Niepewność - nie pozwól, by zaczęła kierować Twoim życiem

Wiele osób odczuwa tak wielki lęk przed odrzuceniem, że pozwalają, by niepewność zupełnie zdominowała ich życie. Niepewność sprawia, że nie tylko nie próbują realizować swoich marzeń, ale nawet przestają je snuć.

Co ciekawe nie mówimy o osobach pozbawionych talentu, umiejętności, czy nawet możliwości. Mówimy raczej o tych, którzy pozwolili sobie na karmienie własnego strachu, który za każdym razem coraz bardziej ich osłabia. Nie potrafią już ani o krok opuścić swojej strefy komfortu.

Nie dość, że osoby takie nie dopuszczają do siebie choćby najmniejszej możliwości ryzyka, to jeszcze postrzegają otaczający ich świat w sposób przesadny. Wszędzie dostrzegają potencjalne zagrożenie, a niepewność sprawia, że zamiast podejmować próby rozwoju, natychmiast dają krok do tyłu.  

Dlaczego dominuje nas niepewność?

Rzadko kiedy próbują czegoś nowego, wolą poprzestawać na tym, co mają obecnie. Poświęcają wiele energii na to, by unikać wszystkiego, co mogłoby w końcowym rezultacie wyjść źle (robią tak w większości codziennych aktywności).

Niepewność doprowadza ich do paradoksalnej sytuacji, w której tak bardzo nienawidzą rządzącej nimi rutyny, że aż ją kochają. Oglądają filmy przygodowe, ale na skrzętnie zaplanowane w najmniejszym nawet szczególe wakacje jeżdżą, zawsze w to samo sprawdzone miejsce.

Taki sposób postępowania nie jest wyrażany w bezpośrednich słowach. Można jednak usłyszeć stwierdzenia w stylu:

• “To by już było zbyt wiele”.
• “Nie mam wystarczającej ilości czasu”.
• “Nie jestem takim człowiekiem”.

Wymówka zamiast podjęcia wyzwania

Takie odpowiedzi najczęściej usłyszą osoby, które zamierzają cokolwiek zmienić w utartej rutynie ludzi niepewnych. Być może ktoś prosił o wspólny wyjazd w nieznane jak dotąd miejsce, zachęcił do podjęcia studiów, zaproponował nową rozrywkę, czy zachęcił do wstąpienia do jakiegoś klubu.

Inni wymawiają się przed możliwością nabywania nowej umiejętności, poznawaniem nowych ludzi, wprowadzeniem zmiany w diecie, w ćwiczeniach, czy w innych detalach ich utartej życiowej rutyny.

Co ciekawe w większości przypadków osoby, które udzielają takich odpowiedzi nie uważają się za bojaźliwe, czy zdominowane przez niepewność. Można stąd wysnuć wniosek, że pozostając zupełnie nierozpoznana, niepewność towarzyszy im przez całe życie niczym cień.

W niezwykle surowy sposób organizują praktycznie każdą część swojego życia, nie pozostawiając praktycznie przestrzeni na choćby odrobinę spontaniczności, rozwoju, czy nowych zajęć. Boją się wszystkiego, co nowe, a przede wszystkim wszelkich zajęć, w których możliwe jest odniesienie porażki.

Tak wielka niepewność sprawia, że opisywane przez nas osoby często pozostają bezrobotne lub pracują na niepełny etat. Choć mówią, że są bardzo zajęte, w oczach zewnętrznych obserwatorów zupełnie na takie nie wyglądają.

W większości przypadków twierdzą również, że ich życie stanowi minimalną wersję tego, co mogliby osiągnąć. Nie są zadowoleni z tego, co robią, ale odrzucają wszelką możliwość rozwoju, jakąkolwiek możliwą zmianę. Oto niektóre ze stosowanych przez nich wymówek:

• “Nie mogę pracować w innym miejscu, bo nie będę mógł tak sobie poukładać spraw, jak tutaj”.
• “Nie lubię mojej pracy, ale co wtedy jeśli tę porzucę i nie znajdę żadnej innej?”
• “Ja nie mogę ćwiczyć, mam chore plecy”.
• “Nie mogę sprawnie funkcjonować jeśli nie prześpię moich ośmiu godzin”.
• “Ja się nie dogaduję z większością ludzi”.
• “Internetowe randki to nie dla mnie”.
• “Jest zbyt zimno/gorąco, żeby to zrobić”.
• “Ja nie jestem dobrym biegaczem, pływakiem, graczem, tancerzem, uczniem, itd.”

Dlaczego powinniśmy pozwalać sobie na ryzyko?

Każdy z nas ma przed sobą tylko jedno życie. Kiedy więc za kilka lat spojrzysz za siebie o wiele bardziej będą Ci ciążyć niewykorzystane szanse, niż ewentualne niepowodzenia. 

Tak więc kiedy po raz kolejny przyjdzie Ci o czymś zadecydować i znów poczujesz, że zaczyna Cię dominować strach i niezdecydowanie, zastanów się spokojnie: “Co najgorszego mogłoby Cię spotkać, jeśli podejmiesz ryzyko?”. Szybko dojdziesz do wniosku, że naprawdę mało jest w życiu sytuacji, których nie dałoby się naprawić. Bardzo mało jest też rzeczy, które mogłyby Cię zabić w mgnieniu oka.

Zamiast pytać o to, co w danej sytuacji jest do stracenia, naucz się pytać: “Ok, co mógłbym na tym zyskać?”

Ta niewielka zmiana punktu widzenia prowadzi do zmiany orientacji z takiej, która ma na celu unikanie pewnych sytuacji, na taką która pozwoli Ci stawiać czoła życiu i temu, co ma ono do zaoferowania.

“Jak mógłbym zacząć to stosować, aby moje życie stało się bardziej interesujące?”

Być może wątpisz w swoją zdolność do nauki nowego języka, jednakże… Nie byłoby lepiej iść na lekcje, poznać nowych ludzi, słuchać wyjaśnień nauczyciela, czy nawet czytać odpowiednią książkę, by uczynić życie nieco bardziej interesujące?

Mózg karmi się nowymi wrażeniami i wyzwaniami, których mu dostarczamy. Nie zabijaj go nudą!

“Czy mógłbym tego spróbować, żeby moi bliscy czuli się szczęśliwsi?”

Na przykład nie lubisz biegać. Ale co jeśli uwielbia to robić Twoja córka i byłaby niezwykle szczęśliwa, gdyby mogła to robić w Twoim towarzystwie? Co wtedy, gdy Twojej partnerce marzy się kilka lekcji tańca, byście w przyszłości mogli pokazać klasę na parkiecie podczas romantycznego wypadu?

Pamiętaj, że kiedy już będziesz na łożu śmierci nikt nie będzie pamiętał Twojej apatii i nieaktywności spowodowanej przez niepewność. Na pewno natomiast zapiszą się im w pamięci Twoje dokonania, znajomości, które zawarłeś, podejmowane ryzyko, życie, które rzeczywiście przeżyłeś.