Japońskie dzieci - dlaczego są posłuszne i nie dostają napadów wściekłości?

Charakter Japończyków jest podziwiany na całym świecie. Widzieliśmy ich w obliczu ogromnych tragedii, które znosili ze stoickim spokojem. Nie tracą kontroli i utrzymują zdrowy rozsądek w każdej sytuacji. Wyróżniają się także wielkim szacunkiem jaki okazują innym oraz dużą etyką pracy. Nie tylko osoby dorosłe, ale również japońskie dzieci bardzo różnią się od tego, do czego przyzwyczailiśmy się w zachodnim świecie.

Od bardzo wczesnego wieku japońskie dzieci są znane z łagodnego charakteru. Nie wpadają w złość i nie tracą nad sobą kontroli.

Jak Japończycy byli w stanie stworzyć społeczeństwo, w którym dominują wartości samokontroli, szacunku i powściągliwości? Czy są tak surowi i wymagający, że wychowali zdyscyplinowane społeczeństwo? Czy też może ich strategie wychowawcze wprowadziły jakieś skuteczne wzorce? Przyjrzyjmy się temu zagadnieniu bardziej szczegółowo.

Japończycy bardzo cenią sobie wartości rodzinne

Coś, co czyni Japończyków wyjątkowymi są rodzinne relacje między różnymi pokoleniami. Więzi między osobami starszymi a młodymi charakteryzują się większą empatią i czułością niż w jakiejkolwiek innej części świata. Dla młodych osoby starsze są pełne mądrości i zasługują na najwyższą uwagę.

Z kolei starsi ludzie postrzegają dzieci i młodzież jako dorosłych w trakcie szkolenia. Dlatego są wobec nich tolerancyjni i pełni miłości. Przyjmują rolę przewodników, nie oceniają, ani nie są dla nich niczym inkwizytorzy. Dlatego więzy pomiędzy młodymi i starymi wydają się być harmonijne.

Japończycy bardzo doceniają liczną rodzinę. Ale jednocześnie mają bardzo jasno wyznaczone granice. Na przykład niemożliwe jest, aby dziadkowie wzięli na siebie odpowiedzialność za dziecko, tylko dlatego, że rodzice nie mają czasu. Więzi nie są oparte na wymianie przysług, a raczej na poglądzie, że każdy ma swoje własne miejsce.

Japońskie dzieci wychowuje się w oparciu o wrażliwość

Większość rodzin japońskich rozumie, że wychowywanie dzieci powinno być pełne uczuć i troski. Krzyki i poważne oskarżenia są czymś, na co patrzy się nieprzychylnym okiem. To, czego rodzice spodziewają się od swoich dzieci to, że nauczą się stawiać światu czoło, szanując wrażliwość innych.

Ogólnie rzecz biorąc, gdy dziecko robi coś złego, rodzice dyscyplinują je spojrzeniem lub niezadowolonym gestem. W ten sposób dzieci widzą, że ich działanie jest nie do przyjęcia. Często zdarza się, że używają zwrotów, takich jak “Zrobisz mu krzywdę” lub “Zrobisz sobie krzywdę”, aby zaznaczyć, że to ich zachowanie jest niewłaściwe, ponieważ wyrządziło komuś krzywdę, nie używają zwrotów “nie, bo nie”.

Ta formuła odnosi się również do rzeczy. Jeśli, na przykład, dziecko zniszczy zabawkę, bardzo prawdopodobne jest, że rodzic powie mu “Zraniłeś to” a nie “Zniszczyłeś”. Japończycy podkreślają wartość, a nie funkcjonalność obiektu . Dlatego też dzieci od najmłodszych lat uczy się być wrażliwym w każdej sytuacji, co czyni je bardziej pełnymi szacunku do otaczającego świata.

Wielka Tajemnica: dobrze wykorzystany czas

Wszystkie poprzednie elementy są bardzo ważne. Ale żaden z nich nie jest tak ważny, jak fakt, że Japończykom zależy na jakości spędzania czasu z dziećmi. Nie uważają wychowywania dzieci za coś, co można robić z daleka, a wręcz przeciwnie. Dla nich ważne jest tworzenie silnych więzi ze swoimi dziećmi.

Bardzo rzadkim widokiem jest, by matka oddawała swoje dziecko do przedszkola przed ukończeniem przez nie trzeciego roku życia. Często za to można zobaczyć, że matki noszą dzieci wszędzie ze sobą. Ten fizyczny kontakt, który również widać w bardziej tradycyjnych społecznościach, tworzy jeszcze głębsze więzy. Ta bliskość ze skórą jest również bliskością duszy. Dla matki japońskiej ważne jest, aby rozmawiać z dziećmi.

To samo dotyczy ojców i dziadków. Często zdarza się, że rodziny spotykają się po to, by porozmawiać. Wspólne spożywanie posiłków jako rodzina i opowieści to jedne z ich najczęstszych działań. Opowiadania rodzinne są wielokrotnie powtarzane, a razem z nimi przekazywane są dziecku poczucie tożsamości i przynależności, a także duże poczucie wagi dla słowa mówionego.

Dlatego bardzo rzadko zdarza się, by japońskie dzieci miały napady złości. Znajdują się w otoczeniu, które nie tworzy zamieszania. Nie odczuwają braku miłości. Dostrzegają, że świat ma porządek, a każda osoba swoje miejsce. To daje im spokój, uwrażliwia je i pomaga zrozumieć, że emocjonalne wybuchy są niepotrzebne.