Dzieci, które nie odwiedzają rodziców: coraz bardziej powszechna rzeczywistość

Są dzieci, które nie dzwonią do rodziców, rzadko ich odwiedzają i nie dbają o ich dobre samopoczucie. Chociaż istnieje kilka czynników, które mogą wyjaśniać tę rzeczywistość i czasami może to być zrozumiałe, innym razem tak nie jest, a sytuacja generuje jedynie cierpienie.

Napisane i zweryfikowane przez psycholog Valeria Sabater.

Ostatnia aktualizacja: 14 września, 2023

Jest wiele dzieci, które nie odwiedzają rodziców lub coraz rzadziej się z nimi spotykają i całkowicie zrywają więzy. Co więcej, te sytuacje zdarzają się teraz coraz częściej i w wielu przypadkach powodują dużo bólu i cierpienia.

Czasami ten dystans może być uzasadniony. W innych przypadkach czynniki są trudne do wytłumaczenia.

W chwili, gdy stajemy się rodzicami, przyjmujemy za pewnik, że będziemy mieć miłość naszych dzieci do końca naszego życia. Wychodzimy z założenia, że nasze relacje z nimi zawsze będą zdrowe, autentyczne i trwałe. Jednak w życiu nie ma solidnej gwarancji na wszystko, a czasami więź dziecka z rodzicem jest zerwana.

Sytuacje, w których rodzice nie wiedzą, dlaczego ich dzieci zdecydowały się zdystansować, powodują niepewność i często wielką udrękę. Osoby te zawsze czekają na dźwięk dzwoniącego telefonu. Czekają na wizytę, która nigdy nie nadchodzi. Próbują skontaktować się z przyjaciółmi swoich dzieci w nadziei, że nawiążą kontakt lub tylko po to, aby upewnić się, że nic im nie jest.

Każda rodzina i członek rodziny jest wyjątkowy. Chociaż niektóre zachowania mogą być uzasadnione, nie zawsze jest jasne, co powoduje dystans w relacjach między rodzicami a dziećmi. Pierwszy sygnał alarmowy pojawia się często, gdy wizyty stają się coraz rzadsze.

Dzieci, które nie odwiedzają rodziców

W ostatnich latach coraz więcej dzieci zrywa relacje z rodzicami. Zmienia się model rodziny. Nie ma już zjawiska tak silnego podporządkowania dzieci rodzicom, jak w krajach wschodnich, takich jak Japonia. Jeśli w rodzinie występuje szkodliwa dynamika lub samo środowisko domowe jest nieuporządkowane, dzieci często wybierają dystans.

Badanie przeprowadzone przez lekarzy Glenn Deane i Glennę Spitz i opublikowane w The Journals of Gerontology mówi, że kiedy dzieci nie odwiedzają rodziców i bezpośrednio decydują się na zerwanie relacji, nie ma jednego pojedynczego czynnika, który by to wyjaśniał. Na taką decyzję składa się kilka zmiennych. Omówimy je poniżej.

Traumatyczne przeżycia i potrzeba dystansu

Często zdarza się, że dzieci nie odwiedzają rodziców z określonej przyczyny. Może na przykład chodzić o wychowanie i edukację, podczas których miały miejsce sytuacje nadużyć, utrudniające istnienie harmonii rodzinnej. W takich sytuacjach, kiedy dzieciom w końcu udaje się opuścić dom, często muszą uciec od rodzica lub rodziców, którzy pozostawili je z głęboką traumatyczną raną.

Różnice w wartościach i toczące się spory

Dorosłe dziecko często uświadamia sobie, że za każdym razem, gdy odwiedza rodziców, dochodzi między nimi do kłótni i nieporozumień. Różne wartości, a nawet fakt, że dziecko nie spełniło oczekiwań rodziców, są częstym źródłem sporów i dyskomfortu.

Dlatego, aby uniknąć nieprzyjemnych sytuacji, dzieci stopniowo decydują się na rzadsze wizyty.

Rodzice, którzy nie akceptują partnerów swoich dzieci/partnerzy dzieci, którzy nie akceptują swoich teściów

Niektóre dzieci są oczkiem w głowie matki i ojca, dopóki nie wejdą w nowy związek. Wtedy wszystko się rozpada. Związek staje się polem bitwy, ponieważ rodzice nie akceptują partnerów życiowych swoich dzieci.

Rodzice twierdzą, że ich pociechy „zasługują na kogoś lepszego”. To kończy się prędzej czy później ochłodzeniem relacji Z drugiej strony czasami to partnerzy dzieci są tymi, którzy mają złe relacje z rodzicami ukochanej osoby. To napięcie z teściami może przełożyć się na radykalną decyzję: dzieci przestają składać wizyty.

Dzieci z problemami psychicznymi lub o trudnych osobowościach

Rodzice mogą mieć kilkoro dzieci i być w dobrych stosunkach ze wszystkimi, z wyjątkiem jednego. Trudna, złożona, a nawet wymagająca osobowość może zdystansować więź między rodzicami a dziećmi.

Nie możemy również wykluczyć problemów psychicznych. Za brakiem wizyt rodzinnych może kryć się zaburzenie osobowości typu borderline (BPD), a nawet uzależnienia.

Napięcia między rodzeństwem a rodzicami faworyzującymi dzieci

Tak zwane “złote” (lub preferowane) dziecko jest często przyczyną bardzo złożonej dynamiki w rodzinie. Kiedy rodzice faworyzują tylko jedno dziecko, a inne czują się dyskryminowane i często się oddalają. Są to sytuacje pełne urazy z powodu wybiórczego uczucia ze strony rodziców.

Dzieci, które nie odwiedzają rodziców z uzasadnionych powodów, ale pozostają w kontakcie

Niektóre dzieci nie odwiedzają swoich rodziców, bo to nie jest dla nich możliwe. Życie w innych społecznościach, miastach, a nawet krajach utrudnia wzbogacające spotkania fizyczne. Co więcej, praca i posiadanie własnej rodziny sprawiają, że te wizyty są czasami bardziej sporadyczne, niż wszyscy by sobie tego życzyli.

Jednak mimo dzielącej ich odległości odległości dzieci, które kochają swoich rodziców, są zawsze w kontakcie. Zawsze mają czas na telefon z pytaniem „Jak się masz mamo? Jak Ci minął dzień, tato?”. Te gesty i potrzeba wysłuchania siebie nawzajem utrzymują silną więź pomimo dzielących ich kilometrów.

Surowa rzeczywistość dzieci, które ignorują swoich starszych rodziców

To bardzo nieprzyjemna sytuacja. Dzieci, które ignorują swoich rodziców, kiedy ci najbardziej ich potrzebują. Wizyty ustają, telefon przestaje dzwonić, a starszy dorosły pogrąża się w samotności i porzuceniu.

Co kryje się za tą sytuacją? Tu również może być wiele czynników, które się na to składają. Na przykład czasami, gdy rodzice stają się coraz bardziej zależni, dzieci uważają, że opiekowanie się nimi jest ciężarem. Czekają na odpowiedź służb społecznych, aż społeczność odegra rolę, której oni nie chcą odgrywać. Czas mija i nikt się nie interesuje samotnym rodzicem.

Są to portrety ciemniejszej rzeczywistości społeczeństwa, których nigdy nie należy tolerować. Poza relacjami, które każdy z nas ma z rodzicami, leży ludzkość i potrzeba udzielenia pomocy, gdy nie mogą oni sobie poradzić. Nigdy nie należy o tym zapominać.