Alexander Luria, biografia pioniera neuropsychologii

Alexander Luria był prawdopodobnie pierwszym neuropsychologiem w ścisłym tego słowa znaczeniu. Ta gałąź wiedzy łączy wiedzę neurologiczną z psychologią, co dziś wydaje się oczywiste, ale mniej niż sto lat temu było egzotyczne.

Wielką inspiracją, na jakiej bazował się Alexander Luria był Lew Wygotski, którego poznał w Moskwie, gdy dopiero zaczynał karierę. Wpływ, jaki wywarł on na Lurię był tak wielki, że często mówi się, że dzieła tych dwóch ludzi są nierozłączne i że jeden był bezprecedensowym rozwinięciem drugiego.

Prawda jest taka, że ​​Alexander Luria jest uważany przez wielu za pierwszego badacza, który nadał pełną spójność odkryciom dotyczącym układu nerwowego i jego związku z zachowaniem. Jego wkład był definitywny, aby nadać głębię dziedzinie wiedzy, która ledwo narodziła się w XX wieku.

Alexander Luria – jego wykształcenie

Aleksander Luria urodził się 16 lipca 1902 r. w Kazaniu w Rosji. Jego matką była Eugenia Wiktorowna Haskin, dentystka, a ojcem Roman Albertowicz Luria, lekarz. Oboje byli Żydami i zapewnili swojemu synowi dobre wykształcenie. Aleksander mówił kilkoma językami i swoją miłość do nauki odziedziczył po rodzicach.

Luria rozpoczął etap szkolny w wieku 7 lat, ale musiał go przerwać z powodu rewolucji rosyjskiej. Lata później kształcił się na lekarza na Uniwersytecie Kazańskim, do którego wstąpił w wieku 16 lat. Następnie otrzymał doktorat z psychologii w Moskiewskim Instytucie Medycznym w 1921 roku.

W 1922 Alexander Luria pomógł stworzyć Kazańskie Towarzystwo Psychoanalityczne. W tym czasie jego wykłady koncentrowały się na twórczości Freuda i Junga. Później rozpoczął karierę jako profesor w Akademii Nauk Psychologicznych ówczesnego Związku Radzieckiego.

Poznał Wygotskiego na kongresie psychoneurologicznym w 1924 roku. Następnie obaj pracowali w Moskiewskim Instytucie Psychologii, którego Luria był sekretarzem. Wygotski został ich mentorem i wkrótce zaczęły pojawiać się owoce tego szczęśliwego spotkania.

Neuropsychologia

Aleksander Luria w 1925 r. krytycznie odniósł się do teorii Pawłowa. To spowodowało, że został on odcięty od naukowej elity Związku Radzieckiego aż do śmierci Stalina. Luria rozumiał, że jego stanowisko wobec społeczeństwa i kultury nie miało miejsca w reżimie dyktatorskim i dlatego poświęcił się badaniu mózgu.

W tym czasie panował tak zwany „lokalizacjonizm”. Jest to podejście, w której głównym obiektem zainteresowania było odkrycie, który obszar mózgu był odpowiedzialny za jakie funkcje. Luria miał co do tego jednak zupełnie inną wizję.

Zaproponował prawdziwą zresztą teorię, że to nie obszary mózgu pełnią pełne funkcje, ale raczej że funkcje te są efektem złożonych systemów funkcjonalnych.

Luria skupił większość swojej uwagi na nauce języka. W szczególności interesowało go wyjaśnienie tego, co działo się w przypadkach afazji. Jest to zaburzenie językowe charakteryzujące się trudnościami lub niezdolnością do porozumiewania się. Aleksander Luria próbował ustalić związek między tym zaburzeniem a procesami myślowymi.

Pionierska praca

Podczas II wojny światowej Aleksander Luria trafił do frontowego szpitala wojskowego w Kisegach. Tam miał okazję osobiście zaobserwować wpływ urazów mózgu na zdolności i zachowanie ludzkie. Wielu żołnierzy przyszło do niego z ranami głowy i pośród tych tragicznych okoliczności był w stanie poświęcić się badaniom obranej przez siebie dziedziny.

Luria opracował testy, aby pokazać wpływ urazów na funkcje poznawcze. Na ich podstawie zidentyfikował zaburzenia poznawcze i wskazał ich lokalizację, aby mogły być operowane przez neurochirurgów. Co więcej, był także w stanie głębiej zbadać wpływ urazów na język.

Pod koniec wojny Alexander Luria nadal badał związek między językiem a myślą, ale teraz skupił się na dzieciach z niepełnosprawnością intelektualną. Nic zatem dziwnego, że w roku 1968 jego nazwisko stało się częścią Amerykańskiej Akademii Nauk. Mieszkał w Moskwie do śmierci na atak serca, w 1977 roku, w wieku 75 lat.

Odkrycia Aleksandra Lurii znalazły odzwierciedlenie w książkach takich jak Sensation and Perception (1975); Rola języka w rozwoju zachowania (1979); Język i zachowanie (1984); Historyczny rozwój procesów poznawczych (1987); Zachowania werbalne (1988) i Mózg w działaniu (1988).

Jego praca ma fundamentalne znaczenie dla zrozumienia mózgu i projektowania technik rehabilitacji.