Na czym polega lęk separacyjny u dorosłych?
Zaburzenia z zakresu lęku separacyjnego dotykają zarówno dzieci, jak i dorosłych. Na wystąpienie lęku separacyjnego bardziej narażone są osoby, które borykają się już z innymi zaburzeniami lękowymi. Na szczęście istnieje wiele opcji terapeutycznych, które pomogą wyleczyć lęk separacyjny u dorosłych.
Kiedy słyszysz termin “lęk separacyjny”, zapewne od razu myślisz o dzieciach. Jednak okazuje się, że zaburzenie, jakim jest lęk separacyjny u dorosłych, jest dość powszechne.
Lęk separacyjny pojawia się, gdy dana osoba obawia się oddzielenia od innej osoby, zwierzęcia, a nawet jakiegoś przedmiotu. Jak zapewne jesteś w stanie sobie to wyobrazić, w każdym z tych przypadków lęk separacyjny objawia się po oddzieleniu. Ewentualne objawy mogą obejmować zarówno mdłości i bóle głowy, jak i choćby bóle gardła.
Lęk separacyjny często występuje u dzieci, zwłaszcza w pierwszych latach ich życia. Dzieci nadal nie są w stanie zrozumieć, że kiedy ich rodzice wychodzą z domu czy pokoju, to nadal istnieją i nadal będą znajdowali się w ich życiu.
Fakt, że zaburzenie to dotyka również dorosłych, może wydawać się dziwny, biorąc pod uwagę fakt, że rozumieją oni, że ludzie mogą wychodzić i wracać. Jednak ich lęk bierze się z niepewności dotyczącej tego, kiedy ponownie zobaczą daną osobę, miejsce lub przedmiot.
Ta niepewność może wyjątkowo nasilać się w określonych sytuacjach, na przykład gdy żołnierz jest wysyłany do stacjonowania w bardzo niebezpiecznym miejscu.
Objawy lęku separacyjnego u dorosłych
Najważniejsza cecha zaburzeń z zakresu lęku separacyjnego u dorosłych to nadmierne zamartwianie się o bycie samotnym. Ale gdzie należy postawić granicę między dość normalnym niepokojem o samotność a zaburzeniami lękowymi?
Według Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego lęk separacyjny diagnozuje się, gdy u pacjenta występują następujące objawy:
- Nadmierny lęk związany z separacją od danej osoby, zwierzęcia lub przedmiotu.
- Lęk przed byciem samym.
- Bardzo silna potrzeba posiadania ciągłej wiedzy na temat tego gdzie znajduje się dana osoba.
Takie objawy mogą utrzymywać się u osób dorosłych przez sześć miesięcy, a nawet dłużej. Mogą wywoływać znaczący niepokój i wpływać na życie społeczne i zawodowe jednostki.
Lęk separacyjny u dorosłych: jakie są jego przyczyny?
Lęk separacyjny u dorosłych zazwyczaj objawia się po rozłące z osobą, która jest bliska i ważna. Jednak może również wiązać się z innymi problemami psychicznymi, takimi jak majaczenie (zaburzenia psychotyczne) lub lęk przed zmianą (zaburzenia ze spektrum autyzmu).
Czasami osoby dorosłe cierpiące z powodu lęku separacyjnego wydają się być kontrolujące lub nadopiekuńcze. Jednak ich zachowania stanowią często dorosły sposób na wyrażenie swojego lęku przed rozłąką.
Lęk separacyjny wydaje się wynikać z dzieciństwa. Mówiąc dokładniej, może być związany z pierwszymi więziami danej osoby. Może również wynikać z późniejszych doświadczeń związanych z nieoczekiwaną i nagłą stratą. Kolejny czynnik, który może wywoływać lęk separacyjny, to trauma związana ze znęcaniem się i porzuceniem.
Czynniki ryzyka
Lęk separacyjny u dorosłych często pojawia się po utracie ukochanej osoby lub znaczącym wydarzeniu w życiu. Wyjazd z domu na studia i rozwód to dwie powszechne przyczyny lęku separacyjnego.
Prawdopodobieństwo, że w dorosłych życiu wystąpi u Ciebie lęk separacyjny jest o wiele większe jeśli zostanie w dzieciństwie zostaną zdiagnozowane u Ciebie zaburzenia związane z lękiem separacyjnym. Dorośli, którzy wychowywali się z autorytarnymi rodzicami, również są bardziej narażeni na rozwój zaburzenia tego rodzaju.
Kolejna grupa osób, która jest bardziej narażona na rozwój tego rodzaju zaburzenia, to osoby cierpiące na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne.
Psycholodzy często diagnozują lęk separacyjny u dorosłych, u których występuje jedno z następujących zaburzeń:
- Zespół lęku uogólnionego.
- Zespół stresu pourazowego.
- Fobia społeczna.
- Zespół lęku napadowego.
- Zaburzenia osobowości.
Możliwości leczenia
Istnieją różne możliwe do wykorzystania terapie, między innymi:
- Terapia poznawczo-behawioralna.
- Terapia grupowa.
- Zażywanie takich leków jak antydepresanty, leki przeciwlękowe lub psychotropy.
- Terapia rodzinna.
- Terapia dialektyczno-behawioralna.
Jedynie wykwalifikowany profesjonalista jest w stanie zdiagnozować zespół lęku separacyjnego i dobrać właściwe leczenie. Dlatego też jeśli myślisz, że Ty lub ktoś, kogo znasz, cierpi z powodu tego zaburzenia, pierwszy krok stanowi umówienie się na wizytę u psychologa.