Bycie matką - jak to tak naprawdę jest?

Bycie matką to nie tylko zmienianie pieluch, podgrzewanie butelek, czy też stała walka ze słoikami jedzenia dla bobasów. To dopiero początek, chwila w której matka zdaje sobie sprawę, że może zrobić wszystko dla tego małego świata, któremu dała życie. Ten świat to dziecko, w którym znajduje miejsce na miliony nadziei i marzeń. Bycie matką to cud.

Być matką – jak to jest?

Bycie matką oznacza zmianę swojego życia, swojego czasu i sposobu myślenia o dzieciach. Oznacza to wkładanie całego serca i energii każdego kolejnego dnia w prowadzenie swoich dzieci naprzód ucząc ich życia.

Oznacza to posiadanie sensu życia na resztę życia. Chęć cieszenia się i wyciągania jak najwięcej z każdej chwili. Przepełnienie uczuciami, kiedy oglądasz jak rosną twoje dzieci, uczucie błogosławieństwa i nostalgii kiedy poczynają najważniejsze kroki w życiu.

Jeśli istnieje miłość, którą możemy nazwać prawdziwą, to jest nią szczera miłość matki, miłość, która jest zarówno nieskończona, jak i odwieczna. W rzeczywistości bycie matką oznacza podążanie drogą małych nauczycieli, naszych dzieci, aż dorosną by potem po prostu być i nieświadomie uczyć nas o bezwarunkowej miłości.

Przeczytaj też: Ucz się od dzieci jak realizować swoje pragnienia!

Bycie matką oznacza stałe posiadanie kogoś w swoich myślach, bo matka zawsze myśli podwójnie: za swoje dzieci i za siebie. Matka czuje się niesamowicie szczęśliwa ponieważ wie, że jej dzieci są najwspanialszym skarbem o jakim mogła marzyć.

Macierzyństwo nie zawsze oznacza uśmiech, oznacza też rzekę łez. Oznacza to wiele bezsennych nocy tuląc się do poduszki. Oznacza to nieskończone źródło zmartwień, godziny biegania za swoim dzieckiem, dni, miesiące i lata wymyślania sposobów kamuflowania warzyw i ryb. Radzenie sobie z kłótniami i wydawanie każdej krzty cierpliwości na nieskończoną liczbę absurdów, jakie oferuje nam życie.

Co matka robi dla swoich dzieci

Matkę boli bardziej niż kogokolwiek innego, kiedy musi powiedzieć nie swoim dzieciom, by stawiać im wyzwania, by sprawdzać ich siłę, by patrzeć jak upadają, porzucają marzenia, lub pozwalają by ich talenty się marnowały. Jednak ona docenia wagę ograniczeń i chce, by jej dziecko również je poznało.

Zajrzyj też do artykułu: Wychowanie zdrowych emocjonalnie dzieci

Matka nie może żyć dla dziecka, ale może zrobić co w jej mocy, by dzielić się z nimi życiem do granic możliwości. Dlatego matka stara się każdego dnia przyszyć swojemu dziecku potężne, lecz lekkie skrzydła, które pozwolą mu wzlecieć bardzo, bardzo wysoko.

Matka chce wszystkiego co dobre dla swojego dziecka, ale pragnie również by zdarzały się burze, by dziecko nauczyło się żeglować po najbardziej wzburzonych morzach. Ona wie, że jej dziecko będzie musiało stawiać czoła swoim strachom, uwolnić się od swoich ciężarów i potykać się o ten sam kamień tysiące razy.

Matki dostrzegają porażki swoich dzieci lepiej niż ktokolwiek inny, ale akceptują je i nigdy ich nie ukrywają. Wiedzą, kiedy ich dzieci nie mają się dobrze już po pierwszym spojrzeniu, dlatego że matki są najbardziej doświadczonymi wykrywaczami emocji.

Bycie matką to też cierpienie

Doświadczają również poczucia winy z największym dostępnym przerażeniem, gdyż poczucie winy i odpowiedzialności za problemy osoby, którą kochasz najbardziej na świecie jest niesamowicie bolesne. Dlatego matka niesie na swoich plecach tak duży ciężar. Może jest to akt heroizmu, ale przede wszystkim jest to akt ofiarności.

Poświęcanie swoich celów, marzeń lub życia dla dziecka nie tylko czyni matkę odważną osobą, ale czynią ją również najbardziej zmotywowaną, szczodrą osobą na świecie.

Te noce, w których dziecko budzi się z gorączką, stawia czoła światu i pokonuje wszystkie swoje lęki, popycha swoje dzieci naprzód i szczególnie je ochrania… To właśnie czyni matki najlepszym przykładem odwagi i miłości.

Bo matki są najsilniejszymi osobami na świecie, gdyż ich słabość jest ich siłą i to zawsze będzie miłość do tych, którzy rozświetlają ich serca i napędzają ich wolę życia.

Główny obraz pochodzi od Analia Heredia Celayes, a obraz w tekście od Carla Pott.