Przeniesienie i przeciwprzeniesienie - czym jest?

Przeniesienie i przeciwprzeniesienie to dwa podstawowe terminy w psychoanalizie. Są one fundamentalne w praktyce klinicznej i chociaż są to dwie różne koncepcje, przeniesienie i przeciwprzeniesienie są wyraźnie nierozłączne.

Interakcja pacjent-analityk zamienia się w przestrzeń, w której podświadomość może krążyć tak swobodnie, jak to możliwe. Tutaj dynamika między pacjentem a analitykiem może spowodować przeniesienie i przeciwprzeniesienie.

Czym jest przeniesienie i przeciwprzeniesienie?

Termin przeniesienie nie dotyczy wyłącznie psychoanalizy. Nawiązuje on do przemieszczenia lub zamiany jednego miejsca na drugie. Możesz to zobaczyć w relacji lekarz-pacjent lub uczeń-nauczyciel.

Co do psychoanalizy, rozumiane jest jako odtworzenie dziecięcych fantazji, które pomogą analitykowi zdiagnozować potencjalne problemy. Przeniesienie oznacza, że osoba nakłada coś poprzedniego na coś aktualnego, z celem leczenia.

Na początku Freud uważał przeniesienie za ogromną przeszkodę w procesie terapeutycznym. Uważał, że to pacjent opiera się dostępowi do swoich nieświadomych myśli i uczuć. Jednak nie zajęło mu dużo czasu, aby uświadomić sobie, że jego rola przekroczyła ten opór.

W ten sposób Freud opisuje przeniesienie jako zjawisko paradoksalne w swojej pracy “Dynamika przeniesienia” z 1912 roku. Pomimo faktu, że może być źródłem oporu, jest to fundamentalne dla analityka. Rozróżnia pozytywny typ przeniesienia – czułość i miłość – od negatywnego przeniesienia, które jest pełne wrogich i agresywnych uczuć.

Wkład innych psychoanalityków w pojęcie przeniesienia

Po Freudzie napisano wiele artykułów na temat przeniesienia. Przemyślano cały temat, porównując go do pierwotnego rozwoju zjawiska. Wszyscy zgadzają się co do tego, co dzieje się w relacji między analitykiem a pacjentem podczas terapii.

Według Melanie Klein jest to odtworzenie nieświadomych fantazji pacjenta. Podczas analizy pacjent przywołuje swoją psychiczną rzeczywistość. Użyje analityka, by ponownie przeżyć nieświadome fantazje.

Według Donalda Woodsa Winnicotta zjawisko przeniesienia w analizie można rozumieć jako replikę więzi macierzyńskiej. Stąd potrzeba porzucenia ścisłej neutralności. Sposób, w jaki pacjenci używają analityka jako obiektu przejściowego, nadaje inny wymiar przeniesieniu i interpretacji. Jest to opisane w jego pracy z 1969 r. “Wykorzystanie obiektu”. Tutaj stwierdza, że ​​pacjent potrzebuje terapeutycznego połączenia, aby potwierdzić swoje istnienie.

Łącze transferowe

Jak powiedzieliśmy, przeniesienie wiąże się z odtwarzaniem dziecięcych fantazji za pomocą postaci analityka. Aby tak się stało, muszą ustanowić łącze przeniesienia.

Aby stworzyć łącze, pacjent najpierw akceptuje swoje pragnienie pracy nad tym, co się z nim dzieje, następnie spotyka się z analitykiem, który powinien wiedzieć coś o tym, co się z nim dzieje. Lacan nazwał go “Podmiotem, który powinien wiedzieć”. W ten sposób osiągają pierwszy poziom zaufania w związku, który następnie utoruje drogę do analizy.

Unikanie pułapek

Jednak w trakcie tej podróży mogą pojawić się problemy, o których powinien wiedzieć i reagować każdy analityk w odpowiednim czasie. Pacjent może wykazywać oznaki zakochania się w terapeucie. Mogą regularnie sprawdzać, jak atrakcyjny jest dla analityka i zmieniać go w swojego kochanka.

