Teoria przygotowania Seligmana - czego nas uczy?
Fobie to nieproporcjonalne reakcje lękowe na nieszkodliwe bodźce lub czynniki, które nie są całkowicie nieszkodliwe, ale można je kontrolować. Istnieje niezliczona ilość teorii na temat nabywania i utrzymywania fobii, wszystkie częściowo poprawne. Jak można wytłumaczyć, że niektóre fobie występują częściej niż inne? Wyjaśnia nam to teoria przygotowania Seligmana.
Teoria przygotowania Seligmana wyjaśnia, że rodzimy się niejako przygotowani do strachu przed niektórymi bodźcami bardziej niż przed innymi. W tym celu opiera się na dwóch centralnych koncepcjach: przygotowaniu i predyspozycjach do nabywania fobii. Koncepcje będziemy zgłębiać w całym artykule.
Teoria przygotowania: ogólna charakterystyka
Seligman rozwija swoją teorię przygotowania w odpowiedzi na teorię ekwipotencjalności. Ta z kolei stwierdza, że wszystkie bodźce mają taką samą łatwość warunkowania. Wbrew temu Seligman twierdzi jednak, że jesteśmy filogenetycznie przygotowani, by obawiać się niektórych bodźców bardziej niż innych.
Oznacza to, że jesteśmy przygotowani do warunkowania pewnych bodźców znacznie łatwiej niż innych. Dzieje się to poprzez proces ewolucyjny, w wyniku potrzeby przystosowania się organizmów do środowiska. Dlatego częściej obawiamy się niebezpiecznych bodźców, które zagrażają przetrwaniu gatunku, niż nieszkodliwych bodźców.
Charakterystyka fobii
Seligman stwierdził, że fobie mają następujące cztery cechy:
- Selektywność: fobie ograniczają się do pewnego zakresu bodźców (pewne sytuacje lub bodźce wywołują strach łatwiej niż inne). Wydaje się, że ma to związek z przetrwaniem gatunku.
- Łatwe nabycie: fobie można nabyć już w jednej próbie.
- Odporność na wyeliminowanie: to jeden z najbardziej charakterystycznych aspektów fobii. Odnosi się do odporności na wygaśnięcie warunkowych reakcji na bodźce, które zwykle szybko określamy jako niebezpieczne w porównaniu z tymi, które wymagają kilku prób.
- Irracjonalność: jedną z cech fobii jest również dysproporcja lub brak współbrzmienia między rzeczywistym niebezpieczeństwem bodźca a reakcją lękową.
Teoria przygotowania i jej pojęcia centralne: przygotowanie i predyspozycje
Z jednej strony teoria przygotowania nawiązuje do procesów ewolucyjnych gatunku. W zależności od przygotowania bodźców do warunkowania możemy wyróżnić trzy rodzaje bodźców:
- Gotowe bodźce: to te, które są biologicznie bardzo dobrze przygotowane, aby je rozpoznawać jako niebezpieczne i szkodliwe. To uczenie może nastąpić automatycznie i w jednej próbie.
- Nieprzygotowane bodźce: są to bodźce, których nie wyuczamy się automatycznie jako niebezpieczne, ale wymagają kilku prób skojarzenia lub warunkowania.
- Bodźce przeciwprzygotowane: są to natomiast bodźce, których nie można wyuczyć się jako szkodliwych, pomimo ciągłych prób asocjacyjnych.
Z drugiej strony predyspozycje odnoszą się do aspektów samego człowieka i jego rozwoju ontogenetycznego, które czynią go bardziej podatnym na fobię.
Rozszerzenie teorii przygotowania grupowego Öhmana
Grupa Ohmana rozszerzyła teorię przygotowania i wyróżniła fobie w oparciu o ich filogenetyczne lub ewolucyjne pochodzenie. Rozróżnili oni lęki komunikatywne i lęki niekomunikatywne.
Lęki niekomunikatywne to takie, które nie mają funkcji społecznej ani komunikacyjnej. Podczas gdy lęki komunikatywne to te, które spełniają funkcję społeczną między gatunkami. To znaczy te, które przekazują wiadomość między gatunkami.
W ramach lęków komunikatywnych możemy znaleźć fobie zwierzęce, czyli międzygatunkowe – wspólne dla różnych gatunków – oraz fobie społeczne lub wewnątrzgatunkowe.
Lęki zwierzęce (międzygatunkowe) mają swoje źródło w behawioralnym systemie obrony przed drapieżnikami. Generują też reakcje unikania lub ucieczki wyzwalane przez procesy automatyczne. Ta odpowiedź powoduje dużą aktywację współczulnego autonomicznego układu nerwowego.
Obawy społeczne natomiast (wewnątrzgatunkowe) to te, które powstają w wyniku procesów dominacji i podporządkowania w kontekście tego samego gatunku. W tych lękach zaangażowane są procesy mniej automatyczne, a bardziej refleksyjne.
Powstają więc reakcje zależne od kontrolowanych procesów i nie zawsze wywołują reakcje aktywacji współczulnej.
Świetny przykład teorii przygotowania: efekt Garcia
Efekt Garcia, na który Seligman cierpiał osobiście, wyjaśnia, dlaczego odrzucamy jedzenie, które w pewnym momencie sprawiło, że poczuliśmy się źle. Ta uwarunkowana niechęć do smaku występuje po jednej próbie lub po jednym wystąpieniu (łatwe przyswajanie). Jest też wystarczająca do utrzymania reakcji unikania.
Ponadto utrzymuje się w czasie (opór przed wyeliminowaniem, o którym mówił Seligman). García i Koelling w swoich badaniach odkryli, że nie wszystkie bodźce są warunkowane z taką samą łatwością. Na przykład ból brzucha łatwo kojarzył się z jedzeniem/napojami, ale bardzo trudno powiązać go z bodźcem innej natury, takim jak światło lub dźwięk.
Oprócz nazwania tego odkrycia, Seligman doznał efektu Garcia na swoim własnym ciele. Jego doświadczenie pokazało, że rozstrój żołądka jest tak silny i tak odporny na wyeliminowanie, że nawet rozum nie był w stanie pokonać tej i innych fobii (fobie są irracjonalne).