Bycie jedynakiem: najważniejsze wady i zalety

Istnieje mnóstwo mitów na temat osobowości, którą kształtuje bycie jedynakiem. Niektóre są w pewnym stopniu prawdziwe, ale inne nie. W dzisiejszych czasach coraz więcej par decyduje się na posiadanie tylko jednego dziecka ze względu na sytuację finansową lub z powodu braku czasu na wychowanie większej liczby dzieci.

Oczywiście bycie jedynakiem to nie to samo, co dorastanie z rodzeństwem. Profil rodziny, w której dorastamy, mocno wpływa na naszą osobowość.

Z całą pewnością nie można powiedzieć, że bycie jedynakiem jest całkowicie dobre albo całkowicie złe. Posiadanie rodzeństwa niekoniecznie czyni kogoś bardziej przyjaznym i otwartym. I na odwrót – dorastanie bez braci i sióstr nie oznacza, że ​​dana osoba zamieni się w nieznośnego tyrana.

Wychowanie i przykład płynący od rodziców daje dzieciom najbardziej fundamentalne podstawy do życia w społeczeństwie. Jednak bycie jedynakiem często wiąże się z rozwojem określonych cech charakteru.

Pamiętajmy jednak, że bycie jedynakiem ma swoje zalety i wady, podobnie jak dorastanie z rodzeństwem. Zagłębmy się w ten temat.

Rodzice jedynego dziecka

Wielu zastanawia się, czy rodzice jedynego dziecka zachowują się inaczej niż osoby, które mają więcej niż jedno dziecko. Odpowiedź brzmi: tak. Mimo to najważniejszą rzeczą nie jest to, ile dzieci jest w rodzinie, ale czy rodzice tego chcieli, czy nie.

Rodzice jedynaka, którzy nie mają pewności co do tego, jaki jest najlepszy sposób bycia rodzicem, ale jednocześnie naprawdę chcą mieć dziecko, często bardziej niepokoją się wychowaniem dziecka. W wielu przypadkach sięgają po rozmaite książki i podręczniki, aby uzyskać wskazówki, jak wychowywać dzieci.

Ale jest też prawdopodobne, że czują się winni, gdy sprawy nie idą zgodnie z oczekiwaniami. Ich dziecko wyczuwa całe to napięcie, przez co może być nieco bardziej spięte niż jego rówieśnicy.

Niektórzy rodzice, którzy świadomie postawili sobie za cel posiadanie dzieci, ale w głębi duszy tak naprawdę wcale tego nie chcą. Takie osoby zazwyczaj przekazują wychowanie swojego dziecka innym, być może dziadkowi, niani, a nawet przedszkolance.

W konsekwencji bycie jedynakiem wiąże się z uczuciem osamotnienia i trudnościami z nawiązaniem prawdziwych więzi międzyludzkich w dorosłym życiu.

Wreszcie osoby, które nie chcą być rodzicami, ale ostatecznie mają tylko jedno dziecko, mogą przyjąć tę sytuację we właściwy sposób i normalnie wychowywać swoje dziecko.

Mali dorośli

Doktor Toni Falbo z Uniwersytetu Teksańskiego przeprowadziła badania poświęcone jedynakom. Według jej obserwacji bycie jedynakiem wiąże się ze spędzaniem wielu godzin z dorosłymi. Prowadzi to do tego, że dzieci czują się dobrze w towarzystwie starszych od siebie ludzi i zachowują się bardziej dojrzale już we wczesnym wieku.

W konsekwencji bycie jedynakiem prowadzi do tendencji do postrzegania dorosłych, a nawet rodziców jako równych sobie. W rzeczywistości dzieci niemające rodzeństwa postrzegają starszych od siebie ludzi jako osoby, z którymi mogą się porównywać. Może to doprowadzić do tego, że będą bardzo wymagające wobec siebie.

Wszystko dlatego, że chcą być tak dojrzali, jak dorośli, z którymi spędzają czas, być niezależni i osiągnąć wielkie rzeczy w młodym wieku.

Falbo wskazała, że jedynaki mają wyższą samoocenę i pewność siebie. Łatwiej im zrozumieć oczekiwania nauczycieli i autorytetów i łatwo stają się liderami w grupie rówieśników.

Bycie jedynakiem a praca zespołowa i przyjaciele

Bycie jedynakiem może być powodem, dla którego dziecko ma problemy z pracą zespołową. Dzieje się tak dlatego, że jest przyzwyczajone do organizowania rzeczy na swój sposób i podejmowania decyzji indywidualnie. Zwykle jednak trudny okres pojawia się na początku, a z czasem dziecko zaczyna się dostosowywać i szybko staje się częścią grupy.

Istnieją również dane, które sugerują, że bycie jedynakiem wiąże się z mniejszą liczbą przyjaciół niż u osób, które dorastają z rodzeństwem.

Często zdarza się, że jedynak ma kilku przyjaciół, z którymi łączą go prawdziwie, szczere relacje. W rzeczywistości zwykle tworzy więź z przyjaciółmi podobną do więzi, która tworzy się pomiędzy rodzeństwem.

Naukowcy zdołali dowieść, że dzieci, które są jedynakami, nie różnią się zbytnio od dzieci mających rodzeństwo. Różnią się tylko wtedy, gdy podczas ich wychowywania pojawiają się problemy.