Abraham Maslow: Ojciec psychologii humanistycznej

Abraham Maslow to jedna z najważniejszych postaci w psychologii. Uważa się go za ojca tego, co nazywamy “psychologią humanistyczną”. Jest to rodzaj psychologii, która mieści się pomiędzy psychoanalizą a behawioryzmem. Miało to wielki wpływ na rozwój psychologii przez lata.

Abraham Maslow, syn żydowskich imigrantów z Rosji, urodził się w Brooklynie w Nowym Jorku 1 kwietnia 1908 roku. Maslow nie miał łatwego dzieciństwa. W wieku młodzieńczym doświadczył ogromnej dyskryminacji. Ta dyskryminacja jest prawdopodobnie tym, co motywowało jego zainteresowanie psychologią a także tym jak nasz mózg działa w różnych okolicznościach.

Maslow powiedział przy kilku okazjach, że nie był szczęśliwym dzieckiem. Trudno mu było być akceptowanym, co pobudziło jego ciekawość. Biblioteka była jego drugim domem. Tam zaczął rozwijać swoją inteligencję, która uczyniła go jednym z najlepszych uczniów.

Edukacja Abrahama Maslowa

Najpierw myślał, że będzie studiować prawo. Maslow rzeczywiście rozpoczął karierę prawa, ale wkrótce zrozumiał, że jego prawdziwą pasją była psychologia. Jego pasja do psychologii doprowadziła go do opuszczenia Nowego Jorku i rozpoczęcia studiów na Uniwersytecie w Wisconsin.

Jego życie zmieniło się na zawsze podczas studiów. Poślubił starszą kobietę i poznał osobę, która została jego pierwszym mentorem: Harrego Harlowa. Razem z Harlowem zaczął przeprowadzać pierwsze badania na naczelnych. Maslowa szczególnie uderzyły zachowania seksualne naczelnych i relacje władzy.

Kilka lat później wrócił do Nowego Jorku i pracował jako nauczyciel na Uniwersytecie Columbia. Tam poznał Edwarda Thorndike i Alfreda Adlera. Ten drugi, który był bardzo blisko Zygmunta Freuda, został jego drugim mentorem.

Później Maslow pracował jako profesor w Brooklyn College of City University of New York. To był szczególnie płodny czas w jego życiu. Tam poznał Ericha Fromma i Karen Horney, dwóch wybitnych ludzi w dziedzinie psychologii, którzy znacznie wzbogacili jego własną wizję.

Rewolucyjne teorie Maslowa

Abraham Maslow był przede wszystkim wielkim obserwatorem i zapalonym badaczem. Poza zrozumieniem ludzkich zachowań, Maslow był motywowany ideą znalezienia środków, które pomogłyby innym w podjęciu kroków, aby stać się najlepszymi osobami, jakimi mogą być. W swojej pracy magisterskiej podniósł początkową teorię, którą nazwał Hierarchią potrzeb Maslowa.

Jego piramida ukazuje główne osie jego teorii. Podnosi istnienie zestawu ludzkich potrzeb, z którymi mają do czynienia wszyscy ludzie. Takie potrzeby zaczynają się od naszej potrzeby zaspokojenia podstawowych potrzeb, takich jak pożywienie, aż do najbardziej abstrakcyjnych potrzeb, takich jak kreatywność.

Maslow stwierdził, że podstawą piramidy muszą być potrzeby fizjologiczne. Następnie kolejno, potrzeba bezpieczeństwa, miłości / przynależności, szacunku i samorealizacji.

Znaczenie Maslowa w psychologii

Teorie Maslowa początkowo nie miały wielkiego odbioru. Niektórzy psychologowie, zwłaszcza w behawiorystycznej szkole myślenia, uważali jego teorie za zbyt rygorystyczne i ciężkie pod względem naukowym. Myśleli, że bardziej zajmują się humanizmem niż psychologią.

Jego teoria również nie została dobrze przyjęta w społeczności psychoanalitycznej. Nie podobało im się to, ponieważ odbiegała od podstawowych założeń Freuda. Jednak Maslow osobiście uznał zasługi wiedeńskiego psychoanalityka. Maslow krytykował jednak dzieło Freuda, ponieważ uważał, że brakowało mu zrozumienia ludzkiego zachowania. Jego zdaniem Freud badał tylko zachowania nerwicowe i brakowało tam zdrowych zachowań.

Pomimo oporu, teoria Maslowa zakończyła się przyciągając uwagę psychologów jego czasów. Idea, że ​​istoty ludzkie uporządkowały swoje potrzeby i że nasze dobro jest uwarunkowane zaspokojeniem tych potrzeb, była interesującą teorią dla intelektualistów. Specjaliści z innych dziedzin, takich jak socjologia, antropologia i marketing, również zaczęli wierzyć w teorię Maslowa.

Tak było, gdy w 1967 roku Amerykańskie Towarzystwo Humanistyczne uznało Maslowa Humanistą Roku. Maslow nigdy nie przestał uczyć innych przez całą swoją karierę. Nawet w późniejszych latach uczył od czasu do czasu. Wypełniał swój czas szeregiem projektów, z których niektóre nigdy nie zostały dokończone. Zmarł w 1970 roku. Jego teorie położyły podwaliny pod to, co formalnie stało się humanistyczną szkołą myślenia.