do głowy. Dziecięca trauma sprawia, że osoba nie jest w stanie zmierzyć się z różnymi sytuacjami.

To, co się pojawia później to zamknięcie się w sobie. Odosobnienie. Ogromne trudności w nawiązywaniu relacji i strach przed innymi. Istnieją osoby, które są introwertykami i nie czują się zbyt dobrze w niektórych sytuacjach społecznych. Jednak osoby te nie mają problemów z wyrażeniem na głos tego co myślą lub tego jak się czują. I zachowują się w sposób niezależny od innych.

Z drugiej strony, kiedy cały czas istnieją traumy z dzieciństwa osoba stara się być niewidzialna, nie przyciągać uwagi.

2. Wybuchowość

U osób, u których istnieje dziecięca trauma często można zauważyć pokłady gniewu. Nie znaczy to, że są osobami agresywnymi. Ale może to oznaczać, że często brak im tolerancji i cierpliwości i mogą reagować agresywnie. Można odnieść wrażenie, że zawsze są bliscy załamania, chociaż nigdy nie wybuchają.

Ich wybuchowość można też zauważyć w sposobie mówienia lub w tym, jak obsługują się przedmiotami. Widać napięcie w ich gestach i tonie głosu. Można zauważyć gniew w zachowaniu, chociaż nie są osobami agresywnymi.

3. Nieprzyjmowanie komplementów

Dziecięca trauma może być przyczyną problemów z poczuciem własnej wartości. Czują się dużo gorsi lub przeciwnie, dużo lepsi od reszty. Ten drugi przypadek działa tylko na pokaz. To mechanizm, która ma im pomóc zrównoważyć niską samoocenę.

Dlatego bardzo często nie chcą przyjmować komplementów. Wydaje im się, że nigdy nie są wystarczająco dobrzy. Dlatego irytuje ich, kiedy mówi im się, że są wybitni w jakiejś dziedzinie. Myślą, że ktoś próbuje ich oszukać lub się z nich naśmiewa. Ciężko im zrozumieć, jak ktoś może mieć o nich dobre zdanie, kiedy oni sami nie widzą w sobie żadnych pozytywnych cech.

4. Dziecięca trauma a ciągłe przepraszanie

Ktoś, kto jest pod wpływem traumy z dzieciństwa ma wrażenie, że wszystko co robi lub mówi irytuje otoczenie. Dlatego ciągle przeprasza. Przeprasza za rzeczy, za które nie powinien przepraszać. Przeprasza, kiedy chce zabrać głos, zupełnie tak, jakby nie miał do tego prawa. Lub kiedy wchodzi do lub opuszcza pomieszczenie.

W tego typu sytuacjach widać ślad, jaki zostawiło po sobie bardzo restrykcyjne wychowanie, gdzie poniżanie było na porządku dziennym i gdzie brakowało czułości. Te osoby mają wrażenie, że muszą przepraszać za wszystko co ma związek z ich obecnością na świecie. To jeden z najpoważniejszych skutków, jakie pozostawiają po sobie traumy z dzieciństwa.

5. Ucieczka przed konfliktem lub życie w nim

Zazwyczaj traumatyczne dzieciństwo rozwija się w rodzinach o wysokim poziomie przemocy. Tam, gdzie sprzeczki i różne formy agresji są na porządku dziennym. Jakiekolwiek słowo lub zachowanie mogą rozpocząć cały ciąg problemów. Dlatego też osoby z traumą dorastają w strachu przed konfliktem lub przeciwnie, w uzależnieniu od niego.

Kto boi się konfliktu zawsze będzie przed nim uciekał. Czasami będzie nawet w stanie odstawić na bok swoje przekonania, by tylko uniknąć konfrontacji. Ludzie, którzy są przywiązani do konfliktu zamieniają wszystko w problem. Są przyzwyczajeni do powtarzania zachowań, których nauczyli się jako dzieci.

Traumy z dzieciństwa nie rozwiązują się same, może się to zdarzyć, ale absolutnie nie jest to reguła. Trzeba nad nimi pracować, by nie przejęły kontroli nad naszą osobowością i nie zamieniły naszego życia w piekło. Zawsze zostaje w nas coś z tego,  co przeżywaliśmy przez lata. Ale kiedy już jesteśmy dorośli, powinniśmy być w stanie kształtować i zmieniać traumy z dzieciństwa tak, by przestały nam szkodzić.