Terapia dla par: na co zwrócić uwagę podczas pierwszej sesji

Terapia dla par to krok, na który ludzie decydują się z różnych przyczyn. Zakres możliwości obejmuje problemy emocjonalne i seksualne, niewierność, rozwód, słabą koegzystencję i brak wspólnych aktywności, które sprawiają przyjemność. Główną trudnością tego rodzaju terapii jest właśnie to, że obejmuje ona dwie osoby. Psycholog musi wiedzieć, jak się do nich odnieść. Niezbędna jest zdolność wykorzystywania umiejętności interpersonalnych pacjentów w całym procesie terapeutycznym.

Specjalista musi dokonać oceny podczas pierwszej wizyty, a także zebrać jak najwięcej istotnych informacji, aby określić odpowiednie leczenie. Głównie w celu ustalenia celów i technik do zastosowania. Jak wspomnieliśmy powyżej, obecność dwóch osób sprawia, że jest to szczególnie trudne.

Łatwo pogubić się w różnych punktach widzenia dwojga pacjentów, których wzajemna relacja jest już zaburzona. Tak więc zarządzanie obiema osobami zgodnie z ich potrzebami jest wyzwaniem, które należy podjąć, gdy tylko rozpocznie się leczenie. Z tego powodu pierwsze sesje doradztwa dla par mogą być nieco niejasne.

Obserwacja systematyczna i niesystematyczna

Robienie tego podczas sesji jest transcendentalne w każdym rodzaju terapii, ale jeszcze bardziej w poradnictwie dla par. Interesujące jest poznanie rodzaju relacji między dwiema osobami, obserwując ich niewerbalne zachowanie podczas sesji. Można to osiągnąć poprzez niesystematyczną obserwację, podczas której sprawdzasz, czy patrzą na siebie, czy nie. Czy też się dotykają? Jakie stosują wobec siebie gesty?

Systematyczna obserwacja wymaga określonych zadań, aby ocenić konkretne rzeczy. Na przykład można poprosić pacjentów o wykonanie określonych zadań, aby ocenić ich umiejętności komunikacyjne i wszelkie pozytywne rzeczy między nimi. Poproś ich, na przykład, aby porozmawiali o miłych rzeczach, których doświadczyli w ciągu ostatniego miesiąca jako para.

Ważne jest, aby terapeuta opuścił pole widzenia obojga partnerów, gdy chce nawiązać między nimi dialog. W przeciwnym razie będą zwracać się do psychologa, a nie do drugiej osoby, która stoi przed nimi.

Terapia dla par – czy na pierwszej sesji powinieneś omówić każdy temat?

Ważne jest, aby nie próbować uzyskać wszystkich informacji podczas pierwszej sesji. Jednak warto mieć ogólny przegląd problemu bez wchodzenia w szczegóły.

Co więcej, warto również zapytać o indywidualne przypisanie każdego z pacjentów do problemów, aby wiedzieć, na czym skoncentrować swoją ocenę. Niektóre z najbardziej typowych atrybucji to te w stylu „Już nie jest mną zainteresowany” lub „Nasza codzienność jest bardzo rutynowa”.

Jednak już od pierwszej sesji ważne jest, aby para zawsze odchodziła z czymś pozytywnym. Terapia nie powinna być kolejnym scenariuszem na kłótnię lub nieprzyjemność. Z tego powodu lepiej jest połączyć to z oceną rzeczy, które idą dobrze.

Druga sesja poradnictwa dla par – ocena indywidualna

Od drugiego wywiadu można rozpocząć o wiele bardziej szczegółową ocenę tych rzeczy, które są istotne dla terapii. W zależności od stopnia pogorszenia relacji, pomocna może być druga podzielona sesja, podczas której rozmawiasz z obiema stronami indywidualnie.

Zdarza się, że niektóre poufne informacje nie zostaną podane z inicjatywy partnerów, gdy siedzą obok siebie.

W ten sposób podczas drugiego spotkania i sesji indywidualnej możesz zapytać o następujące rzeczy:

• Stopień prawdziwej motywacji. Ocena tego jest przydatna, aby poznać stopień zaangażowania każdego z partnerów w naprawienie ich związku. Dzięki temu można przewidzieć coś tak ważnego, jak na przykład to, czy zrobią wszystko, aby ratować relację.
• Istnienie określonej patologii. Wiedza o tym, czy istnieje jakikolwiek problem psychopatologiczny, ma kluczowe znaczenie. Dzieje się tak dlatego, że związek mógł zostać zaburzony, na przykład, przez obsesyjne zachowania, poważną depresję, patologiczny smutek. Zatem identyfikacja tych objawów jest przydatna, o ile terapia nie jest indywidualna, ale dotyczy pary. Celem jest poprawa relacji, więc doradzaj indywidualną terapię, jeśli w związku obecny jest jakikolwiek z tych stanów.
• Stan emocjonalny w stosunku do partnera. Wiedza o tym, w jakim miejscu emocjonalnym znajduje się każda osoba, gdy nie ma obok drugiej, może dostarczyć mniej uwarunkowanych informacji. Głównie dlatego, że wiedza, czy ich partner wzbudza wściekłość, smutek, gniew, melancholię lub strach, może pomóc w zarysowaniu leczenia. Spróbuj również dowiedzieć się, czy istnieje zainteresowanie seksualne i czy dana osoba jest nadal zakochana.
• Niewierność. Wiedza o istnieniu osób trzecich jest również czymś do oceny od początku. Oczywiście nie możesz łamać tajemnicy zawodowej, a każdy, kto dopuścił się zdrady, nie chce, aby jego partner się o tym dowiedział. Jest to mocno związane ze stopniem motywacji jednostki. Czy nadal kontynuują niewierność? Zapytaj ich: Dlaczego nie zakończą związku? Jakie są ich plany? Jak głęboko są w to zaangażowani? Czy w końcu poinformują swojego partnera?
• Indywidualne pytania. Ta sesja jest również okazją do umożliwienia pacjentowi zadawania pytań, których być może nie chciał zadać w obecności drugiej osoby. Być może nie chcą dzielić się niepewnością, zastrzeżeniami, wątpliwościami dotyczącymi terapii.

Unikaj tych błędów podczas poradnictwa dla par

To jest kontekst, w którym będziesz próbował odbudować mocno pogorszony związek. Możesz spotkać się z próbami argumentacji, pochlebstwa i braku uprzejmości. Dlatego musisz być ostrożny i wiedzieć, jak odpowiednio „ukarać” i wzmocnić pacjenta. Uważność na sygnały i przewidywanie roli interwencji własnej terapeuty jest dość istotne w tego typu terapii.

O ile nie stoi za tym cel, dyskusje lub krzyki również nie powinny być dozwolone podczas sesji. Obecność terapeuty, który nie ucina dyskusji, uprawomocnia tego typu zachowania. Istnieje ryzyko, że terapia stanie się dyskryminującym bodźcem dyskomfortu i zakłada, że mają już wystarczająco dużo konfliktów, aby dodać kolejny.

Na koniec musisz od samego początku podkreślić, że nie staniesz po stronie żadnego z partnerów. Oznacza to właściwe mierzenie czasu i umożliwienie każdemu z nich mówienia więcej, jeśli ma to funkcjonalną wartość terapeutyczną.

Dla jednostki przekonanie, że jest bardziej skłonne do pracy dla drugiego partnera niż dla siebie, przyniosłoby efekt przeciwny do zamierzonego. Dlatego oboje muszą wykonać pracę, a terapia dla par jest bezużyteczna, jeśli tylko jedno z nich spróbuje się w nią zaangażować.