Teoria atrybucji: pochodzenie, rozwój i konsekwencje
Wszyscy rozmaicie postrzegamy zachowania. Interpretujemy zachowanie własne innych. Teoria atrybucji to psychologiczna teoria, która wyjaśnia, w jaki sposób interpretujemy zachowanie. Należąc do gałęzi psychologii społecznej, została opracowana przede wszystkim przez Heidera. Zdefiniował ją jako metodę oceny, w jaki sposób ludzie postrzegają swoje zachowanie i zachowania innych.
Teoria atrybucji Heidera stara się analizować, w jaki sposób tłumaczymy zachowania innych osób. Analizuje również sposób wyjaśnienia wydarzeń życiowych: w jaki sposób dokonujemy atrybucji dotyczących zachowania.
Heider uważał, że mamy tendencję przypisywania zachowań innych ludzi do jednej z dwóch rzeczy:
- przyczyny wewnętrzne (cechy osobowości, inteligencja, motywacja etc.)
- przyczyny zewnętrzne (szczęście, kontekst, działania stron trzecich etc.)
Powody atrybucji przyczynowych
Teoria atrybucji Heidera rozróżnia atrybuty wewnętrzne i zewnętrzne. Później Bertrand Weiner dodał do teorii jeszcze dwa czynniki. Przypisy Heidera zaczęto nazywać poczuciem umiejscowienia kontroli. Do tego Weiner dodał stabilności i sterowalność. Porozmawiajmy trochę więcej o każdym z tych czynników:
- Poczucie umiejscowienia kontroli: wewnętrzne lub zewnętrzne, w zależności od osoby lub kontekstu. Jest to związane z poczuciem własnej wartości. Osoba, która przypisuje swoje porażki czynnikom osobistym, odczuje wyraźny spadek samooceny. Używa wewnętrznego umiejscowienia kontroli.
- Stabilność: ocena dokonana w odniesieniu do stabilności w momencie gdy dane zachowanie ma miejsce. Odnosi się do czasu trwania przyczyny. Jeśli podmiot przypisuje niepowodzenie czynnikom, które według niego są stabilne w czasie (na przykład trudność rasy), jego motywacja do odniesienia sukcesu zmniejszy się. Jeśli z drugiej strony przypisuje to niestabilnym czynnikom, jego pragnienie osiągnięcia sukcesu nie zmniejszy się.
- Sterowalność: nieważne czy interpretacja jest spowodowana czynnikami zewnętrznymi, które nie zależą od osoby lub czynnikami wewnętrznymi, które ją powodują. Czynnikiem zewnętrznym może być tylko pech. Czynnikiem wewnętrznym jest brak umiejętności. Kiedy ktoś stwierdza, że przyczyną są czynniki wewnętrzne, jego pragnienie odniesienia sukcesu spadnie.
Atrybucje zachowań
Atrybucje przyczynowe, jak widać, mogą dotyczyć zachowania innych osób lub własnego. W tym samym czasie te atrybuty mogą mieć wewnętrzne lub zewnętrzne umiejscowienia. Mogą być stabilne lub niestabilne. Ponadto sterowalność może być wewnętrzna lub zewnętrzna. Dlatego różne kombinacje wynikające z tych możliwości mówią o motywacji i poczuciu własnej wartości.
Na przykład, jeśli młoda kobieta wygra wyścig, można powiedzieć, że to dlatego, że dobrze trenowała i dobrze się przygotowywała. Jest to wewnętrzna atrybucja, która odnosi się do osoby. Z drugiej strony, ktoś może powiedzieć, że wygrała, ponieważ nie było żadnej dobrej konkurencji lub, że inni uczestnicy nie byli przygotowani. Oba miałyby charakter zewnętrzny.
Najbardziej pozytywne atrybuty to wewnętrzne atrybuty sukcesu, które przypisują stabilność i sterowalność. Ten rodzaj atrybucji zwiększa samoocenę i motywację. Z drugiej strony, jeśli te same atrybuty są stosowane do porażki, to samoocena i motywacja maleją.
Teoria atrybucji a różnice w atrybucjach przyczynowych
Ta sama osoba może dokonywać różnych atrybucji przyczynowych dotyczących podobnych zdarzeń. Podobnie, różne osoby mogą dokonywać różnych przypisań przyczynowych dotyczących tego samego zdarzenia.
Na przykład niektórzy ludzie mogą pomyśleć, że nie zdałeś testu, ponieważ nie nauczyłeś się wystarczająco (wewnętrzna i stabilna przyczyna). Inni ludzie uważają, że jest to spowodowane trudnością testu (przyczyna zewnętrzna i niestabilna). Różnice te, oprócz wpływu na poczucie własnej wartości i motywację, mają również istotny wpływ na nasze oczekiwania.
Kiedy interpretujemy zachowanie, używamy heurystyki i uprzedzeń, które prowadzą nas do błędnej atrybucji. Tak często te atrybuty są motywowane naszymi wcześniejszymi przekonaniami. Dokonywanie różnych interpretacji generowałoby dysonans poznawczy. Ludzie na ogół unikają dysonansu poznawczego.
Również te przyczynowo-skutkowe wpływy wpływają na nasze relacje z ludźmi, których zachowanie oceniamy. Tak więc będziemy mieć tendencję do większego szacunku dla tych, którzy mają lepsze atrybucje, co stawia ich w lepszym miejscu. Słuchamy ich bardziej i bierzemy pod uwagę ich opinię z większym szacunkiem.