Carl Rogers: biografia humanisty

Bez Carla Rogersa ewolucja psychologii prawdopodobnie potoczyłaby się inaczej. Najbardziej wybitny był jego wkład w psychologię osobowości i psychopedagogikę. Jego prace są nadal używane jako odniesienia w dzisiejszej psychologii.

Przejrzane i zatwierdzone przez: psycholog Sergio De Dios González.

Napisany przez Edith Sánchez

Ostatnia aktualizacja: 20 kwietnia, 2023

Carl Rogers (1902-1987) uważany jest za jednego z najważniejszych psychoterapeutów XX wieku. Dorównuje w tej dziedzinie postaciom takim jak Zygmunt Freud. Chociaż ma on również swoich przeciwników, niewielu odważy się kwestionować wpływ jego pracy na historię psychologii.

Ten psychoterapeuta rozwijał swoje zainteresowania w czasach, gdy istniały w zasadzie tylko dwie gałęzie tej dziedziny. Były to behawioryzm i psychoanaliza. Jednak w praktyce wielu psychoterapeutów odkryło, że te dwa paradygmaty nie zawsze były skuteczne. Rogers opracował nową ścieżkę, która istnieje do dziś.

Wraz z Abrahamem Maslowem Rogers jest uważany za twórcę psychologii humanistycznej. Podejście to opiera się na empatii i szacunku dla klientów, którzy przychodzą na terapię. Jego model jest znany jako terapia skoncentrowana na kliencie lub terapia skoncentrowana na osobie.

Carl Rogers i jego pochodzenie

Rogers urodził się 8 stycznia 1902 roku w Oak Park (Illinois, Stany Zjednoczone), na przedmieściach Chicago. Był czwartym z sześciorga rodzeństwa. Jego ojciec był prestiżowym inżynierem budownictwa, a matka tradycyjną gospodynią domową. W jego rodzinie istniała silna tendencja religijna , którą Rogers określił jako „bardzo surową i nieprzejednaną”.

Bardzo wcześnie nauczył się czytać, dzięki czemu rozpoczął naukę w szkole podstawowej od drugiej klasy. Kiedy Carl miał 12 lat, jego rodzina przeniosła się na farmę, 50 kilometrów od Chicago. Najwyraźniej jego rodzice starali się trzymać swoich chłopców z dala od „pokus życia na przedmieściach”.

Rogers spędził tam całą swoją młodość. Rozwinął dwa wielkie zainteresowania, które kontynuował przez całe życie: motyle i rolnictwo. Mówi się, że były jego wprowadzeniem do nauki psychologii. Poza tym był raczej samotnym młodym mężczyzną, dość niezależnym i zdyscyplinowanym.

Od pracy w gospodarstwie po psychologię

W 1919 roku Rogers rozpoczął studia z zakresu nauk rolniczych na Uniwersytecie Wisconsin. Jednak potem zmienił kierunek i zaczął studiować historię. Później rozpoczął szkolenie teologiczne i uczęszczał do seminarium, ponieważ wierzył, że ma powołanie kapłańskie. W 1922 roku został wybrany do udziału w międzynarodowej konferencji Światowej Chrześcijańskiej Federacji Studenckiej w Chinach.

Wydarzenie trwało sześć miesięcy. W tym czasie zaczął zmieniać swoje idee. W szczególności kultura wschodnia doprowadziła go do zwątpienia w niektóre podstawowe aspekty jego własnej religii.

Po powrocie do Stanów Zjednoczonych wznowił studia historyczne i ukończył je. Wkrótce potem ożenił się z Helen Eliot, którą znał od dzieciństwa. Uczęszczał także do innego seminarium teologicznego w Nowym Jorku. Później rozpoczął studia z psychologii wychowawczej na Uniwersytecie Columbia. Doktorat z psychologii uzyskał w 1931 roku i od tego czasu zrobił błyskotliwą karierę w tej dziedzinie.

Wkład Rogersa w dziedzinę psychologii

Początkowo Rogers był pod wielkim wpływem myślicieli swoich czasów. Praktykę kliniczną rozpoczął w Oddziale Nauk o Dzieciach Towarzystwa Zapobiegania Znęcaniu się nad Dzieciami. To tam odkrył, że paradygmaty teoretyczne nie zawsze były tak skuteczne w pewnych konkretnych przypadkach.

Po 12 latach pracy z nieletnimi przestępcami prowadził kilka kursów na Uniwersytecie w Rochester. W 1940 roku wstąpił na Uniwersytet Ohio jako profesor. Był już wtedy świadomy, że opracował nowy model opieki psychoterapeutycznej. Później pojawiły się jego pierwsze publikacje. Wzbudzały zarówno krytykę, jak i zainteresowanie.

Dr Rogers opisał trzy klucze do udanej psychoterapii. Były to empatyczne zrozumienie, bezwarunkowa pozytywna akceptacja i kongruencja. Ten ostatni był najważniejszy, a zarazem najbardziej złożony. Zakłada, że nie ma dużej odległości między tym, jaki ktoś jest, a tym, jaki powinien być. Innymi słowy, istnieje synchronizacja między tym, co ktoś robi, a ich autentycznym ja.

Rogers nie tylko wywrócił psychoterapię do góry nogami, ale także opracował teorię osobowości. Zaproponował także model niekierunkowości w pedagogice. Pisał do śmierci, która przyszła do niego 1987 roku. Jego najbardziej godną uwagi pracą była Terapia skoncentrowana na kliencie, opublikowana w 1951 roku. Rogers otrzymał wiele nagród. Dziś jest pamiętany jako jeden z wielkich psychologów.