Dziecięca trauma, która predysponuje ludzi do wpadnięcia w psychozę

Wielu rodziców nie docenia znaczenia szykanowania dziecka przez rodzeństwo. Uzasadniają to zachowanie mówiąc takie rzeczy jak ” każde rodzeństwo zachowuje się w ten sposób” wierząc, że w ten sposób załatwiają cała sprawę. Jednak badania przeprowadzone na uniwersytecie w Cambridge mówią coś zupełnie innego. W badaniu tym stwierdzono, że prześladowanie w dzieciństwie sprawia, że dziecięca trauma powstała w ten sposób przyczynia się do powstawania psychozy.

Nękanie w rodzinie definiuje się jako systematyczne i ciągłe zachowanie, które ma na celu przeszkadzać, zastraszać lub psychologicznie umniejszać wartość jednego z członków rodziny. Tego rodzaju zachowania zachodzą głównie między rodzeństwem. Wynikiem takiego zachowania jest dziecięca trauma. Zazwyczaj jedno ze starszych dzieci przejawia takie zachowanie w stosunku do jednego dziecka z młodszego rodzeństwa.

To, co pragnie osiągnąć prześladowca, to psychologiczna destabilizacja ofiary. W badaniu wzięło udział 3600 osób. Ujawniło ono, że ten rodzaj zachowania jest źródłem urazów z dzieciństwa. Trauma ta predysponuje ludzi do wpadania w psychozę. Mówiąc prościej, ludzie prześladowani przez rodzeństwo mają większą skłonność do “zwariowania”. Oznacza to, że tracą kontakt z społecznie akceptowaną rzeczywistością.

Nękanie w rodzinie – wczesne źródło traumy

Dzieci są niedojrzałe i nie są całkowicie świadome konsekwencji swoich działań. Niemniej jednak istnieją ślady psychopatii, nawet w młodym wieku, szczególnie w rodzinach dysfunkcyjnych lub przechodzących przez poważne problemy. W takich przypadkach jedno z rodzeństwa atakuje psychologicznie inne. Zazwyczaj to młodsze rodzeństwo jest ofiarą. Jednak starsze rodzeństwo może również cierpieć z tego powodu.

Jedno z rodzeństwa drwi z drugiego, drwi lub nieustannie upokarza. Jest to prawie zawsze widoczne podczas zabawy, a przynajmniej czegoś, co na pierwszy rzut oka może sie nią wydawać. Prześladowanie jest również maskowane pod postacią żartów, rzucania wyzwań lub współzawodniczenia. Celem, prawie zawsze nieświadomie, jest pozbycie się nękanej osoby z rodziny lub przynajmniej sprawienie, aby osoba taka była ignorowana lub traktowana jako niewidzialna.

Zazwyczaj napastnik postrzega ofiarę jako zagrożenie dla swojej władzy w strukturze rodziny. To pojęcie prawie nigdy nie odpowiada rzeczywistości. Pod tym względem jest to po prostu idea, która wynika z braku bezpieczeństwa, zazdrości lub fałszywego postrzegania rzeczywistości. Tak zaczyna się dziecięca trauma.

Ofiara molestowania rodzinnego

Ofiarą nękania jest często ktoś, kto jest ładny, inteligentny lub atrakcyjny. Każda cnota, która może sprawić, że się wyróżnia, jest postrzegana jako zagrożenie i tak zaczyna się dramatyczny cykl nękania. Czasami dzieje się odwrotnie: ofiara ma jakąś wadę lub jakiś brak, a jej rodzeństwo jest oburzone specjalnym traktowaniem, jakie otrzymuje.

W rodzinach z poważnymi problemami behawioralnymi rodzice stosują okrutne metody i przemoc wobec jednego z dzieci. To z kolei powoduje, że dziecko przerzuca takie zachowanie na jedno z swojego rodzeństwa.

Ogólnie ofiary mają dwie możliwości. Mogą albo uciec z domu, albo wycofać się z rzeczywistości. W pierwszym przypadku są pozbawieni ochrony rodzinnego gniazda i zostają uwięzieni w sytuacji bez wyjścia. Jednak w drugim przypadku uraz z dzieciństwa może predysponować je do jakiegoś rodzaju psychoz. Mogą rozwinąć się schizofrenia, zaburzenia afektywne dwubiegunowe lub ciężka depresja, z których każda może obejmować delirium lub halucynacje.

Dziecięca trauma, która predysponuje ludzi do psychozy

Według uniwersytetu w Cambridge dzieci, które cierpią z powodu nękania przez jedno z rodzeństwa, mają podwójne lub potrójne szanse na rozwinięcie psychozy w dorosłym życiu. Ci, którzy cierpią z powodu molestowania w szkole, są nawet czterokrotnie bardziej narażeni na rozwój poważnego zaburzenia psychicznego. Podsumowując, nękanie tworzy dziecięca traumę.

Nękanie między rodzeństwem może przybierać różne formy. Może pojawiać się pod postacią powtarzających się dowcipów, które polegają na straszeniu młodszego rodzeństwa rzeczami, których sie obawia, ciągłym dokuczaniem lub nieustanną krytyką tego, co myśli, mówi lub robi. Czasami obejmuje również fizyczne ataki, szczególnie pomiędzy chłopcami, ukryte pod postacią “zapasów” lub ćwiczeniem sztuk walki.

Niezależnie od przypadku to rodzice są ostatecznie odpowiedzialni za powstrzymanie na czas dziecięcej traumy, która mogłaby stać sie początkiem psychozy. Są odpowiedzialni za ustalenie zasad obowiązujących w czasie zabaw. Jeśli nie zrobią tego odpowiednio, promują dysfunkcyjne sytuacje lub nie mają nad dziećmi kontroli. W obu przypadkach świadczy to o braku odpowiedzialności.