Język uczuć - jak emocje współpracują z myśleniem czysto umysłowym?
Język uczuć to zupełnie nie to samo, co myślenie rozumowe. Jednak oba te elementy są nam niezbędne do osiągnięcia równowagi. Zarówno rozumowanie, jak i posługiwanie się elementem, który znamy jako język uczuć. Eduardo Galeano zwykł mawiać, że „językiem, który mówi prawdę, jest język uczuć” i że najlepsi ludzie to ci, którzy potrafią myśleć przez uczucia i czuć przez myślenie.
Powiedział, że próbował pisać „językiem myślącym, który jest w stanie połączyć serce i umysł, które zdają się być od siebie odseparowane”. Wydaje się jednak, że bez względu na to, jak bardzo się staramy, mamy tendencję do działania sercem zgodnie z logiką naszego umysłu i odwrotnie. Jesteśmy pełni, myślimy i czujemy jednocześnie i tak podchodzimy do rzeczywistości.
Język uczuć – zarządzanie tym, co czujemy
To poprzez odczuwanie i myślenie mamy tendencję do odnoszenia się do miłości, przyjaźni, rozczarowań i radości, a także naszych aniołów i demonów. Wygląda na to, że po prostu nie możemy się rozerwać ani oddzielić zmysłów od myśli.
Kiedy znajdujemy się w skomplikowanych związkach, nie jesteśmy w stanie kierować się wyłącznie tym, co czujemy. Rzeczywiście, czasami musimy odłożyć na bok część tego, co czujemy, aby zastosować pewne rozumowanie.
Jednak w każdej decyzji i wydarzeniu w naszym życiu nasze emocje i uczucia zawsze będą na nas wpływać. Dzięki Bogu, że tak jest, bo gdyby tak nie było, wszyscy bylibyśmy robotami.
Przemyślana wrażliwość – podstawa empatii
Niektórzy ludzie mają więcej, a inni mniej wrażliwości emocjonalnej. Na przykład są tacy, którzy myślą i działają zgodnie z przekonaniem, że w dzisiejszym świecie, jeśli będziemy wrażliwi i wsłuchamy się w nasze emocje, pożrą nas okoliczności.
Dlatego konieczna jest refleksja. Ponieważ, aby naprawdę poczuć, że żyjemy, ważne jest, abyśmy oboje myśleli i czuli. Na przykład, jak możemy wychowywać nasze dzieci, stawiając na pierwszym miejscu tylko logikę? Jak możemy kochać, jeśli zawsze przywiązujemy większą wagę do rozumu?
Czasami wydaje nam się, że podkreślanie rozsądku nad emocjami jest oznaką siły, a nasze emocje i wrażliwość są oznakami słabości. Jednak nic nie może być dalsze od prawdy. W rzeczywistości to połączenie obu sprawia, że jesteśmy świetni.
Utrzymanie przemyślanej filozofii jest sposobem na przyjęcie życia i tego, kim naprawdę jesteśmy. W rzeczywistości ludzie myślący uczuciowo to ci, którzy mają największą charyzmę i największą zdolność łączenia się ze swoim otoczeniem.
Osoba myśląca uczuciowo to osoba zrównoważona, która daje innym pewność siebie. Mają dobre intencje, inteligencję emocjonalną, moc i siłę. To pozwala im rozwinąć skrzydła i wyzwolić swoje cele na świecie. Rozważni ludzie to ci, którzy najlepiej rozumieją znaczenie drobnych szczegółów w negocjowaniu ze światem. Rozumieją, że życie nie ma sensu bez więzi, które nas łączą i sprawiają, że szanujemy się nawzajem.
„Działamy sercem, ale też głową, a gdy połączymy te dwie rzeczy, jesteśmy ludźmi myślącymi o uczuciu”
-Eduardo Galeano-
Małżeństwo rozumu i serca
Musimy być wdzięczni i pamiętać, że dobre rzeczy mogą przyjść w każdej chwili. Czasami przyjdą dzięki naszym uczuciom, a innym razem dzięki naszemu rozumowaniu. Dlatego ważne jest, abyśmy nie oddzielali logiki od emocji. To dlatego, że oba są potrzebne. W rzeczywistości potrzebujemy ich, aby zrozumieć świat i to, co się z nami dzieje, a także podejmować decyzje.
Nasz umysł jest umysłem uczuciowym, który współpracuje z naszym środowiskiem. Co więcej, nieustannie stara się łączyć z innymi i sprawiać, by każdy nasz związek był bardziej satysfakcjonujący. Jednak nie zawsze wiemy, jak zrównoważyć wagę.
Dobry mózg społeczny to taki, który równoważy swoje relacje w oparciu o język uczuć, który równoważy zarówno rozum, jak i emocje. Rzeczywiście, żaden nie jest lepszy ani gorszy, gorszy ani lepszy. Jednak bez wrażliwości emocjonalnej nie możemy zrozumieć świata. Potrzebujemy zarówno wrażliwości, jak i rozsądku.
To decyduje o naszym szczęściu, a jednocześnie o jakości naszych myśli. W końcu wszystko sprowadza się do tego, że miłość nie jest tym, co chcemy czuć, ale tym, co czujemy, nie chcąc.
Naprawdę nie wyobrażamy sobie, żeby ktoś nie czuł się w ten sposób. Ponieważ myślenie bez odczuwania (lub odwrotnie) to widzenie bez patrzenia, słyszenie bez słuchania, odczuwanie bez kochania i wegetacja bez życia. Jest to tak samo niemożliwe, jak istnienie szczerego i radosnego uśmiechu bez odpowiedniego poczucia prawdziwego szczęścia.