Arthur Schopenhauer i jego sposoby nieuczciwej dyskusji

Sposoby nieuczciwej dyskusji Schopenhauera są kompendium często stosowanych błędów. Mają wielką moc zwodzenia. Jeśli nie przyjrzymy się dogłębnie tym strategiom, możemy stać się ich ofiarami.

Przejrzane i zatwierdzone przez: psycholog Gema Sánchez Cuevas.

Napisany przez Edith Sánchez

Ostatnia aktualizacja: 13 kwietnia, 2023

Sposoby nieuczciwej dyskusji były obserwowane i analizowane od czasów starożytnych. To, co czyni je wyjątkowymi, to fakt, że mogą wprowadzać w błąd nasz osąd w powierzchownej analizie trafności. Dlatego też możemy ich używać lub uznawać za poprawne, nie zdając sobie sprawy, że kryją w sobie pułapkę. Jednak kiedy dokładnie je przeanalizujemy, odkryjemy, że są fałszywe.

Arthur Schopenhauer był jednym z filozofów, którzy podjęli się zbadania sposobów nieuczciwej dyskusji. Stanowiły one podstawę jego pracy, po tytułem Sztuka bycia słusznym: 38 sposobów na wygranie kłótni.

Błędne przekonania, które przytacza w tej pracy, są interesujące, a niektóre nawet niezwykle zabawne. Chciał przedstawić formuły, dzięki którym nie przegramy kłótni. Niektore z nich mówimy w tym artykule. Dzięki temu będziesz w stanie je rozpoznać i nie dać się oszukać.

Sposoby nieuczciwej dyskusji

Wzmocnienie

W tym mechanizmie nie chodzi o rozszerzanie lub powiększanie idei, ale o jej ulepszanie. Nie ma znaczenia, czy dany pomysł na to zasługuje, czy nie. Chodzi o to, aby uruchomić jeden z sposobów nieuczciwego argumentowania.

Aby to zrobić, osoba, która bierze udział w kłótni, może skorzystać z różnych zasobów. Na przykład może zmienić swoją intonację lub przeformułować argumentację.

Homonimia

Homonimia to kolejny nieuczciwy sposób dyskutowania. Polega na użyciu słowa, które zmienia swoje znaczenie w zależności od kontekstu. Dana osoba wykorzystuje znaczenie pasujące do jej kłamstwa.

Na przykład: Każde światło można zgasić. Intelekt jest światłem. Dlatego może zostać ugaszony.

Uogólnienie i względność

W tym przypadku chodzi o wzięcie twierdzenia wyrażonego w sposób względny i zastosowanie go do całej sytuacji lub do wielu okoliczności.

Na przykład jest różnica między „Jest coraz więcej skorumpowanych pracowników w administracji władzy ustawodawczej” a „Wszyscy członkowie legislatury są skorumpowani”.

Prosyllogizm

Jest to łańcuch sylogizmów, w których jeden może wydawać się logiczną konsekwencją drugiego, chociaż niekoniecznie jest to prawdą.

Na przykład: odważni mają szczęście. Policjanci są odważni. Dlatego policjanci mają szczęście. Juan jest policjantem. Dlatego Juan ma szczęście.

Fałszywe przesłanki

Pojawia się, gdy stwierdzenie, z którego coś wynika, nie jest prawdziwe. Na przykład: wszyscy dyktatorzy są demagogami. Piotr jest demagogiem. Dlatego Piotr jest dyktatorem. To jeden z najczęstszych błędów w wypowiedziach politycznych.

Petitio principii

Jest to forma rozumowania, w której zdanie zawiera już dorozumiany wniosek, który należy z niego wyciągnąć.

Na przykład: zawsze postępuję właściwie. Dlatego nigdy nie robię czegoś złego. Dlatego nikt nie może mi zarzucić złego postępowania.

Pytanie cykliczne

Polega na nakłanianiu innych do zgody za pomocą fałszywych pytań. Na przykład: „Mówisz, że nie wierzysz w Boga, ale czy nie powiedziałeś ‘Mój Boże!’ chwilę temu, kiedy byłeś zdenerwowany?” Oznacza to, że wspominając Boga, automatycznie oznacza to, że dana osoba wierzy w Boga, podczas gdy w rzeczywistości kontekst sytuacji był inny.

Zirytowanie przeciwnika

Oznacza to przyjmowanie postaw lub wyrażanie idei wyłącznie w celu zirytowania przeciwnika. W ten sposób stracą oni kontrolę. Jednocześnie druga osoba podkreśla swój spokój, ponieważ sama nie straciła kontroli.

Widać to dość często w debatach wyborczych. Politycy zdają się czerpać przyjemność z prób prowokowania się nawzajem do gniewu.

Luźno powiązane pytania

Oznacza to mylenie innych poprzez zadawanie pytań w nierozsądnej kolejności. Celem jest wywołanie zamieszania.

Jest to pokazane w filmie Legalna blondynka. Zadaje się istotne pytanie o, na przykład, zabieg kosmetyczny w celu stwierdzenia, że osoba przesłuchiwana rzeczywiście popełniła przestępstwo.

Argumenty ad hominem

Ma to miejsce, gdy argument jest kwestionowany przez podstęp zdyskredytujący zwolennika.

Tak więc, jeśli A twierdzi (x), ale B twierdzi, że jest coś wątpliwego w A, to B stwierdza, że argument x jest błędny. W efekcie nie dokonuje się logicznej oceny argumentu, ale osoba go wystawiająca zostaje zdyskwalifikowana.

Mutatio controversiae

Można zauważyć tę metodę, gdy podczas kłótni jeden z rozmówców zdaje sobie sprawę, że drugi przedstawił wystarczająco dużo argumentów, aby wygrać. Jego przeciwnik postanawia nagle zmienić temat, aby uniknąć konieczności zgadzania się z drugim.

Fallacia non causae ut causae

Nazywany również „błędem fałszywej przyczyny”, sposób ten występuje, gdy coś, co się wydarzyło, jest błędnie traktowane jako przyczyna czegoś innego. Ma dwie modalności:

• Non-Causa Pro Causa (wątpliwa przyczyna): wyjaśnienie, które błędnie umiejscawia przyczynę jednego zjawiska w drugim, które jest tylko nieznacznie powiązane. Na przykład: minęło dużo czasu, odkąd odwiedziłem mamę. Moja matka zachorowała i zmarła. Moja mama umarła ze smutku, bo jej nie odwiedziłem.
• Post Hoc Ergo Propter Hoc (błąd post hoc): obejmuje to również wątpliwą przyczynę i błędy sekwencji czasowej dla związku przyczynowego. Ponieważ zdarzenie Y nastąpiło po zdarzeniu X, zdarzenie Y musiało być spowodowane przez zdarzenie X. Na przykład: kogut pieje bezpośrednio przed wschodem słońca. Dlatego kogut powoduje wschody słońca.

Exemplum w kontrarium

Oznacza to sprzeciwienie się konkretnej sprawie, aby unieważnić ogólny wniosek, gdy pierwszy nie ma mocy obalania drugiego. Na przykład ktoś mówi, że istnieje choroba, która zaraża wielu ludzi. Ktoś odpowiada, że nie zna nikogo, kto był zarażony, więc choroba nie istnieje.

Jak widać, wszystkie te sposoby nieuczciwej dyskusji to pułapki, w które każdy może łatwo wpaść. To łatwe do wykonania sztuczki. W formie intelektualnej gry, mają pewną wartość. Jednak z pewnością nie warto ich używać tylko po to, by zaspokoić dziecinne pragnienie posiadania racji.