Wygotski, Luria i Leontiew: rewolucjoniści w edukacji

Wygotski, Luria i Leontiew: rewolucjoniści w edukacji
Alejandro Sanfeliciano

Napisane i zweryfikowane przez psycholog Alejandro Sanfeliciano.

Ostatnia aktualizacja: 27 grudnia, 2022

Na początku XX wieku, po rewolucji socjalistycznej, powstała nowa szkoła psychologiczna zrodzona z opozycji w stosunku do północnoamerykańskiego kapitalizmu. Jednym z pierwszych problemów, które miała rozwiązać, było znalezienie nowego systemu edukacyjnego, który mógłby sprostać jej wymaganiom. Najważniejszymi postaciami tej nowej formy radzieckiej psychologii i twórcami rewolucyjnego systemu edukacji byli Wygotski, Luria i Leontiew.

Uważali oni edukację za kluczową kwestię, narzędzie, przy pomocy której następne pokolenia będą musiały kontynuować rewolucję, którą rozpoczęli. Dziś ich badania naukowe uważane są za wysoce rygorystyczny pierwowzór rewolucji edukacyjnej. W tym artykule omówimy ich podejście, analizując pomysły dotyczące komunikacji, rozwoju i celów edukacyjnych.

Oto rewolucjoniści edukacji: Wygotski, Luria i Leontiew.

Model komunikacji

Pierwszym problemem związanym z edukacją, którą dostrzegano i w tym czasie, był brak komunikacji w klasach. Naukowcy odkryli, że uczniowie byli pasywnymi pośrednikami w nauce, ponieważ komunikacja była jednokierunkowa – od nauczyciela do studentów. Model nauczania polegał na tym, że nauczyciel przekazuje swoją wiedzę studentom. Następnie uczniowie muszą tę wiedzę przyswoić bez jej kwestionowania.

Sala wykładowa.

Wymienieni powyżej trzej sowieccy psychologowie przełamali to pojęcie, szukając zamiast tego konstruktywistycznego stylu edukacji. W tym modelu uczniowie konstruują własną wiedzę. Innymi słowy, są aktywnymi podmiotami we własnej nauce.

Wygotski, Luria i Leontiew zlikwidowali jednokierunkowy model komunikacji. Aby uczniowie mogli konstruować własne pomysły, klasa powinna stać się miejscem dyskusji. Komunikacja powinna odbywać się swobodnie między uczniami i od ucznia do nauczyciela. Obie strony powinny być przygotowane na mówienie i słuchanie.

Funkcją nauczyciela w tego typu klasie nie jest przekazywanie wszechwiedzącej mądrości. Ma raczej na celu poprowadzenie debaty między uczniami i wspieranie nauki. To niezwykle trudne zadanie, ale wielokrotnie pokazywano, że kiedy nauka przybiera aktywną formę, edukacja znacznie się poprawia.

Znaczenie rozwoju

Kolejnym zasadniczym problemem, który zaobserwowali, był brak jasności co do sposobu uczenia się i rozwoju. Wygotski przedstawił podstawy tej zasady w swojej teorii strefy proksymalnego rozwoju (ZPD).

Wygotski uważał za absurdalne mówienie o uczeniu się jako czymś niezależnym od indywidualnego rozwoju poznawczego. Zaproponował teorię, w której rozwój i uczenie się wzmacniają się nawzajem w sposób cykliczny.

Ale czym właściwie jest ZPD? Zanim przejdziemy do bardziej szczegółowych informacji, ważne jest, aby zrozumieć, że ludzie mają dwa poziomy umiejętności. Po pierwsze, kompetencje, które sami osiągamy, a po drugie te, które osiągamy przy wsparciu nauczyciela. Na przykład uczeń może sam ukończyć zestaw problemów matematycznych, ale jeśli otrzyma wskazówki od nauczyciela, może rozwiązać również trudniejsze problemy.

Wygotski.

ZPD to różnica między tym, co dana osoba jest w stanie wykonać dzięki odpowiedniemu wsparciu, a tym, co może zrobić sama. To idealny zakres rozwoju, w którym dana osoba może pracować.

Według Wygotskiego, celem edukacji jest przekształcenie zdolności w obrębie ZPD w umiejętności, które dana osoba może opanować bez pomocy. Kiedy tak się stanie, dana osoba opracuje nowy ZPD, w którym będzie mogła dalej się rozwijać. Cykl uczenia się i rozwoju będzie kontynuowany.

Wygotski, Luria i Leontiew. Cele edukacji

Jednym z kluczowych pytań, które zadali rewolucyjni liderzy, jest: “Jaki jest prawdziwy cel edukacji?” Obserwowali otaczającą ich rzeczywistość i widzieli, że cel edukacji jest daleki od rozwijania potencjału uczniów.

Doszli do wniosku, że misją edukacji w tym czasie było zapewnienie ludziom umiejętności potrzebnych do pracy. Uczenie umiejętności, które pasowałyby do zawodów wymaganych przez rynek.

Innymi słowy, edukacja miała na celu stworzenie podziału pracy i umożliwienie ludziom wypełniania obowiązków związanych z danym zawodem. Z kilkoma niuansami i wyjątkami, możecie teraz zobaczyć to samo w naszym systemie edukacyjnym.

Dzieci z nauczycielką.

To nowe podejście w psychologii próbowało przełamać tę dynamikę. Wygotski, Luria i Leontiew wierzyli, że wszystkie osoby powinny mieć możliwość rozwinięcia maksymalnego potencjału intelektualnego.

Należy pamiętać, oczywiście, że społeczeństwo zawsze będzie potrzebowało pracowników, aby się utrzymać. W związku z tym psycholodzy ci wierzyli, że idealnym rozwiązaniem dla uczniów jest bezpośredni udział w życiu społeczno-gospodarczym. Zaproponowali, aby uczniowie opuszczali szkołę okresowo, aby wykonywać pracę niezbędną do utrzymania społeczeństwa.

Edukacja w dzisiejszym świecie

Dziś łatwo zauważyć, że nie ma zbyt wielu różnic między systemem, z którym walczyli ci trzej psychologowie, a tym, z którym obecnie walczymy. W większości sal lekcyjnych komunikacja jest jednokierunkowa i zdecydowanie nie maksymalizujemy ZPD każdego ucznia.

Rewolucja

System edukacyjny proponowany przez Wygotskiego, Lurię i Leontiewa popadł w zapomnienie. Ale dlaczego? Ponieważ cel edukacji nadal wyklucza rozwój potencjału każdego ucznia. Nasz system dąży do tworzenia pracowników, tak jak fabryki tworzą produkty.

Jeśli naprawdę chcemy awansować jako społeczeństwo, edukacja ma kluczowe znaczenie. Dopóki mamy system edukacyjny, który zaniedbuje rozwój osobisty naszych uczniów, postęp będzie niemożliwy. Ale co możemy zrobić, aby rozwiązać tak ogromny problem? Będziemy musieli próbować odpowiedzieć na to pytanie poprzez naukowe badania edukacji i społeczeństwa.


Ten tekst jest oferowany wyłącznie w celach informacyjnych i nie zastępuje konsultacji z profesjonalistą. W przypadku wątpliwości skonsultuj się ze swoim specjalistą.