Może też wpaść w pułapkę bezkrytycznego posłuszeństwa terapeucie. Kolejną rzeczą, na którą należy zwrócić uwagę, są szybkie ulepszenia bez wykonywania żadnej pracy. Są też subtelniejsze znaki, takie jak spóźnianie się lub zbytnie rozmawianie o innych profesjonalistach.

Oczywiście problemy nie zawsze są po stronie pacjenta. Mogą również występować przeciwprzeniesieniowe przejawy. Analityk musi również zwracać uwagę i analizować siebie. Jeśli analityk zaczyna kłócić się z pacjentem lub ma impulsy, by prosić o przysługę, powinni być bardzo ostrożni.

Analityk może zacząć marzyć o pacjencie i nadmiernie się nim interesować. Nieprzestrzeganie właściwego dystansu lub intensywne reakcje emocjonalne związane z pacjentem są również oznakami niebezpieczeństwa.

Czym jest przeciwprzeniesienie?

Freud wprowadził pojęcie przeciwprzeniesienia w swoim artykule z 1910 roku “Przyszłe perspektywy terapii psychoanalitycznej”. Opisuje to jako reakcję emocjonalną analityka na bodźce pochodzące od pacjenta. Ta reakcja emocjonalna jest wynikiem wpływu na nieświadome odczucia analityka.

Analityk musi być czujny, ponieważ może stać się przeszkodą w leczeniu. Inni jednak twierdzą, że wszystko, co odczuwalne w przeciwprzeniesieniu – rzeczy, które nie mają nic wspólnego z analitykiem – może zostać zwrócone pacjentowi.

Możliwe, że uczucia, które pacjent wzbudza w analityku po powrocie do pacjenta, generują większą świadomość lub zrozumienie tego, co dzieje się w relacji terapeutycznej. To mogło być coś, czego pacjent nie wyraził aż do tej chwili.

Na przykład, jeśli pacjent przeżywa ponownie scenę z dzieciństwa, analityk może zacząć odczuwać smutek. Jednak pacjent mógł zinterpretować to jako wściekłość. Jeśli analityk następnie zwróci pacjentowi to, co odczuwa, wówczas pacjent może połączyć się z prawdziwymi emocjami ukrytymi za gniewem.

Przeniesienie i przeciwprzeniesienie – relacje między nimi

Z jednej strony możemy zdefiniować przeciwprzeniesienie według jego kierunku: uczucia analityka wobec pacjenta. Z drugiej strony możemy zdefiniować to jako równowagę, która służy jako dowód, że reakcja człowieka nie jest niezależna od tego, co otrzymuje od drugiej osoby. W ten sposób przeciwprzeniesienie jest związane z tym, co występuje w przeniesieniu, a jedno wpływa na drugie.

Dlatego przeciwprzeniesienie może być przeszkodą, jeśli analityk na nim działa. Może pozwolić, aby jego uczucia wobec pacjenta wyniosły go – miłość, nienawiść, odrzucenie, gniew itp. W tym przypadku złamałby prawo abstynencji i neutralności, które powinien przestrzegać. Zamiast pomagać, będzie krzywdził.

Pacjent próbuje przekazać swoje doświadczenia. Analityk powinien reagować tylko na to, co mówi pacjent, nie pozwalając własnym emocjom wpływać na to, co mówi. Pacjent przeżywa fantazje i je przekazuje. Nie robi tego jednak świadomie i dlatego interpretacja odgrywa zasadniczą rolę w leczeniu.

Przeniesienie i przeciwprzeniesienie – funkcje

Analiza zakłada przeniesienie połączenia od pacjenta do analityka. To powiązanie pomiędzy przeniesieniem a przeciwprzeniesieniem ma miejsce w przypadku emocji, nieświadomych pragnień, tolerancji i nietolerancji.

Z tej relacji przeniesienia analityk będzie w stanie dokonać niezbędnych interwencji. Mogą to być interpretacje, oskarżenia lub zakończenie sesji. Połączenie transjentowe ma kluczowe znaczenie dla dokładnej analizy.

W relacji analitycznej analityk musi pozostawać rygorystycznie neutralny. Muszą słuchać, nie pozwalając własnym emocjom ani historia życia wpływać na rzeczy. Analityk musi stać się rodzajem pustej planszy, na którą pacjent może przenieść swoje nieświadome myśli i uczucia.